Lori Spee’s “Anne” raakt precies de snaar die echt gevoelig is. Zet een mooie stem neer binnen de beperking van een kleine monitor. Beetje te weinig echo op de stem. Het orkest mist de kracht van een groot systeem, vooral in het laag blijft dat achter. Wat er aan laag is gaat mooi strak en recht naar beneden met weinig kleuring. Detail is behoorlijk aanwezig en schept een mooi homogeen beeld. Geen rare fratsen, nee juist een erg eerlijke weergave. Zuiver. Lang uitstervend. Weergave in diepte en hoogte. Dat is een opvallend goede eigenschap bij dit kleine ding. Heel breed ook. De Dynaudio schept een zekere magie met deze eenvoudige muziek. Bescheiden is de “S” die net lekker aanzet, alsof het een aanwezige stem is. Ook met volgende tracks boeiend en gewoon “lekker”. Midden en hoog uitermate neutraal wat juist naar voren komt met Spee omdat ze heel goed en zuiver zingt. Eliane Elias zingt op “Dreamer”. Direct hetzelfde fijne geluid als daarnet met de stem. Heel goed getroffen en op een natuurlijke wijze eenvoudig. Ritmisch sterk aanwezig wardoor een boeiende weergave ontstaat. Weer een breed beeld, met wat minder diepte dit keer. Ondanks dat blijft Eliane voor het orkest staan en verzandt er niet in. Piano profiteert eveneens van de zuivere en correcte weergave. Waar het mis loopt is de sax die gewoon niet de power heeft van een groot systeem. Mis ook wat expressie in de hoge tonen die ik wel hoor bij “agressiever tweeters”. Geen problemen in het laag, waar Eliane bij mij berucht om is. De aangeboden muziek swingt genoeg om de Zuid Amerikaanse recht te doen. Kan een Nederlandse het Franse chanson aan? Ja, laat dat maar over aan Wende Snijders. Beluister haar “Padam, padam” en je waant je in een Frans cabaret in de jaren ’60. Haar Nederlandse tongval is niet geheel weg. Maar de gedrevenheid die de Audience 42 exact aanvoelt is aanwezig. Vuur kan ze spuwen. Emotie en stemverheffing brengen “Padam, padam” tot een nieuw hoogtepunt. Even gemakkelijk gaat ze terug naar een lieflijker niveau waarbij de luidspreker goed volgt. Zet Wende voor een piano en ze wordt één met het instrument. Ze speelt er een spel mee. Een spel dat de Audience zonder probleem overbrengt. Dat maakt haar “Je t’attends” grappig en spannend. Hoe durf je Piaf na te doen met “Ne me quitte pas”? Vraag het Wende, die heeft het in zich. Tragiek met een brok in de keel. Drama zonder een traan teveel vergoten. Heerlijk hoe het middengebied van de Dynaudio daarmee omgaat. Omgeven door het orkest speelt ze tegenover haar minnaar haar emoties uit. Tot ze steeds meer voelt dat ze aan de verliezende hand is. Krachtig, smekend en open.
Andere orde is popmuziek. Dire Straits “On every street”. Daarvoor is de Audience 42 een maatje te klein. Een popliefhebber vraagt meer ruwheid en minder beschaving. Het biertje rechtstreeks uit blik ten opzichte van de droge witte wijn in een schoon glas. Te rond en te glad. Zeker niet slecht vanuit een puur weergave standpunt. Maar je vraagt je af waar de klappen blijven. Keurige huiskamerweergave voor de middelbare popliefhebber die Led Zeppelin achter zich liet toen de kinderen geboren werden. Dat merk je ook met Jalana, zeg maar de Franse versie van Byoncé. Het blijft teveel hangen in de sfeer van een mini set terwijl het systeem vele malen beter presteert en geen valse schoonheid toevoegt. Mogelijk moet je de Audience 42 te weinig kleuring en teveel beschaving verwijten. Gelukkig niet het scheppen van valse beloftes die luisteren tot een vervelende en op den duur vermoeiende bezigheid maken. Zo ontstaat er een beeld dat zo stabiel en breed is dat geen mini set daar ooit aan kan tippen. Weergave voor de dames die in de dertig zijn en de veertig buiten de deur willen houden. Beschaafd uit de band springen en vast sparen voor Schumacher.
