Nadat per monoblok de juiste lichtnetfase was gevonden en ze een paar dagen hadden kunnen wennen aan hun nieuwe omgeving werden ze in combinatie met de Monitor Audio Studio 2SE weergevers beluisterd. De CD For My Father van het Hank Jones Trio verdween in de CD-lade zodat de track `SKJ` kon worden beluisterd. Het pianospel van Jones kwam al bij de eerste maten met een rijke tonaliteit en bijzonder goede souplesse naar voren waarbij met name de rechterhand partijen op parelende wijze werden weergegeven. De geplukte `Double Bass` kwam tegelijkertijd losjes en plastisch over en was ook behoorlijk fysiek aanwezig. De lichte tikjes op de bekkens klonken tonaal zuiver en lekker luchtig en bij de bas-solo werden de verschillen in intensiteit tussen de verschillende snaarplukken goed overgebracht. Bij de drumsolo werden vooral de subtiel en snel bespeelde bekkens weer schitterend weergegeven, met een bijzonder luchtige en organische metaalruis (bij tijd en wijle klonk het praktisch zuchtend). Bij de weergave met de QUAD II versterkers gingen een warme, rijke tonaliteit hand in hand met veel lucht en vooral ontspannenheid. De schaal en energie waarmee dit levendige Jazz trio werd weergegeven gaat gezien het vermogen van deze versterkers en het formaat van de weergevers het verstand te boven.

De CD Two Nights Solo van de meestergitarist Terry Tufts werd tevoorschijn gehaald om de track `October Gold` af te spelen en daarmee de `snelheid` van deze klassieke buizenversterkers op de proef te stellen. Het vliegensvlugge en knallende gitaarspel werd op watersoepele wijze weergegeven waarbij de hardere snaaraanslagen heel elastisch klonken zodat er eerder sprake van parelen dan pingelen was. Dat is een compliment en in feite een pluspunt want sommige versterkers geven een wat te nasale en glazige klank mee aan fel gespeeld akoestisch gitaarspel. Deze track kwam met een goede ritmische flow naar voren zodat er al gauw werd meebewogen met de opzwepende geïmproviseerde muziek. De `eb & vloed` overgangen werden op vrij moeiteloze wijze gepresenteerd en het applaus klonk ruimtelijk en natuurlijk. Het blijft een kwestie van smaak, maar goed ontworpen buizenversterkers hebben iets magisch. De track Níl Na Lá van Jimmy Crowley en Dónal Lunny die ook tijdens de ESL 63QA (met QUAD II versterkers) recensie werd beluisterd werd ook nu weer optisch afgetast. De zang werd op heldere en energieke wijze gepresenteerd terwijl het bouzoukispel van Lunny op lichtvoetige wijze naar voren kwam. De bodhran (frame-drum) kreeg een tamelijk solide presentatie mee maar klonk aan de slanke kant. De hardere slagen werden echter op plastische wijze weergegeven en het geheel werd met veel zeggingskracht gepresenteerd waarbij met name de zangweergave goed uit de verf kwam.

Om de kleine buizenversterkertjes te testen op hun daadkracht werd de CD Mighty Sam McClain - Joy And Pain uit de platenkast gehaald. Dit is een ware `torture CD` want de ongecomprimeerde opname en de enorme dynamische sprongen vormen een hele uitdaging voor een weergaveketen. De intro (met een harde kickdrum-klap) kwam met een flinke en opmerkelijk schone dynamische sprong naar voren. Dit Live concert bouwt laag voor laag op en terwijl de muziek in intensiteit groeide kwam het bijna dreigend over. Dat was een goed teken, want daarmee lieten de versterkers weten dat ze zich niet lieten kisten. De saxofoon werd met een rijke bekerklank en warme tonaliteit weergegeven en de trompet kwam met een expressief rollend vibrato naar voren. De gitaarsolo klonk juist heerlijk rustig en de trage `reverb` kwam praktisch organisch over. De daarop volgende keiharde drumslag op de grote trommel kwam zowel flink impulsief als luchtig over en het Hammond orgel klonk warm en vloeiend. De bescheiden en emotionele zang van Mighty Sam werd met een goede `body` gepresenteerd waarbij de typische gorgelende uithalen goed uit de verf kwamen. Het geheel kwam met veel flow, een behoorlijke dosis energie (geen hart-stoppende impact maar wel echt levendig), schaal en geen spoortje hardheid naar voren waarmee de klassieke Quad`s bewezen dat ze goed met energiek muzikaal werk uit de voeten kunnen. Dergelijke muziek kan nog dynamischer, knallender en meer solide worden weergegeven maar dat kan mogelijk gepaard gaan met hardheid wat uiteindelijk resulteert in luistervermoeidheid, oftewel muzikale stress. Stress komt simpelweg niet voor in het vocabulaire van de QUAD II. De weergevers moeten natuurlijk een goede match vormen met deze versterkers en de combinatie QUAD II/Studio 2SE was met zowel akoestische gitaarmuziek als Jazz en stevige blues niets anders dan een groot genot om naar te luisteren.