My Morning Jacket - It still moves

`Big in Holland`, zo luidde een paar jaar geleden, ten tijde van hun debuutalbum The Tennessee Fire de volledige biografie over My Morning Jacket op www.ubl.com, het ultieme, anders zo uitgebreide bandjesoverzicht. Thuis in Kentucky hadden ze pas een paar kleine optredens gedaan toen de vaderlandse popjournalistiek zich op Jim James en zijn begeleiders stortte. Type houthakkersshirt, lelijke tatoeages en nog nooit een kapper gezien, recht van de boerderij. Niet echt hippe jongens.

Het toenmalige VPRO televisieprogramma Lola de Musica weidde een complete special aan ze, die me vooral bijgebleven is door de prachtige uitvoering van de onvergetelijke tranentrekker I Will Be There When You Die. Solo gespeeld door James in een reusachtige lege parkeergarage, waarbij de camera steeds verder uitzoemde tot hij nog slechts een stipje in de verte was. De jongens waren zeer verrast over alle aandacht en toerden met veel succes het land door. Het eerste optreden in de kleine zaal van 013 in Tilburg staat diep in mijn geheugen gegrift: één van die gelegenheden dat je totaal onverwacht meegenomen wordt - de niet te verklaren kracht van muziek.

Want daarin schuilt hem het geheim van My Morning Jacket. Ze putten hun inspiratie uit de complete geschiedenis van de Rock `n` Roll. Bij optredens laten ze vaak horen ook een goede band voor bruiloften en partijen te zijn, een soort wandelende jukebox: noem een nummer en ze spelen het. Wel altijd met een Morning Jacket aan, daar zorgt de prachtige ijle stem van de blootvoetse Jim James wel voor. Hoe platgetreden de muzikale paden die ze bewandelen vaak zijn, er gebeurt altijd iets waardoor het liedje opstijgt en gaat vliegen.

The Tennessee Fire (1999) en At Dawn (2000) nog eens terugluisterend blijkt de band zich enorm ontwikkeld te hebben. De wereld heeft inmiddels ontdekt wat we in de lage landen al wisten, en de nieuwe plaat is dan ook uitgebracht door een grote platenmaatschappij. Muzikale concessies zijn daar zo te horen niet aan te pas gekomen. It Still Moves klinkt meer zoals My Morning Jacket live te werk gaat. Veel harder dan de eerdere CD`s, waarop de hoogtepunten steeds gevormd werden door verstilde, meestal door Jim James solo gespeelde ballades. Het speelplezier straalt af van lange, jamachtige uitweidingen. Vooral duidelijk wordt is dat de band veel beter is gaan spelen, en zo een muzikaal tegenwicht biedt aan de prachtige stem van James. Opgenomen wordt er nog steeds in de eigen studio in de boerderij van de grootouders van gitarist Johnny Quaid. James, die alle nummers schrijft, produceerde het album zelf. Er werd antieke opnameapparatuur gebruikt, die bijdraagt aan een klassiek, warm rockgeluid. Daarbij wordt ingeleverd op dynamiek en helderheid, maar de sfeer is onovertroffen.

Er wordt gegrooved als de Stones, hemels samengezongen als The Beach Boys of The Byrds, op zijn Neil Youngs langdurig gesoleerd op de gitaar. Er is veel `Americana`, Roy Orbison is soms niet ver, en Dancefloors is met de typische afgeknepen Telecaster precies The Band. One Big Holliday sluit met een citaat van A Forest van The Cure. Hoogtepunt Run Thru kent een heftige, ouderwets psychedelische ontknoping. Er is soul, compleet met blazers en `twangende` gitaren. Pas aan het eind wordt gas teruggenomen voor een paar ballads. It still moves biedt een veelheid aan stijlen, maar klinkt desondanks toch als een eenheid. Ondanks de langs speelduur van de CD verveelt hij geen minuut. Sterker nog, hij groeit per draaibeurt.

Over de CD:
12 tracks, 71:48
Website band: www.mymorningjacket.com
Label: ATO records / RCA / BMG (www.atorecords.com, www.rcarecords.com)