Organisch, puur en recht uit hart, zo kan de muziek van Envy the West uit mijn woonplaats Roosendaal wel gekenmerkt worden. Niks gladgestreken perfectie. Bezonken, sfeervol en lichtjes rammelend zijn de wegen. Onopgesmukt, somber peinzend en vooral spannend. Gitaren, verrassende elektronische accenten en een onvaste grafstem.

Ik zal maar niet de schijn ophouden: het zijn geen onbekenden, de leden van Envy the West. Net als ik vaste klanten in platenwinkel Blue Moon hier ter plaatse, van waar de ontwikkeling van het bandje goed te volgen was. Het begon met een uitnodiging die Marcus van Slingerland kreeg om op een lofi festival te spelen. Marcus is een liefhebber van dat genre, we noemen Palace (Bonnie `Prince` Billie), Songs: Ohia , My Morning Jacket . Hij speelde werk in deze sferen meestal solo of samen met Robert van Eck, die met zijn onder hete podiumomstandigheden soms onwillige analoge AKAI synthesizer extra avontuurlijke kantjes toevoegde. Maar op zo`n festival heb je wat meer body nodig, en in Roosendaal kent men elkaar. Het festival werd afgelast, maar Envy the West was geboren.

Belangrijkste songschrijver werd Pim Derene, uitgerust met een stem waarin wijlen Johnny Cash en Ian Curtis, Leonard Cohen, Nick Cave met een flinke pot Prozac elkaar vinden in een diepe grot. Een onvaste bariton als van Tinderstick Stuart Staples, hinderlijk vals en eentonig voor sommigen, maar juist spannend en vol emotionele zeggingskracht voor anderen. Waaronder ik. Pim is serieus, een echte denker. Grote woorden worden niet geschuwd, soms onhandig en over de grammaticale juistheid valt ook wel eens te discussieren, maar originele, associatieve beeldspraken maken zijn teksten oorspronkelijk en boeiend. `This song`s a heavy branch that broke off and fell down.` En `Go point your gun to someone else`s head. I can`t laugh about it anymore.` Niet het zonnetje in huis.

Tegenwicht aan het zware van de liedjes en de stem van Pim wordt geboden door speelse omzwervingen en accenten van de gitaar van Marcus en de sfeervol antieke elektronica van Robert, die soms heel verrassend uit de hoek komen. Houvast wordt geboden door een solide ritmesectie van bassist Geriejan Rockx en drummer Antal Derene.

Grootste zorg bij het opnemen van de CD in Studio 195 in het naburige Wernhout was dat het te netjes zou gaan klinken. Iets minder rommelig dan bij de vroege optredens was wel wenselijk, maar het moest wel stekelig en puur blijven. Vandaar dat CD opent met een momentje storing en geklets, alvorens het eerste nummer My Generation van start gaat. Folding Fang heeft een heldere, onopgesmukte klank, droog zelfs. Vooral bij de gitaren is effectgebruik gemeden. Ze klinken alsof je pal voor de versterkers zit. De nummers zijn fraai gearrangeerd en vaak apart opgebouwd, zonder dat de spontaniteit de strot omgedraaid wordt.

Tussen de zeven composities van Pim Derene kan die ene van Marcus niet anders dan opvallen. The Letter is even simpel als betoverend. Enerverend gitaarspel en een uiterst beknopte tekst die vrij maar onverkort vertaald op het volgende neerkomt: `Ik ging als een speer naar huis en vond je brief. Het wordt geloof ik eens tijd dat ik je foto weggooi.` Heel andere kost dan de lange verhalen van Derene. Fluisterend gezongen door Marcus en Marieke Vermunt, die ook samen te horen zijn op Destroy Me. Dit nummer is niet op de CD te vinden, maar wel te downloaden van de homepage van de band. De moeite waard.

Ondanks hun bescheiden, totaal oncommerciele en eigenzinnige aanpak is er veel belangstelling voor de band, en terecht. Zo zijn ze 18 augustus live op de radio bij 3voor12. De CD is uitgebracht op het minuscule label met de schattige naam Black Death. Sinds 1347, staat er trots bij op de site.

Aanvullende informatie:
8 track, 39:38
Label: Black Death blckdth007 
Website band: http://www.envythewest.nl