Review: Music Hall MMF-2.3

Het is voor een recensent smullen als hij of zij een draaitafel mag bespreken die ergens in de topklasse thuis hoort, maar een verhaal daarover is uitsluitend bestemd voor een handvol personen die zich een dergelijke speler kunnen veroorloven. Of om je bij te verlekkeren, natuurlijk. Waar meer vraag naar is, is welke speler koop je in de betaalbare klasse op het moment dat de eerste vinylkriebels zich weer aandienen, of als er een vernieuwing aan de orde is van een ondertussen krakkemikkig geworden zolder of kringloopexemplaar. Gelukkig is de keuze daarin tegenwoordig groot en uit het segment van €500 inclusief element komt ditmaal de Music Hall MMF-2.3 langs, met een Music Hall pa1.2 phono versterker erbij omdat mijn versterker geen MM/MC phono ingang heeft. Heerlijk op avontuur in de Music Hall contreien en grasduinen tussen de zorgvuldig bewaarde vinyl collectie.

Music Hall is afkomstig van een Amerikaanse ontwerper die zich bedient van OEM leveranciers voor de realisatie van zijn hersenspinsels. Waarbij het streven altijd is om net wat beter en slimmer te zijn dan die OEM producent zelf. Het is daarom ook geen geheim dat Music Hall zijn draaitafels laat maken in de fabrieken van Pro-Ject, maar wel volgens de eigen inzichten. Uit de lange rij van spelers is de MMF-2.3 een laatste ontwikkeling, die de MMF-2.2 vervangt die heel wat jaren leverbaar was. De MMF-2.3 kent ten opzichte van de 2.2 een betere/slimmere constructie, een betere arm en een beter element.

Inzoomend op de draaitafel bestaat die uit een hoogglans gelakte MDF plaat waarop alle onderdelen een plekje vinden: de plaat zelf staat op drie dempende voeten om resonanties vanuit de speler of het meubel waar hij op staat tegen te gaan. De voeten zijn verstelbaar om de speler netjes waterpas te kunnen zetten. Music Hall maakt gebruik van een bij deze speler geïntroduceerde gelijkstroom motor met externe voeding en een pulley waar de snaar met de hand moet worden verplaatst om van toerental te wisselen. Die motor is in rubber opgehangen in een uitsparing in het chassis. Het redelijk zware plateau is gegoten metaal en afgedekt met een vilten mat, het draait in een lager uit RVS en brons. De arm is gemaakt uit carbon met een vaste Head shell en heeft een effectieve lengte van 218,5mm (8,6 inch). De effectieve massa is laag met 7 gram en dus is een MM element met een hogere compliantie beter op zijn plaats dan de meeste MC elementen. Dwarsdruk compensatie geschiedt volgens de beproefde methode van een draadje met daaraan een gewicht, het instellen van de naaldkracht gaat soepel door middel van het draaien van het contragewicht. Naast de armlift is het enig andere bedieningselement de aan/uit schakelaar voor op het chassis. Aan de achterzijde zijn de aansluitingen te vinden voor een cinch kabel (meegeleverd) en de voeding. Een transparante, scharnierende stofkap behoort eveneens tot de standaard uitrusting. De prijs voor de speler in hoogglans zwart is €499, in wit of spannend rood uitgevoerd bedraagt de prijs €549, altijd inclusief een Spirit element. Tegen een meerprijs (€649) en uitsluitend op bestelling is een walnoothout gefineerde versie leverbaar.

Opbouwen

Het al gemonteerde element is een Music Hall Spirit, een moving magnet element met een te vervangen elliptische diamant welke gelijmd is op de cantilever. Volgens Music Hall vertegenwoordigt het element winkelwaarde van circa €100. Na controle blijkt dat het element volkomen correct is gemonteerd in de arm. Het element heeft een frequentiebereik van 20-20kHz binnen +/- 3dB en geeft 3.5mV af bij 1kHz. Een waarde waar vrijwel elke phono versterker mee overweg kan. Gewenste afsluitimpedantie is 47 kOhm. De kanaalbalans is met mijn exemplaar voorbeeldig en zorgt dat een solist mooi in het midden staat. De benodigde naaldkracht is optimaal 2 gram, met een marge naar 1,5 en 2,5 gram. Het element weegt zelf 5,7 gram.

