Wat opvalt, is dat de platenspeler zichzelf weet weg te cijferen en een enorme rust naar voren schuift, waardoor deze haast de achtergrondstilte kent van een zeer goede CD-speler. Een voor mij meer bekende opname is van Dire Straits, van Brothers In Arms de track op kant twee Ride Across The River. Het is een originele uitgave die net zo veel knerpt als die van mij. Zo voel je je echt thuis. Opvallend is de enorme slagkracht van het totale systeem.
Minder zweverig dan bij mij thuis waar een Transrotor/SME/Transfiguration in vergelijking vrij lieflijk speelt. Het geluid hangt ook nu tussen de luidsprekers en details lijken soms te verzuipen in het geweld. Waar dat door komt is nog even onduidelijk, zijn het de 6550 buizen in de Octave V80? Ik kan me dat haast niet voorstellen omdat ik ooit een Octave voor een recensie thuis kreeg, die een andere indruk gaf. De keramische conus in de Marten Design? Later zal blijken waar we het wel moeten zoeken, maar leest u eerst door.
Why Worry van hetzelfde album is bijvoorbeeld al veel breder neergezet. Met weer een geweldige dynamiek. In Your Latest Trick genieten wij van het puntige slagwerk. Gesteund door de Marten Design speakers die met hun keramische conus de race om detail en snelheid glansrijk lijken te winnen. Van zanger Sting vind ik Fragile tussen een stapel andere platen. Een mooie herinnering aan een warme zomeravond met een lieve vriendin in Duitsland komt in gedachten. Die speciale sfeer die nooit meer teruggekomen is bij haar of met haar. Sting speelt harmonieus met een mooie echo op de stem. De gitaar echt romantisch omfloerst, precies de juiste invulling voor de mooie muziek. De niet nadrukkelijk aanwezige hoofdlijn van percussie blijft goed te volgen, zonder dat die zich op probeert te dringen. Heel, heel aangenaam.
Barbra Streisand met Yentl. Eindelijk een vrouwenstem door de ruimte. Een prachtige stem. Heel warm en strelend zonder een seconde hard te zijn. Het orkest speelt muziek voorzien van typische filmtrekjes. Normaal kan dat soort muziek snel dichtlopen, hier is dat totaal niet aan de orde. De uithalen van de stem laten de VdH Canary SE koud, die spoort beter dan een goederentrein op een verlaten Betuwelijn. De volgende dame is Astrud Gilberto. Weer zo’n goed getroffen stem, al kraakt de plaat als een grindpad. Het ritme zit er goed in en stilzitten wordt een hele opgave voor wie deze muziek op prijs weet te stellen. Uit de catacomben van A10Audio/Room4Music komt het live concert in Central Park van Simon & Garfunkel. Zelden was zo goed hoorbaar hoe dicht de stem op de microfoon zit. Het publiek zit daardoor ver weg en is maar af en toe hoorbaar. De gitaar is absurd breed opgenomen. Zó breed dat die zelfs tot buiten de speakers reikt.
Overigens verdwijnen de luidsprekers als entiteit en is er sprake van een wolk van muziek. De wolk komt dichtbij vanwege de close mike techniek. Live is de slagkracht van drums haast nog overweldigender dan daarnet, blazers met veel koper, dat wel de koperklank heeft maar niet gaat klinken als een laken dat scheurt. Om voor mij een referentiekader te scheppen gaan we even over op CD-weergave met Kari Bremnes die The Copenhagen Cavern bezoekt. Ineens is de muziek vloeiender, maar haalt het qua slagkracht/dynamiek niet bij de draaitafel. Zo lieflijk en vloeiend dat het bijna slaapverwekkend gaat worden. Dat doet me in verband met de Thunder zomaar denken aan de tussenwielspelers als een Thorens TD124 of een Garrard 301/401. Zonder het te beseffen is de Acoustic Signature voor mij de eerste snaar aangedreven tafel die net zoveel energie kan leveren als de oude tussenwielspelers. Maar waarom is het stereobeeld aan de platte kant en waarom kan de draaitafel niet wat breder en ruimtelijker klinken?
Alex verwisselt de Cammino interlink tussen de Octave Phono Modul en de Octave V80 voor een exemplaar van Purist Audio Design. Opnieuw de oude Dire Straits omdat we die alle drie goed kennen. Resultaat van deze “wild guess” is een breder en dieper beeld waarbij we iets inleveren aan slagkracht, maar dat wel aangenamer is. De kleine geluidjes zijn beter terug te vinden. Veel meer ruimte in het geheel draagt positief bij aan dit nummer, waar ruimte een wezenlijk onderdeel mag, zelfs moet zijn. Zo is het veel leuker luisteren en het zet de draaitafel weer in een ander licht. Niet slechter of beter, anders. Wat direct aangeeft hoe zuiver de bron is. In beide gevallen spreken we over een set waar menigeen jaloers op zal zijn. Met behoud van de Garrard/Thorens krachtige ervaring. Het blijkt maar weer eens, de draaitafel, arm en element zijn de basisingrediënten die de maaltijd beheersen, de kabels vormen de kruiden die de gewenste smaak toevoegen.
