Dat is nog eens met de deur in huis vallen, een blokgolf is er niks bij. The Mars Volta heeft haast en gaat op zijn hardst, ruim vijf kwartier lang. Komt naar verluid allemaal door een in Jeruzalem gekocht Ouija bord. Daar moeten spirituele heethoofden als Omar Rodriguez Lopez en Cedric Bixler Zavala zich ook eigenlijk niet mee bezig houden. Resultaat? Het heftigste en tegelijk vreemd genoeg meest toegankelijke Mars Volta album tot nu toe.

Rodriguez Lopez heeft de touwtjes opnieuw stevig in handen gehouden. De CD kwam tot stand op de montagetafel, als was het een film. De muzikanten volgden slechts aanwijzingen op; pas bij het mixen werd alles een plaats gegeven en werden de songs opgebouwd.

Zo klinken gitaarsolo’s soms in een totaal andere maatsoort als de begeleiding, puur omdat ze bij het opnemen nog niks met elkaar te maken hadden. Veel trucs en geluidjes, maar heel anders dan op voorganger Amputechture. Er wordt namelijk geen tijd genomen voor atonaal gefreak of rust; het gaat vrijwel continu volle kracht recht voorwaarts, zowel in volume als in tempo. Overrompelend, de duivel op de hielen (van dat bord natuurlijk), en uiteindelijk knap vermoeiend.

Nu is een Mars Volta album nooit iets wat je opzet om lekker bij te relaxen, maar hier wordt de luisteraar werkelijk geen seconde rust geboden. Het gevaar van murw slaan door het ontbreken van hard – zacht contrasten wordt ietwat gecompenseerd door te varieren in de mate van tonaliteit. Zo zijn er momenten met lekkere ritmes en bijna popachtige melodielijnen.

Qua intensiteit komt het album het dichtst bij debuut De-loused in the Comatorium. Relatief korte nummers – geen enkele haalt de 10 minuten – met minder haarspeldbochten dan op tussenliggende albums. Het geluidsbeeld is weer propvol, met een prominente plaats voor de fenomenale nieuwe drummer Thomas Pridgen. De hysterische stem van Bixler Zavala staat meer op de voorgrond, nu en dan opgepitcht tot smurf-niveau. Zijn teksten zijn voor het eerst ook nu en dan daadwerkelijk te volgen. En John Frusciante is weer van de partij, dat is fijn.

Het is wel spierballenmuziek, heel macho allemaal. Veel virtuositeit, testosteron en adrenaline spuiten in het rond. Ontroeren, dat komt er minder van. Mooiste momenten: het funky Ilyena, Wax Simulacra, waarin blijkt dat The Mars Volta ook staat is tot een compacte song van nog geen drie minuten, Ouroborous, met zowaar een gedenkwaardige, meeslepende melodie, en het daarop volgende in Oosterse sferen gehulde Soothsayer.


Aanvullende informatie:
12 tracks, speelduur 78:37
Label: Universal 
Website: www.themarsvolta.com