De speler is snel en eenvoudig op te bouwen, het instellen van de naaldruk en dwarsdruk is een fluitje van een cent en wel beschouwd kost het uitpakken van de diverse onderdelen meer tijd dan het opbouwen en speelklaar maken. Voor het spelen is de pa1.2 phono versterker meegebracht die geschikt is voor zowel MM als MC elementen. De pa1.2 heeft een versterkingsfactor van 40 respectievelijk 60dB (MM-MC), dus 3mV of 0,3mV in geeft 300mV uit. De input impedantie is 47 kOhm (MM) of 100 Ohm (MC). De RIAA curve wordt gevolgd binnen 0,5dB geeft Music Hall aan. De pa1.2 zit in een zwarte aluminium behuizing en wordt gevoed vanuit een losse adapter. Modern, maar best fel, is de blauwe LED aan de voorzijde, achterop zitten de RCA aansluitingen, de ingang voor de voeding en een schakelaar voor de keuze tussen MM of MC. De prijs voor de pa1.2 is slechts €199, een RCA kabel naar de versterker moet u nog wel zelf aanschaffen.

Opstelling

Het gebruik van de MMF-2.3 en de pa1.2 op een set grote transmissie lijn luidsprekers in de huiskamer bleek een beetje teveel van het goede om lekker te spelen. Daarom verdween de MMF-2.3 naar mijn tweede set waar ik de combinatie aansloot op een Pass Labs XP-10 lijnversterker en XA30.5 eindversterker met Harbeth P3ESR luidsprekers op Tonträger Reference 3 stands. De kleinere luidspreker heeft een duidelijke voorkeur voor het middengebied en vergeeft aan de uitersten van het frequentiebereik meer dan mijn ongenadige PMC fact.12. Kabels komen van Supra (netsnoeren), Music Hall, Crystal Cable en Van den Hul (interlinks) en Simply Audio (luidsprekerkabel). Nog steeds geen set waarmee te spotten valt en waarin de MMF-2.3/pa1.2 echt hun best moeten gaan doen om mee te komen.

Van muur tot muur

Om met de deur in huis te vallen, zijn best doet de MMF-2.3 zeker na ongeveer 20 uur te hebben ingespeeld om het element soepel te maken. Met een favoriete gouwe ouwe van Dire Straits is het de tijd geworden om op te schrijven hoe de speler en de phonotrap presteren. Money For Nothing van ‘Brothers In Arms’ zet ik graag lekker hard om extra te genieten van het intro met de drums, waarna de jankende gitaar van Knopfler de rest in weet te vullen. Het enthousiasme van de MMF-2.3 maakt al snel goed dat het aan details een beetje schort. Vooral het slagwerk heeft de kracht die ik graag zie en hoor. Waarbij de overige instrumenten van muur tot muur het stereobeeld vullen en de bepaald niet fraaie zangstem van Mark er bovenuit blijft komen.

Als ik naar een totaalindruk kijk, dan speelt de MMF-2.3 een geweldige partij mee in het geven van plezier. Voor het opnieuw uit de kast kunnen trekken van vinyl dat misschien jaren opgeslagen was, is dit een uitstekende en betaalbare oplossing. Met goed verstaanbare stemmen, een stevig fundament, dynamiek en hoge tonen die niet te scherp worden. Het ritme in de volgende track zit er goed in en als ik geen laptop op schoot zou hebben, dan stond ik nu luchtgitaar te spelen. Even nog een paar fijne nummers van kant één draaien voordat ‘Norwegian Wood’ van Kari Bremnes aan de beurt komt. Haar openingsnummer A Lover In Berlin zet grotendeels de toon voor de rest van de lp, sterk ritmisch, veel akoestische instrumenten, een zwaar aangezet laag en een prettige stem die een keer niet in het Noors maar in het Engels zingt. Met Coastal Ship heeft Kari een veilige haven aan de MMF-2.3, het Spirit element en de pa1.2 phono voorversterker. Mooi gedragen zang van Bremnes weggezet tegen de instrumenten waarbij opnieuw het stereobeeld in positieve zin weet op te vallen. 

