Dan Wilson Muziekbeleving

Dieter van den Bergh | 16 juli 2009 | Fotografie Dieter van den Bergh

Zanger/gitarist en toetsenist Dan Wilson (1961) is een getalenteerde fijnproever op het gebied van pure pop en rock, (alt)country en americana. De Amerikaan speelde en zong in de rockbands Trip Shakespeare en Semisonic (met de Grammy-genomineerde hit Closing Time uit 1998 en Secret Smile uit 1999, gecoverd door Snow Patrol en Stereophonics).

Hij schreef songs voor artiesten als Jewel, Mike Doughty, Rachael Yamagata, Jason Mraz en (last but not least) The Dixie Chicks, waaronder het met een Grammy bekroonde Not Ready to Make Nice. Zijn eerste soloplaat Free Life werd in 2007 uitgebracht op American Recordings en geproduceerd door de legendarische Rick Rubin. Nu pas komt de plaat in Nederland uit.

Het album bevat bijdragen van onder meer Sheryl Crow, Gary ‘Jayhawks’ Louris en Eric Fawcett (N.E.R.D.). Wilson groeide op in Minneapolis, waar hij nog steeds woont met zijn vrouw en twee dochters van 2 en 12 jaar. In onze serie De Muziekbeleving Van … een geanimeerd gesprek in een Amsterdamse hotelsuite met een sympathieke duizendpoot in Obama-shirt.

“Mijn eerste muzikale herinnering? [Denkt lang na] Wednesday morning 3 AM van Simon & Garfunkel! Mijn oppas draaide dat bij haar thuis, ze was student, ik was een jaar of vier. Van ongeveer vier jaar later herinner ik me de eerste keer The Sound of Silence. Daarna kwam de hele plaat Abbey Road die mijn ouders hadden.”

Doo wop

“Mijn moeder zong heel veel in huis. We hadden lange tijd geen radio. Als kind had ze veel naar Judy Garland geluisterd en volgens mij koesterde ze stiekem de droom om een bekende musicalster te worden. Ik was de oudste thuis. Mijn vader was dokter. Hij zong in een groepje, een zangkwartet met een pianist. The Four Lords, daar heeft hij zelfs nog een singletje mee gemaakt, met drie songs. Een soort popversie van doo-wop was het. Ik was vier of vijf jaar. Daarna heeft hij nooit meer iets met muziek gedaan.”

MacArthur Park

“Er stond een piano thuis, niet erg best gestemd weet ik nog. Op mijn zevende kreeg ik er mijn eerste lessen op. Eerst dertig minuten per dag, vanaf mijn tiende werd dat flink opgevoerd. Mijn ouders waren bezeten van The Beatles, Cat Stevens en Simon & Garfunkel. Mijn moeder draaide ook soundtracks, The Sound of Music, My Fair Lady.

Ze hadden best een flinke verzameling, ook veel Sinatra enzo, maar dat boeide me niet. Mijn moeder draaide MacArthur Park van Richard Harris, steeds weer opnieuw, en ze ging er steeds weer van huilen.”

Jaco Pistorius

“The Beatles waren alles voor mij, heiligen. Voor mij bestond er tot mijn veertiende niet veel meer. Daarna ging ik wat verder kijken. Ik kocht mijn eerste platen, Boston van Boston en Heavy Weather van Weather Report. Twee uitersten van het muzikale spectrum. Door Weather Report besloot ik dat ik bas wilde spelen. [lachend] En dan precies zoals Jaco Pistorius.”

Fleetwood Mac

“Een jaar later zag ik mijn eerste live-concert, Fleetwood Mac in een stadion in Minneapolis. Niet lang daarna verscheen Tusk. Mijn vrienden gingen er heen, we rookten voor het eerst pod. Dat weet ik nog goed. Ik herinner me van het concert alleen Over My Head nog, een Stevie Nicks-song, maar verder was Fleetwood Mac niet echt iets voor mij.”

Jazz

“Ik begon me rond mijn zestiende serieus te interesseren voor jazz; van popjazz tot postbop. Van vrienden leende ik A Love Supreme van John Coltrane, Sketches of Spain van Miles Davis, Easy Living van Sonny Rollins.

We hadden thuis alleen de lokale zenders, maar dan deden ze nauwelijks iets aan jazz. Behalve één keer per week een uurtje om middernacht. Daar bleef ik voor op. Ik raakte steeds meer geobsedeerd door jazz. Ging naar concerten van Jean-Luc Ponty, Stephan Grappelli, Weather Report, Chick Corea.”

