REVIEW

Benz-Micro Ace

René van Es | 20 december 2002 |

Stevig

Het eerste dat opvalt als je kijkt naar het element zoals dat spoort op de plaat, is dat de combinatie arm/element correct is. Geen nare slingeringen die leiden tot ontsporing of (hevig) schudden van de arm. De Ace voelt zich goed thuis in de middelzware aluminium buis. Dat uit zich in het feit dat gedurende de gehele testperiode nooit hinderlijke aftastvervorming waarneembaar was. Wel opvallend dat als het volume dichtstaat van de versterker sommige harde passages op de plaat goed hoorbaar zijn vanuit het mechanisme van de platenspeler. De arm staat “te zingen”. Overigens treed hetzelfde effect op met een Glider in de beter gedempte carbon arm. Vermeld moet worden dat ik naast de spelers zit en de luidsprekers aan de andere kant van de kamer staan, en vrij ongewone opstelling. De aftasteigenschappen en resonanties zijn op het gehoor gecontroleerd met CBD STR testplaten, die ik zuinig heb bewaard uit de gouden periode van de lp. Om na de testtonen te kunnen gaan luisteren naar waar een element voor is geschapen, muziek.

Ik doe een willekeurige greep tussen de cassettes met platen en kom tevoorschijn met Claudio Arrau die de ‘Samtliche Werke fĂŒr Klavier und Orchester’ van Chopin uitvoert. Een driedelige cassette waarvan ik de eerste vier kanten uitzit. Arrau speelt piano en tilt het solo instrument boven het orkest uit. Het staat als een rots vooraan op het podium, met daarachter de overige orkestleden. De vleugel klinkt krachtig en met een hoge mate van natuurlijkheid. Het geluid is rijk aan dynamiek doch subtiel waar dat is vereist. Zelden hoor je zo goed het onderscheid tussen het spel van de linker- en de rechterhand. De vleugel staat ongeveer tussen de speakers en het orkest is daarachter geplaatst. Geen opdringerig geluid. Het spel van het orkest zelf uit zich niet in een hoog oplossend vermogen. Ik verdenk de opname meer dan het element in deze, omdat bij andere platen de subtiliteit wel naar voren kwam. Mijn eigen luisterruimte is bovendien debet aan te veel laag. Dat uit zich dan ook met de lp ‘Twist in my sobriety’ van zangeres Tanita Tikaram. Het laag is te nadrukkelijk aanwezig. De stem van Tanita donker en vol. Mooie F- en S-klanken zijn hoorbaar. Heel natuurlijk allemaal. Het slagwerk is in de hogere regionen fraai neergezet en bekkens laten zich weergeven als bekkens. Het tweede nummer van deze kant van de lp heeft als titel ‘Poor cow’. In de stem een verrukkelijke sexy heesheid. Levendig staat Tanita ver voor de band. Een klein juweeltje.


EDITORS' CHOICE