Zoals ik al zei kan een door de importeur gekozen combinatie van elektronica en luidsprekers prestaties leveren die groter zijn dan de som der delen. Een eerdere kennismaking met de Naim Supernait geentegreerde versterker staat ons op de redactie nog in het geheugen gegrifd als buitengewoon prettig, en we zagen die versterker destijds met lede ogen vertrekken. Met enige spijt werd de luchtgitaar die we veelvuldig bespeelden tijdens luistersessies weer opgeborgen, maar de komst van de SX serie stemde hoopvol, een beetje opgewonden zelfs.
Nadat een set is opgebouwd wordt er doorgaans een korte luistersessie gehouden om te bepalen of alles goed zit aangesloten. Pas daarna ga je schuiven met de luidsprekers om tot een bevredigend startpunt te geraken. Bij Naim is het door het gebruik van de DIN pluggen aan de interconnects en een speciale dubbele banaanplug aan hun eigen luidsprekerkabel in principe onmogelijk om iets verkeerd aan te sluiten als je de gebruiksaanwijzing volgt, dus zaten we meteen in de startblokken om met de speakers te gaan sjouwen. En een half uur laten zaten we dat nog, hoewel, eigenlijk niet. Koud uit de doos, met de luidsprekers `op het oog` neergezet werd er zodanig muziek gemaakt door dit setje dat we ons er niet toe konden zetten om te stoppen met luisteren.
(De NAP 155 XS eindversterker is net zo slank als de overige componenten)
Een zeer goede eerste indruk dus, maar luchtgitaar-waardig? Nee, nog niet. Schuiven met de luidsprekers gaf overigens zo weinig verbetering van het warme, diepe en brede geluidsbeeld dat we vrij snel besloten de set maar eens lekker aan de stroom te laten hangen om met een cd-tje op repeat een paar dagen lekker in te spelen.
Na ongeveer een week vond de tweede luistersessie plaats. En dat klonk inderdaad aanzienlijk beter. Het muzikale karakter dat de set bij de eerste tonen had laten horen was er overigens nog steeds, maar alle dimensies waren opgerekt. Zoals altijd passeerde een aantal tracks van mijn zelf samengestelde referentie-cd de revu. Vooral de mix van elektronica (en de putdiepe bas) en `echte` instrumenten van Boz Scaggs` Thanks To You was verbluffend te noemen. De slanke Neat luidspreker bleek in staat tot raamtrillende lage tonen, en verloor daarbij geen enkel ogenblik het overzicht op de kleinere details, wat overigens ook op het conto van de rest van de set kan worden geschreven. Controle, rust en betrokkenheid, niet meer in niet minder.
Twee andere favorieten tijdens de luistersessie waren Nina Simone`s He Needs Me, en Joan As Police Woman`s To Be Lonely. Twee vrouwen die van achter de piano hun hart uitstorten. En daarmee houdt de vergelijking alweer op. Deze tracks zijn e ook al door hun leeftijdsverschil van 46 jaar e totaal verschillend van klank. Allebei zeer intens, maar bij Nina hangt er ook nog een soort van heerlijke sepia waas van ouderdom over de opname die een heel erg vertrouwd gevoel geeft als je hem over de Naim-Neat set afspeelt. De iets warme maar gedetailleerde afstemming van het geluid gaat hier heel goed mee om. De moderne opname van Joan onthult veel meer details, is op een bepaalde manier ruimtelijker, maar ook een stukje minder emotioneel. En zo kwam het dat ik bij Nina Simone twee traantjes wegpinkte, en bij Joan maar eentje.
