Wie Anathema de afgelopen jaren op het podium mee heeft mogen maken, weet dat de studiokwaliteiten van de progressieve rockband uit Liverpool live ook waargemaakt worden. Niet zelden resulteert een optreden van de band in een muzikaal festijn, waar de concertbezoekers met een wisselende mix tussen heftige nummers en sensitieve tracks een uitgebalanceerde avond mee kunnen maken. Dat de composities van Anathema in een kleine, akoestische setting overeind kunnen blijven geeft blijk van de hoge kwaliteit van de nummers. Nu is er de concertfilm A Sort Of Homecoming, dat met begeleidende cd’s het zoveelste succesproduct van de band lijkt te gaan worden.
Anathema keerde op 7 maart van 2015 terug naar hun thuisstad, waar de Liverpool Anglican Cathedral als podium diende voor een akoestisch concert met een minimalistische invulling. Anathema bewees in het verleden al gevoel te hebben voor akoestische uitvoeringen (zoals op Hindsight uit 2008) en een memorabele setting (zie Universal, de live-registratie uit 2013). Op de laatste uitgave van de band koos men niet voor niets voor de kathedraal in Liverpool, want met fraaie verlichting en een geweldige akoestiek kreeg het optreden een extra dimensie die zowel auditief als visueel versterkend werkt.
Op A Sort Of Homecoming zijn het voornamelijk tracks van de laatste drie albums die op soms erg verrassende wijze verwerkt zijn tot kleine akoestische juwelen. Natuurlijk werd er materiaal vertolkt van het laatste album Distant Satellites, zoals het innemende nummer Anathema. De akoestiek van de locatie versterkt de klank van de piano (keyboard) sterk en de cello die door David Wesling vormt samen met de tevens ingehuurde viool van Anne Phoebe een memorabele beleving. Niet alleen in Liverpool, maar ook thuis. John Douglas drumt op dit nummer en op Ariel ook weer mee en bassist Jamie is ook op het podium aanwezig, maar voor de rest van het optreden zijn het vooral de drie kopstukken van Anathema die het podium bezetten.
Hoewel je je kan afvragen of bassist Jamie Cavanagh en eerdergenoemde drummer daarmee eer wordt aangedaan, is het resultaat dat A Sort Of Homecoming heet zeer innemend. De versies van The Lost Song Part 2, Untouchable Part 1 en 2, A Natural Disaster en zeker Dreaming Light zorgen ervoor dat de luisteraar/ kijker ademloos aan de buis en/of luidsprekers gekluisterd zit. De klasse van het geijkte zangduo Vincent Cavanagh en de schone Lee Douglas is nog steeds groots en beiden krijgen de ruimte om ook persoonlijk te excelleren. Daniel Cavanagh pakt ook even zijn zangmoment met het gevoelige Electricity, dat afkomstig is van Alternative 4. Het gaat hem goed af en is hem ook gegund, maar de kracht van de band tijdens deze avond lag in handen van het trio met Danny als achtergrondzanger en multitasker op diverse instrumenten.
Dat komt –vooral op de DVD- sterk naar voren, want Danny voorziet het concert van veel extra geluid. In plaats van het gebruiken van de toch al aanwezige drummer, wordt de titeltrack van het laatste album voorzien van percussie door een loop te produceren van het tappen op de kast van de akoestische gitaar, wat ook wordt toegepast op het nummer Take Shelter. Inventief en onderhoudend is het zeker, maar waarom die keuze voor de extreem minimalistische setting als je drummer er toch is? Het lijkt het aanwezige publiek niet te deren en haalt de registratie ook niet echt omlaag, maar toch. De link met Hindsight is weer te leggen met de afsluiter Fragile Dreams, waarna je je realiseert dat je ruim 100 minuten vol emotie hebt zitten kijken en luisteren naar een nog steeds geweldige band.