Pagina 2: conclusie

Heerlijk stabiel

Een pianoconcert als dat van Keith Jarrett in Keulen vraagt met de lang aangehouden tonen om een perfecte gelijkloop van de speler. Zonder janken en zonder snelle variaties in de snelheid (wow & flutter), iets waar de MMF-2.3 helemaal geen moeite mee heeft. Zonder een enkel foutje speelt heel kant één in een mooie ambiance waar zelfs de akoestiek van de zaal een belangrijke rol in blijft spelen. Dat de vleugel niet heel groots is komt deels door het element, voor een belangrijk deel ook door de fysieke afmeting van de luidsprekers. Toch heb je daar geen last van en speelt Jarrett zijn meesterwerk af op een manier die plezier geeft.

Van een heel andere jazz orde zijn de ‘Lost Tapes’ van Oscar Peterson, opgenomen in Duitsland tussen 1965 en 1968, uitgebracht in 1997 door MPS Records. Snel pianospel van de meester met daarachter Ray Brown of Sam Jones op bas en Ed Thigpen of Bob Durham op drums. Een groot deel van de opnames is gemaakt met een bescheiden publiek erbij dat zich met applaus laat horen. De charme van deze grote zwarte schijven gaat je wel in het bloed zitten na een aantal tracks. Wat een pianospel, wat een stuwende bas en onvermoeid slagwerk komt hier van de platenspeler af. Dat de MMF-2.3 zo heerlijk stabiel zijn rondjes draait draagt bij aan het luisterplezier en doet mij bedenken dat de speler prima zou passen in een permanente opstelling in mijn kleine set. Ware het niet dat door het gemak van streamen mijn vinyl liefde vaak bedekt blijft en slechts met vlagen nog aan de oppervlakte komt. Waarna ik dan gelijk bedenk dat vinyl nog steeds zo geweldig kan spelen dat menige cd-speler van €500 tot €700 niet kan tippen aan deze weergave. Misschien wel in de details, een strakke weergave, diep in het laag en verder in het hoog, maar niet met deze drive en het spetterende spel.

Conclusie

Ook met klassieke muziek blijft het plezier bestaan. Opnames gekocht in de jaren ‘70 staan volop in mijn kast en mooi werk van Haydn of Geminiani draai ik met hetzelfde plezier als Chopin of Telemann. Op een harmonieuze wijze combineren treurend de cello’s, tinkelende klavecimbels en zijdezacht strelende violen. Met veel plezier draaide ik, nu de MMF-2.3 met de pa1.2 toch ter beschikking stonden, weer eens een flink deel van mijn collectie. Mij wel degelijk realiserend dat je met vinyl nog veel verder kunt gaan, tot prijskaartjes met astronomische hoogtes. Draai ik de zaak om en bekijk ik vanaf de high-end kant naar de mindere goden dan kan ik niet anders dan bekennen dat je voor een heel normale prijs een platenspeler in huis kunt halen die zelfs in een kostbaar systeem zijn mannetje staat. Een speler die niets anders doet dan plezier geven of doet verlangen naar meer en meer zwart goud. 

Je kunt je  gerust afvragen of het wel zin heeft om een tweedehands speler aan te schaffen die vroeger een zekere naam had, maar door de techniek en de tand des tijds is achterhaald. Het lijkt mij bovendien heel verstandig om ver weg te blijven van de plastic rommel spelers die je kostbare en soms onvervangbare platen slopen. Hoe veel leuker is het niet om een fraai uitziende speler neer te zetten, met een nieuw element dat jaren mee zal gaan, een stabiele gelijkloop heeft en ruimte geeft om nog wat te experimenten met kabels, matten, phono voorversterker of een lichte puck. Voor mij is de MMF-2.3 een dergelijk apparaat, dat met zijn winkelprijs van e 500 in een segment zit met behoorlijk wat concurrentie. Zonder al die andere spelers uit te kunnen proberen durf ik, met een vinyl achtergrond die onderhand een periode van 45 jaar omspant, met een gerust hart de uitspraak te doen dat de Music Hall MMF-2.3 met de pa1.2 meer dan hun mannetje staan en het een speler is waar u langdurig veel genoegen aan kunt beleven.