Het optreden

Als ik binnenkom aan de Muiderstraat spelen de PMC OB1 luidsprekers. Een lastig systeem om aan te sturen met de ingebouwde transmission line en het complexe filter. Normaal zet je achter een OB1 een stevige versterker die liefst veel meer dan 100 Watt kan leveren. Niet een nietige twee maal 80 Watt digitale versterker. Ik ken de luisterruimte van Hifi Solutions niet en wat mij licht stoort is de laagweergave die duidelijk niet weg kan in de te kleine omgeving. Daar staat tegenover dat de PMC net boven de bas de sterren van de hemel speelt. Hard of zacht, pop of klassiek, het maakt niets uit. Het kenmerkende van PMC, eerlijkheid en recht-voor-de-raap-zuiver, heeft niet ingeboet met de nieuwe tweeter. Hoogstens zou je kunnen opmerken dat de oude OB1 nog wat ruiger tekeer ging en feller was. Er is iets meer rust. Ik realiseer mij dat ik luister naar de speaker en niet naar de versterker. Die lijkt totaal transparant. Als we om de weergave nog iets “liever” te krijgen de zilver kabel door koper vervangen hoor je dat direct. Geen twijfel mogelijk wat we deden. Elektronische muziek hamert er op los terwijl niet aan te wijzen is waar de bron van het geluid is. Zo mooi los komt het geluid van de conus. We draaiden naast Barber en Janis Ian ook “Amused to Death” van Roger Waters. Er staat op de CD een blaffende hond en die staat echt ver naar achteren. Ongelofelijk ruimtelijk.

Als we daarna nog doorgaan met “Homeless” van Paul Simon is dat in mijn herinnering de beste weergave die ik ooit hoorde van deze CD. Omdat we nog zo’n leuke primeur hebben wisselen we de PMC OB1 voor de Paradigm Signature Reference 2 monitor. Zo diep als de OB1 gaat deze weergever niet maar hij komt een heel eind. Opvallend is dat de indruk van de weergave, denk dan aan natuurlijkheid, dynamiek, ruimte, snelheid en detail gelijk blijft. Ook als we nog eens met speakerkabels aan de slag gaan. Of als we een goedkopere SA-CD speler van Audioart neerzetten. Met weer Waters in de speler komt de arrenslee voorbij en je trekt automatisch je benen in om de paarden de ruimte te geven. Geen sprong in het midden, een vloeiende lang durende en tergend uitstervende rit voor je langs.

Voor de prijsklasse waarin de vM MA240 zich bevindt zijn stemmen regelrecht uniek. Er is een hoge mate van directheid en openheid, afgetekend tegen een groot oplossend vermogen. Zou ik het vergelijken met een digitale foto dan zou je gelijk opmerken dat het aantal pixels verdubbelt is. Een paar dingen vallen ons steeds meer op. Ten eerste vinden we het niet fijn als iemand begint te praten. We snoeren met regelmaat Ad de mond om van muziek te genieten. Het wordt later en later maar we houden niet op. Ten tweede is er niets maar dan ook niets dat doet denken aan een digitale versterker zoals we die gewend zijn van ICE technologie of andere klasse “D” technieken. Het is alleen maar zuiver en verslavend. Tenslotte hebben we alle vier het idee niet naar CD maar naar LP te luisteren. De vM MA240 maakt van digitale muziek een puur analoge weergave. Zonder hulp of tussenkomst van vervormende buisjes, filters of andere trucs. Slechts één maal hoorde ik Nils Lofgren op een fraaiere manier gitaar spelen en zingen. Maar toen was de prijs van de set een veelvoud van wat hier nu draait. Mens en gitaar zijn een eenheid maar vormen geen blok van geluid. Je weet dat de gitaar op zijn schoot hangt. Dat zie je voor je. Net erachter en erboven de stem van Lofgren. Met kracht, verve en zonder een spoor van irritatie. Of het nu hard gaat of zacht het geluid blijft vol. Hoe mooi deze samenwerking van apparaten waarbij de ster toch echt de vM MA240 is.