Kreviazuk verscheen in het kielzog van haar fameuze landgenote Alanis Morissette en is absoluut te vergelijken met die diva. Ook Chantal verstaat de kunst liedjes af te leveren die zowel door het grote publiek als door de zogenaamde serieuze luisteraar gewaardeerd kunnen worden. Het lijkt dan ook voor de hand liggend dat de platenmaatschappij het niet te snel moet opgeven. Als bijvoorbeeld een Vanessa Carlton een wereldhit kan scoren (niet negatief bedoeld), biedt dit album ook voldoende kandidaten om groot succes binnen te halen.

Tenslotte is ook Kreviazuk pianiste/toetseniste en is die basis tevens het grote verschil met Alanis Morissette. Met haar wat hese, maar beslist melodieuze stem neemt ze ons mee door 12 liedjes die wat betreft de teksten misschien hier en daar wat simpel en voor de hand liggend zijn, maar qua melodielijnen en arrangementen stuk voor stuk minimaal een dikke zeven halen, maar in een flink aantal gevallen nog hoger scoren.

Op haar eerdere werk wilde Kreviazuk nogal eens aan het "galmen" slaan, die neiging is op What If It All Means Something al een stuk beter onderdrukt. Door een uitgekiende opbouw, waarin up-tempo, ballads en pittige rocknummers elkaar afwisselen, is dit vooral een bijzonder evenwichtig album. Een album ook met, je zou haast zeggen, voldoende van voor elk wat wils. Normaal gesproken klinkt voor elk wat wils stoffig en een beetje als een draak, het derde album van de Canadese bewijst dat dat zeker niet altijd het geval hoeft te zijn. Wanneer ik bij Columbia werkte zou ik het wel weten, ze ziet er bepaald niet beroerd uit, bijzonder mooie muziek en een paar kandidaten voor een (doorbraak)single, een dikke hit, dat is het!

Als gerechtigheid nog wel eens voorkomt in de muziekindustrie krijgt Chantal Kreviazuk met What If It All Means Something haar verdiende loon en is die wat moeilijk uit te spreken naam binnenkort gemeengoed. We zagen bij Natalie Imbruglia dat dat snel genoeg went.