Vakbeurzen en persberichten. Dat zijn de twee tools die we bij uitstek gebruiken om nieuwe producten te spotten. Persberichten klasseren we doorgaans in drie groepjes. Het eerste wordt – meestal wegens te slaapverwekkend - verticaal geklasseerd. Het tweede komt in het bakje ‘Als er de komende tijd niets interessanter boven water komt, dan moeten we hier misschien wel wat mee’. Het derde groepje gaat naar het bakje ‘Yes, dit is écht wel wat’.
Het persbericht van de Sony MDR-HW700DS – getiteld “’s Werelds eerste draadloze hoofdtelefoon met 9.1 kanaals Digital Surround” - is niet in één van die drie bakjes terecht gekomen. In plaats daarvan heeft het bericht meteen na het binnenkomen tot een snoekduik naar de telefoon geleid, waarbij we de mensen van Sony vriendelijk doch dringend verzochten om ons deze hoofdtelefoon asap te bezorgen voor een test. En aldus geschiedde.
Enthousiasme
Dat tomeloze enthousiasme kent twee oorzaken. Ten eerste is het zo dat surround hoofdtelefoonsystemen veel beter kunnen klinken dat je zou verwachten. Veel beter dan luidsprekersystemen met virtuele surround, alleszins. Ten tweede heeft Sony in het nabije verleden al een paar uitermate goed klinkende hoofdtelefoons in de markt gezet. Okee, dat is allemaal nog geen garantie dat de combinatie van het gegeven ‘surround hoofdtelefoon’ en ‘Sony’ geheid tot magnifieke resultaten zal leiden. Maar het is wel genoeg om ons danig nieuwsgierig te maken. En wat het draadloze aspect betreft: vaak leidt dat tot een geluidskwaliteit die een stuk minder goed is dan dat bij bekabelde hoofdtelefoons. Maar niet altijd. En laat Sony nu net één van de weinige fabrikanten zijn die bewezen hebben dat ook draadloze hoofdtelefoons tot grootse prestaties in staat kunnen zijn.
Even voorstellen?
Het voorwerp van deze test is de Sony MDR-HW700DS. Een 9.1 surround hoofdtelefoonsysteem dat enerzijds bestaat uit een draadloze headset – opererend in het 2.4 Ghz/5 Ghz domein - en anderzijds uit een kastje dat tegelijk als processor en als zender fungeert. En waar ook de nodige aansluitingen op zitten. Naast de hoofdtelefoon en het processor/zenderkastje zit er ook een stroomadapter in de doos, een USB-kabel en een optische kabel. En een korte, papieren handleiding. Die niet al te praktisch is gezien de stafkaart vouwwijze, waarbij het Nederlands bovendien slinks verborgen zit tussen het Swahili en het West-Oegandees. Of zoiets.
Voeding aub!
Nader onderzoek wijst uit dat de meegeleverde stroomadapter geschikt is voor het processorkastje. Hoe je de hoofdtelefoon zelf dan in vredesnaam opgeladen krijgt? In de handleiding staat doodleuk dat je die door middel van de meegeleverde USB-kabel aan je computer moet koppelen. Die computer moet natuurlijk wel ingeschakeld zijn, en dan liefst drie uur lang, als je de accu volledig wil opladen. Het feit dat je een computer nodig hebt om de hoofdtelefoon op te laden is natuurlijk te gek voor woorden. Gelukkig kan het met een USB-oplader – van een iPhone, ofzo – ook. Maar ook dat hoort eigenlijk niet bij een apparaat in deze prijsklasse. Waarom Sony dat niet op een meer elegante manier opgelost heeft – door bijvoorbeeld een voedingspoort te voorzien op de processor – is ons een raadsel. Wel zijn we blij met de speelduur van de hoofdtelefoon. Want als de batterij volledig opgeladen is, houdt hij het maar liefst 12 uur vol. Mooi.
Aansluitingen
Het aansluitveld achteraan op de processor ziet er logisch en tamelijk volledig uit. Er zitten daar drie HDMI-ingangen, één HDMI-uitgang, een optisch digitale in- en uitgang en een stereo cinch ingang. Wat we (een beetje) missen is een coaxiale digitale ingang. En een hoofdtelefoonuitgang – liefst op het voorpaneel – was ook leuk geweest. Want dan had je de processing power van het systeem ook eens kunnen ervaren met een bekabelde hoofdtelefoon, al dan niet van een ander merk. Philips had een jaar of zes geleden een gelijkaardig draadloos surround hoofdtelefoonsysteem in het gamma, waarbij er zelfs twee hoofdtelefoonuitgangen op de processor voorzien waren. Dus het kan wel, Sony!
Wie komt eerst?
Afhankelijk van de manier waarop je set opgebouwd is, is het aansluiten van de processor een eenvoudige of een minder eenvoudige klus. Als je geen AV-receiver hebt, dan moet je gewoon je HDMI-bronnen aan de processor koppelen en de HDMI-uitgang aansluiten op je tv. Zeker als je tv ARC ondersteunt, is dat allemaal behoorlijk straightforward. Maar als je wel een AV-receiver hebt, dan moet je voor jezelf eerst alle voor en tegens afwegen of het (A) beter is om je bronnen aan je AV-receiver te koppelen en dan door te linken naar de hoofdtelefoonprocessor via een HDMI uitgang van je receiver, of dat het (B) toch slimmer is om je bronnen op de processor aan te sluiten en de signalen van daaruit door te sturen naar de AV-receiver. Sowieso moet je ook nog rekening houden met het feit dat de processor on-screen menu’s genereert.
