Het Italiaanse gezelschap Nosound keert terug op de planken van de platenzaak met hun vijfde langspeler. Scintilla luidt de titel van het werk, dat een nieuw hoofdstuk in het bestaan van de band rondom Giancarlo Erra moet betekenen. Want hoewel er van de progressieve start van de band nog wel sporen te herkennen zijn, lonkten andere stijlen teveel om in het verleden vast te blijven zitten.

Dat Nosound alweer ruim een decennium lang aan haar fanbasis heeft mogen bouwen, heeft de band die ooit als eenmansproject startte er niet van weerhouden om nieuwe stijlen te verkennen. En dat personeelswisselingen niet vreemd zijn binnen het gezelschap is ook geen nieuws. Voor het vorige album Afterthoughts uit 2013 werd al een ‘vreemde’ drummer ingeschakeld: Chris Maitland. Voor Scintilla zocht Erra weer andere talenten op, namelijk die van Vincent Cavanagh (Anathema) en van de Italiaanse zanger Andrea Chimenti. Ook is celliste Marianne De Chastelaine weer ingeschakeld om de muziek van extra melancholie te voorzien.

Hoewel dat vorige album al meer de rust opzocht, lijkt Scintilla verder verwijderd van progressieve rock dan ooit tevoren. Allereerst is het album een stuk minder fraai gepolijst van klank dan de voorgaande albums. Een bewuste keuze van Nosound (lees: Erra) om de simpliciteit van de ten opzichte van vroeger tijden gestripte symfonische rijkdom te benadrukken. Een bewuste keuze, dus. Ten tweede zijn de stijlen en composities ook vereenvoudigd. Geïnspireerd op de verandering in smaak van de frontman van de band zijn het genres als shoegaze, post rock en alternatieve singer-songwriters die gestalte mochten geven aan de basis van de tien tracks die het album sieren.

Die verschuiving biedt echter wel een voordeel: de muziek van Nosound is toegankelijker geworden. Kortere passages, eenvoudiger melodieën en een veel meer organische klank vallen de luisteraar ten deel op Scintilla. Hoewel er nog wel wat duidelijke progressieve roots in de plaat te herkennen zijn (zoals de track The Perfect Wife -waarop ook Cavanagh te horen is- is een wat gruizig klinkend nummer met een fraaie opbouw, uitgerekte gitaarsolo’s en een wel heel erg duidelijke Floyd-sound), is deze vijfde studioproductie van Nosound hun meest minimalistische werk ooit.

En waar eentonige saaiheid dan snel op de loer ligt, moet ik het Nosound nageven dat ze op Scintilla met de extra aandacht voor piano, cello, percussie en zelfs trompet de aandacht redelijk vast weten te houden. Hoogvliegers tussen de nummers zijn absoluut het fraai ontluikende Last Lunch, het door de Italiaanse gastzanger van vocalen voorziene Sogno E Incendio en de titeltrack. Hoewel het einde van dat laatste nummer, dat ook het album af mag sluiten, een stuk expressiever had mogen wezen. Fans van bijvoorbeeld Anathema zullen weer veel herkennen in de stijl die op de -overigens prettig melancholische- track In Celebration Of Life wordt gebruikt.

Scintilla is niet vanaf de eerste luisterbeurt in staat om de luisteraar te betoveren, maar heeft wat tijd en draaibeurten nodig om volledig tot wasdom te kunnen komen. Heel soms bekruipt me het gevoel dat Giancarlo Erra wel heel erg heeft geluisterd naar oudere projecten van zijn labelgenoot Steven Wilson, maar diens expressieve en eclectische manier van musiceren en produceren net niet weet te evenaren. En zich daar ook bewust van is. Toch is dit album het luisteren waard voor wie interesse heeft in ongecompliceerde muziek die licht melancholisch van karakter is, van een band met de voeten in prog en het hoofd in de toekomst. Nu hopen dat de gekozen weg in de toekomst wat uitdagender wordt, voor zowel de band als de luisteraar.

Muziek: 7
Klank: 7 ½
Label: Kscope
Speelduur: 48:57 minuten
Website: www.nosound.net