Hij maakte furore met de supergroep Seven Slowhands, en modelleerde hierna zijn eigen superband Gitaar aan Zee, of in de internationale versie ‘The Ark’. Vijf Nederlandse meestergitaristen, allen geboren aan zee. Het indrukwekkende instrumentale debuut werd omarmd door de hifi-industrie. In deel 14 van De Muziekbeleving van… gitarist/componist John van der Veer. “Het geheim van een goede productie zit ‘m in de oren.”

“Ik heb mezelf eigenlijk nooit echt als gitarist beschouwd. Ik ben een muzikant. Heb altijd vanuit het klavier gewerkt, en denk nog steeds in pianoakkoorden. Dat is begonnen thuis in Egmond aan Zee, een Noord-Hollands vissersdorp in de duinen. Mijn vader zong in een Gregoriaans koor, kerkmuziek was bij ons thuis dé muziek. Die Gregoriaanse liederen zijn altijd blijven hangen, zo ook het orgel. Als kind ging ik vaak tijdens de mis naast de organist zitten, om te luisteren en kijken hoe het moest. Als jonge puber werd ik slagwerker in de plaatselijke drumband. Later, midden jaren zeventig, ben ik gaan drummen in een koor. We speelden tijdens beatmissen, gospelachtig repertoire. Maar ook het orgel bleef lonken. Een van mijn vele broers kocht een elektronisch orgel. Als hij er even niet was, ging ik er stiekem op pielen.”

Aandacht

“Naar mate de puberteit vorderde kreeg ik meer interesse in popmuziek. En in de meisjes. Een muziekinstrument bespelen was onlosmakelijk gekoppeld aan aandacht voor het andere geslacht. Een instrument was bedoeld om de dames mee te imponeren. De drums werden een probleem. De dorpscultuur speelde zich bij ons namelijk voor een belangrijk deel op het strand af, maar een drumstel sleep je niet erg gemakkelijk mee naar het strand. Dus werd het de gitaar. Op mijn vijftiende kreeg ik mijn eerste gitaar. Voor Sinterklaas. Honderdvijftig gulden kostte dat ding, inclusief hoes en plectrum. Ik was er ongelooflijk blij mee.”

Shock

“Om platen te kunnen kopen, ging ik bollen pellen. Je had in het dorp één zaakje, Konijn, en als ze het daar niet hadden ging ik naar Alkmaar. 11,95 kostten de goedkoopste platen, een betere persing met hoes had je voor 14,95 of 15,95. Mijn eerste popheld was Rick van der Linden van Ekseption. Wat later kwamen daar Emerson, Lake & Palmer en Pink Floyd bij. Vooral de toetsenisten fascineerden me. De toetspartijen probeerde ik na te spelen op gitaar. Zoals het geweldige tussenstuk van Rick Wright op Atom Heart Mother. De gitaarakkoorden leerde ik van het orgel. Het was best een shock om er achter te komen dat veel van de werken van Emerson, Lake & Palmer en Ekseption helemaal niet van hen zelf waren, maar van componisten als Bach, Sibelius, Mozart, Bartók, Hayden. Shit, ze hebben het helemaal niet zelf geschreven, maar gejat!”

Paul Kossoff

“De belangstelling voor gitaarmuziek begon rond mijn twintigste toen ik muziekwetenschappen ging studeren. De eerste gitaarpartij waar ik helemaal vanuit mijn plaat ging, was de solo van Paul Kossoff in All right now van The Free. Die solo kwam van Mars, zo fascinerend, zo beangstigend. Die Les Paul over de Marshall. Zo dierlijk, zo mooi. Ook The Beatles kwamen in mijn vizier met die gekke gitaarpartijen van George Harrison. Maar eigenlijk vond ik de partijen van George Martin nog veel mooier. Voor Jimi Hendrix had ik toen totaal geen belangstelling, ik vond het spuuglelijk.”

Professional

“Vóór muziekwetenschappen heb ik nog een klein jaartje conservatorium gedaan, maar dat beviel slecht. Kon daar niet de muziek spelen die ik wilde spelen. Bovendien is me daar een compleet verkeerde polstechniek aangeleerd, om op de gitaar de afstand te overbruggen met mijn linkerhand. Jaren later ben ik twee keer aan mijn pols geopereerd, nadat er een grote knobbel, een vochtophoping, ontstond. Muziekwetenschappen heb ik ook niet afgemaakt. Ik kreeg zoveel werk aangeboden dat ik moest kiezen: studeren of spelen. Ik heb voor het laatste gekozen en ben zo de muziekwereld ingerold. Ben aanvankelijk veel voor theatervoorstellingen muziek gaan schrijven, onder meer voor het Wespentheater, en werd ook gevraagd als sessiemuzikant in moderne muziekensembles zoals die van Willem Wander van Nieuwkerk. Daarnaast gaf ik ook les. Ik was 27 jaar en professional.”