Audiofiel

“Ik ben een soort van zonderlinge audiofiel. Ik ben iemand die precies weet wanneer iets slecht of goed klinkt, maar die daar verder niet zo veel om geeft. Hoe noem je zo iemand? Mijn ouders hadden een schitterende platenspeler, klonk fantastisch. Ik had een heel goedkoop torentje, klonk verschrikkelijk. Maar dat vond ik helemaal niet zo erg. Ik kon naar cassettes luisteren, naar de radio. Tegenwoordig ben ik wel ik iets kritischer, maar dan vooral op mijn eigen opnames. Thuis niet zo erg. Mijn iPod Nano is mijn stereo.”

Johann Johannsson

“Ik ga regelmatig naar concerten. Ik ben vier weken geleden naar een concert van The Pretenders geweest in First Avenue in Minneapolis, waar Purple Rain werd opgenomen. It was great. Ik ga binnenkort in het Southern Theater in Minneapolis naar Johann Johannsson, die een soort van IJslandse sprookjesmuziek maakt. Ben ik erg benieuwd naar.”

Neko Case

“Mijn laatste ontdekkingen? Neko Case, een fantastische zangeres. Kan ik sterk aanbevelen. Andere favorieten van het moment: The Hazards of Love van The Decemberists, Astrud Gilberto met A Certain Sadness en Ray LaMontagne met Gone Away From. Met wie ik nog zou willen werken? Prince, Youssef Islam.(Cat Stevens), Emmylou Harris, Ralph Towner van Oregon.”

Cirkeltje

“Ik kwam er laatst achter dat veel muziek waar ik tegenwoordig naar luister gebaseerd is op muziek die mijn ouders draaiden. Muziek die ik destijds negeerde zoals Sinatra, Perry Como-achtige dingen en crooners uit de jaren 50. Zelfs Cat Stevens komt terug, het cirkeltje is rond, wie had dat ooit verwacht?”

De favorieten van ... Dan Wilson

mijn hifi-set: “iPod Nano met 8-inch plug, powered speakers met ingebouwde versterkers. In de studio een oude platenspeler van Technics met een hele goede Arcam-versterker. Ooit gekregen.” favoriete genre: “Folkrock/akoestische rock.” all time favourite: “Joni Mitchell – Hejira” ik gruwel echt van … “Ik gruwel van geen enkele muziek.” maar luister stiekem wel naar: “Kid Cudi en ABBA. [lachend] Nu geen geheim meer dus... En met mijn twaalfjarige dochter zing ik stiekem Staying Alive.” omvang collectie: “150 elpees 600 cd`s. Ik heb net 500 cd’s verkocht. Voor twee dollar per stuk in een platenwinkel. Ik had ze op de computer opgeslagen. Oh ja, ik heb ook nog twee singles op vinyl. Can’t Stand Losing You van The Police en Talk of the Town van The Pretenders [Dan zingt : Maybe tomorrow, maybe someday, You’ve changed your place in this world]. Die draai ik elk jaar nog zeker een keertje. Vinyl draai ik als ik wil chillen tijdens het schrijven van liedjes. Leuk om te doen ook.” verzamelaar? “Nee. Ben ook geen ‘completist’. Ik hou wel van greatest hits en andere verzamelaars. Bijvoorbeeld greatest hits van The Pretenders of een verzamelaar van Sony Rollins. Van een vriend heb ik laatst een hele stapel gehad. Die draaide zijn eigen platen niet meer.” elpee of cd: “De cd, veel praktischer, probeer in de auto maar eens een elpee op te leggen…. Ook al is het geluid van de elpee veel mooier.” meest memorabele muziekbeleving: “Dat zijn er meer. 1-Mijn laatste concert in Minneapolis in Pantages Theatre. Pretty amazing, perfect concert. Ik speel het best thuis of in New York. 2-Mijn recente duet met Rachael Yamagata.” 3-Radiohead op Pinkpop 2001. We hadden gespeeld met Semisonic. 4-Oasis vier jaar geleden in Minneapolis. Maar dan alleen dan de eerste vier songs. De laatste tien waren vreselijk….” Mijn hifi-advies: “Tip1: Kies een vrouw die geen meubels voor de speakers zet. Tip2: kies een vrouw die de speakers niet helemaal in de hoek zet. Je verliest dan belangrijk geluid. Ik heb een vrouw die als ze speakers ziet daar meteen meubels voor wil zetten. Of ze in een hoek wil zetten. [lachend:] Vrouwen en speakers, het blijft een ongelukkige combinatie.”