Steven Wilson bracht eind februari zijn vierde solo (studio) album uit. Op Hand. Cannot. Erase. houdt de zeer getalenteerde multi-instrumentalist/ engineer de samenleving wederom een spiegel voor. Het conceptalbum is echter meer dan een sociaal statement van Wilson, want het album is zijn meest toegankelijke en uitgebalanceerde tot nu toe geworden op muzikaal gebied. Platenlabel Kscope brengt de plaat uit op diverse media en ik kreeg zowel de dubbel-LP als de Blu-ray versie toegestuurd.
De progliefhebber kon het laatste decennium echt niet om Steven Wilson heen. Naast z’n solo albums is de Porcupine Tree frontman enorm druk met veel side projects (zoals No-Man en Blackfield) en zorgde hij voor veel remixen van oude prog-klassiekers van onder meer Yes. Na het vorige solo album -The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)- was het een documentaire over een vrouw die in haar kleine appartement dood werd aangetroffen die Wilsons emoties en inspiratie prikkelden. De vrouw (Joyce Carol Vincent, die tegen wil en dank hoofpersoon werd op dit album) werd slechts 38 jaar voordat ze in haar thuisstad Londen overleed. Op zich sneu en veel te jong, maar niet ongewoon.
Het duurde echter ruim twee jaar voordat iemand haar levenloze lichaam aantrof, naar verluidt nog met de Kerstcadeaus om zich heen. Onaangetast. Niemand die haar miste. Die onpersoonlijkheid van de hedendaagse maatschappij en de bijbehorende emoties inspireerden Steven Wilson tot het schrijven van Hand. Cannot. Erase., waarop hij zijn versie van haar leven aan de luisteraar voorspiegelt. Triest, voer voor melancholie en vol maatschappelijke vraagstukken. En precies daarom op het lijf van de 47-jarige artiest geschreven. Wilson vond overigens extra inspiratie in het album The Dreaming van Kate Bush.