Jazz van Oscar Peterson daarentegen laat je genieten. De meester heeft aan de Audience precies het maatje waar zijn piano van geniet. En de bas van Ray Brown is heerlijk. Zijn meezingen is een track lang te horen. Nog meer en beter dan op menig kostbaarder systeem. Drums staan ver naar links. Heel ver. Op de juiste hoogte. Zo gaat het weer goed. Weg met die popdames die power nodig hebben om te overtuigen. Zonder meer swingend en hartverwarmend. Gloedvol spel van een oude meester en zijn kornuiten. Je zou het op LP moeten kunnen horen. Net zo gaaf is Larry Conklin op “Close to home”. Zijn steel guitar is messcherp en flitsend. Puntig en met voldoende metaalklank. Ruim in zijn jasje als je op het juiste niveau draait. Veel samenhang tussen de instrumenten en veel leuke effecten die de Audience 42 laat meegenieten. Rustig en schoon is daarna Laurindo Almeida op een Spaanse gitaar. Het getokkel dat hij in uiterste rust en concentratie voortbrengt vormt een contrast met de gestreken bas van Ray Brown. Beide solisten genieten van de ruimte die ze krijgen op deze monitors. Hou het bescheiden en akoestisch en de Dynaudio voelt zich thuis.
Dynaudio associeer ik al snel met klassieke muziek. De vraag of dat terecht is probeer ik te beantwoorden met The Academy of St. Martin-in-the-fields. Om meerdere redenen al jaren een lieveling orkest in mijn verzameling. Zij beginnen op de onderhanden verzamelaar met Vivaldi en stomen door naar L. Mozart en W.A. Mozart. De “Toy Symphony” blijft net zo leuk als “Eine kleine Nachtmusik” mooi is. Et voilá de Audience 42 ligt helemaal op stoom. Zeer zuiver is de weergave. Nu is de muziek ook niet erg zwaar zoals Mahler of Beethoven kan zijn, maar dat is een bewuste keuze van mijn hand, ik geniet van het subtiele en verdrink niet graag in geweld. Voor barok is dit gewoon een stel schatjes. Voor ander werk, dat mij niet boeit, laat ik u zelf de keuze. Waarbij ik mij kan voorstellen dat de Audience 42 een beetje te klein zal blijken. Het is ook niet voor niets dat Dynaudio grotere systemen maakt. Inhoudelijk kan ik er niets op aan merken. Veel detail, geen tot weinig kleuring. Ruimte is volop aanwezig. Spanning en ritme is ons deel. Geen enkel probleem met het aangeboden signaal. Strijkers zijn net zo welkom als blazers, hout of koper, slagwerk, piano of een mooi klavecimbel. Je zou met regelmaat vergeten dat hier een zeer klein, relatief goedkoop en vooral bescheiden systeem speelt. Gelukkig maakt het einde van de “Toy Symphony” een eind aan het dromen. Met een forse klap sluit het stuk af.
Terwijl ik u vertel dat de Audience 42 speelde in een ruimte van 2,80 x 4,40 meter klinken achter mij de lieflijke tonen van Locatelli, op briljante wijze vertolkt door Jaap van Zweden. Ook daarmee geef ik het systeem een vette acht als rapportcijfer. De gehele keten is opgebouwd met een Marantz CD63 SE speler waarbij een Musical Fidelity X-Dac V3 hoort. Dan een Van Medevoort MA240 versterker. Kabels van The Chord Company en stroomvoorziening met Supra LoRad en een Supra verdeelblok. Stands waarop elke Dynaudio staat zijn van Alphason. Al met al een goede set die past in het kwaliteitsbeeld van de Audience 42. Niet overdreven duur en hij haalt het beste uit de luidspreker. Weliswaar niet met pop, wel met rustige jazz, barok en vooral de menselijke stem in al haar facetten. Het kost moeite de Dynaudio van de stand te rukken en daar iets anders te gaan laten inspelen. Ik vind het lieverdjes die heel goed passen bij mijn muzieksmaak. Wat haarscherp werd aangevoeld door de mensen achter hifi.nl die juist mij kozen voor een second opinion.
