Graham Slee maakt al meer dan 25 jaar apparatuur voor de Pro-audio markt maar hij ontwikkelt ook consumentenelektronica waarbij hij zich voornamelijk richt op Phonotrappen en hoofdtelefoonversterkers. De heer Slee is daarom goed op de hoogte van de problematiek van het correct afspelen van analoge geluidsdragers. Hij heeft naast audiofielen veel professionals als klanten en vanuit beide kampen werd hem gevraagd of hij een Phonotrap met een instelbaar de-emphasis circuit zou kunnen maken. Audiofiele platenverzamelaars, professionele archivarissen en mastering-technici willen zeldzame pre-RIAA LP`s of schellak-schijven natuurlijk zo accuraat mogelijk kunnen weergeven of omzetten naar een ander format.
De RIAA-curve is slechts één van de vele curves die ooit zijn toegepast bij de productie van platen. Om een werkbaar systeem te krijgen worden de LP masters gesneden met een via pre-emphasis aangepast bronsignaal (het gaat hier om een aanpassing van de toonbalans, ook wel als `EQ` aangeduid). Ongecomprimeerde lage frequenties zouden praktisch onaftastbaar zijn maar ook teveel ruimte in beslag nemen; de groef zou met een grotere spoed moeten worden gesneden met als gevolg een minder lange speelduur. De oorspronkelijke toonbalans wordt tijdens het afspelen door het de-emphasis (EQ-correctie) circuit in de Phonotrap hersteld.
Wanneer de curve waarmee de plaat in kwestie is vervaardigd niet het exacte tegendeel is van het correctienetwerk in de Phonotrap zal er een vertekend klankbeeld ontstaan. Dit is overigens niet alleen van toepassing op uitgaven uit de jaren `50. Alhoewel de meeste moderne LP`s volgens de RIAA curve zullen zijn gesneden kan men zelfs bij eind jaren `80 vinyl nog schijven aantreffen die met afwijkende curves zijn gemaakt. De afwijkingen bij moderne (microgroef) LP`s zijn relatief klein maar de stempels van vroege minigroef LP`s en 78 toeren platen kunnen volgens sterker afwijkende systemen zijn gemaakt. Wanneer die schijven in combinatie met een RIAA Phonotrap worden gebruikt ontstaat een weergave die in toonbalans afwijkt van wat het zou moeten zijn en zal men dus iets anders waarnemen dan wat de producent voor ogen (oren) had. Platenverzamelaars met een eclectische collectie zullen vaker tegen dit probleem oplopen dan bezitters van (overwegend) modern vinyl.
Als typisch eigenwijze Brit biedt Graham Slee een zowel praktische als relatief betaalbare oplossing met zijn Jazz Club en Revelation Phonotrappen die beiden instelbare curves hebben waarmee zelfs antieke schijven met een correcte toonbalans kunnen worden weergeven, aldus de fabrikant. De Revelation is gebaseerd op de GSP Era Gold Reflex Phonotrap en is een hoogwaardigere uitvoering van de lager geprijsde Jazz Club. Het versterker-circuit is ultra-breedbandig (maximaal 1.6 MegaHertz) wat volgens Graham Slee zelfs bij oude opnames -met een beperkte bandbreedte- voordelen met zich meebrengt, zoals toegenomen `lucht` en verstaanbaarheid. 
De Revelation wordt gevoed uit de externe PSU1 voeding. De ingangsgevoeligheid van 4 milliVolt is niet aanpasbaar en ook de afsluitimpedantie heeft een vaste waarde van 47 kiloOhm wat betekent dat men ofwel voor een MM/MI of high Output MC moet gaan of een pre-pre (of step-up trafo) zal moeten inzetten, zoals de Graham Slee Elevator EXP. Bijzonder is een Mono-schakelaar (die zich vreemd genoeg op de achterzijde bevindt) waarmee men Stereo elementen kan inzetten voor Mono-weergave. De handleiding is vrij rudimentair maar gelukkig bevat het een filter-schema voor de meest bekende platenlabels. Aan de voorzijde van de zeer compacte aluminium behuizing bevinden zich drie kleine `toggle` schakelaars (die elk drie standen hebben) waarmee verschillende filter-instellingen kunnen worden gemaakt. De blauwe-LED mode is blijkbaar nog niet overgewaaid naar Barnsley -waar Graham Slee Products is gesitueerd- want de Revelation is van een bescheiden oplichtende rode LED voorzien. De signaal/ruisafstand ligt op 68 dB, hij meet 4,5 bij 16,5 bij 10,7 centimeter (HXBXD) en weegt 0.7 kilo.
