De eerste helft van de jaren negentig werd door veel metal bands gebruikt om invloeden van industrial metal en punk in hun muziek te verwerken. Dat leidde soms tot verrassende projecten van muzikanten die hun sporen in een ander genre al hadden verdiend. Zo’n succesvol project was Nailbomb, die met het studioalbum Point Blank en het live album Proud To Commit Commercial Suicide toch hun stempel op de metalgeschiedenis hebben gezet.

Rock- en metal label Roadrunner Records en Music on Vinyl hebben de handen ineengeslagen en brengen onder de noemer Metal Mayhem enkele bekende albums opnieuw of voor het eerst op LP uit. Zo ook de twee langspelers uit 1994 en 1995 die onder de projectnaam Nailbomb zijn gemaakt door Max Cavalera (o.a. Sepultura, Soulfly) en Alex Newport (Fudge Tunnel).

De combinatie van Cavalera en Newport was best een logische want, zoals op het erg sterke Sepultura-album Chaos A.D. te horen is, lonkten Max en zijn band al naar punkinvloeden en verwerkten die in hun unieke stijl van thrash metal. De vrij agressieve Sepultura-klank ging prima samen met de industriële klanken van Fudge Tunnel en waarschijnlijk aangespoord door het succes van Godflesh, Fear Factory en zelfs minder toegankelijke bands als Napalm Death en Obituary kwam het side project van Max en Alex snel tot stand.

Point Blank

In 1994 verscheen Point Blank. De plaat is een geslaagde combinatie van invloeden die het verleden van beide heren hebben gedefinieerd en druipt van de bekende Sepultura-sound in een experimenteel/industrieel jasje. De grote Braziliaanse invloed is ook best logisch, want ook Igor Cavalera en Andreas Kisser (beide Sepultura-leden) spelen mee op Point Blank. Extra gastrollen op de plaat zijn onder andere voor Dino Cazares (Fear Factory) en Richie Cavalera. Toch is Point Blank ook doorspekt met de industriële invloeden van Alex’ band en slaagt het gezelschap prima in het samenvoegen van de stijlen.

Point Blank staat bol van nihilistische teksten (natuurlijk met een boze Max die op dit album echt losgaat), strakke riffs die nogal vet zijn aangezet (maar minder avontuurlijk dan op het Sepultura album van het voorgaande jaar) en veel industriële klanken. Her en der zijn wat samples gebruikt om de muziek kracht bij te zetten en vrijwel alle tracks zijn eigen werk (Exploitation is de enige cover, afkomstig van de crustpunk band Doom). Melodielijnen zijn niet overvloedig aanwezig, maar de heftigheid van zowel de gitaren als de drumkit zorgen nog steeds voor kippenvel bij de liefhebber.

Omdat het leeuwendeel van Point Blank werd opgenomen in Max’ huis is de geluidskwaliteit verre van audiofiel te noemen. Wie het genre en de achtergrond van Nailbomb een beetje kent, verwacht dat overigens ook. Toch klinkt de plaat vrij goed, zelfs nog wat beter dan de CD uit 1994. Snoeiharde, nietsontziende muziek voor wie het kan waarderen, met sleuteltracks als Wasting Away, World Of Shit en natuurlijk Cockroaches. Jammer dat het maar bij één studio-album bleef…