Tijdens de testperiode heeft de M1CLiC ook een tijdje als voorversterker zijn kunsten mogen vertonen in mijn set. Hoe dat klonk vertel ik later, ik beperk me nu even tot de functionaliteit. Zoals gezegd zijn er 7 digitale ingangen voorhanden, maar er zijn ook 3 analoge ingangen die zeer toepasselijk Aux 1, 2 en 3 heten. Deze functioneren op lijn-niveau. Analoogliefhebbers die hun platenspeler op de M1CLiC willen aansluiten zullen een losse phonotrap moeten gebruiken.
Het enige dat je verder hoeft te doen is de M1CLiC met de variabele uitgang op een eindversterker aan te sluiten, voor de rest verandert er niets. Toch kom ik ook hier een paar kleine dingetjes tegen die ik liever anders had gezien. Zo zitten er geen ‘dedicated’ knoppen voor bronkeuze op de afstandsbediening. Ik neem aan dat dit is gedaan om het aantal knopjes binnen de perken te houden. Maar ondanks het feit dat de opbouw van het menu zeer intuïtief is vind ik het toch een beetje omslachtig om steeds met meerdere knopdrukken via het menu een bron te moeten kiezen. De M1CLiC onthoudt namelijk niet wat hij als laatste deed voor hij op stand-by wordt geschakeld, hij start altijd op in het hoofdmenu.
Harder en zachter zetten gaat lekker subtiel, je kunt vrij kleine aanpassingen maken zonder dat je bang hoeft te zijn dat je ‘doorschiet’. Er verschijnt bij het bedienen van de volumeknoppen op de afstandsbediening een schaalverdeling met blokjes in het display die de volumestand aangeeft. Het valt me op dat je het volume op gehoor vrij ruim kunt verhogen voor een volgend blokje oplicht. Het hadden er dus wellicht wat meer mogen zijn, maar het staat een trefzekere bediening niet in de weg.
Luisteren naar de M1 CLiC
Om te beoordelen hoe de M1CLiC als D/A converter klinkt sluit ik hem middels een L.A.T. International DI-20 mkII digitale interconnect aan op de coaxiale uitgang van mijn Sonos ZonePlayer 90. Toen de M1DAC net op de markt was had ik de mogelijkheid om er een tijdje naar te kunnen luisteren, en dat was voorwaar geen straf. Het duurde even voor hij goed op klank was, maar eenmaal op volledige sterkte wist deze betaalbare converter te overtuigen met een rijk en lichtvoetig klankbeeld dat een mooie nadruk op natuurlijke kleuren in de opname wist te leggen. Ik vermoed dat Musical Fidelity de M1CLiC met exact dezelfde converter heeft uitgerust, want na een week of wat inspelen krijg ik hetzelfde ontspannen en comfortabele gevoel als ik naar muziek luister.
Het is voor het eerst dat ik naar een upsampling-DAC luister zonder dat ik het gevoel krijg dat het kunstmatig omhoog rekenen van de bitrate en bemonsteringsfrequentie een soort onnatuurlijke glans aan de muziek toevoegt. Als ik naar de fragiele popmuziek van Bed luister op het album The Newton Plum raakt de sfeer van de muziek me recht in het hart. De mix van akoestische instrumenten, subtiele elektronica en het zachte, bijna verlegen stemgeluid van zanger Benoit Burello schildert een naar zomer ruikende wereld in nachtelijke pasteltinten. De fraaie opname vol details komt goed tot bloei. Erg mooi dus. Warm, betrokken en gul, maar tegelijk open en luchtig.
Ook met de snelheid en dynamiek van deze DAC is niks mis. Dat bewijst het Atlanta Symphony Orchestra onder Yoel Levi op de Telarc-cd met ouvertures van Rossini die ik al jaren koester. Een van de leukste ouvertures om naar te luisteren is die van de opera Wilhelm Tell. Na een pastorale opening barst opeens een denkbeeldig onweer los, en het enthousiasme waarmee de percussionist op de Turkse trom beukt wordt in speelplezier slechts geëvenaard door de fel gespeelde maar perfect gearticuleerde hoorns en andere blazers - die volgens een bevriende musicus ‘van absolute topklasse’ zijn bij deze opname. De M1CLiC speelt het klaar om niet alleen een vol orkest geloofwaardig in de ruimte te plaatsen, maar doet dat ook nog eens zonder hoorbare compressie of dichtlopen.
En als voorversterker...
Als ik de M1CLiC door middel van mijn custom Neotech NEI-3004 semi-gebalanceerde interlink aan de Array S-1 koppel wordt het pas echt spannend, want hij neemt de plaats in van de gemodificeerde Array A-4 voorversterker die een veelvoud kost en die behoort tot de beste voorversterkers die ik ken. En hier scoort de M1CLiC wederom hoog. De ultieme resolutie en tastbaarheid van de Array worden niet gehaald, maar qua ruimtelijkheid en afbeelding komt hij werkelijk een heel eind. Het geheel heeft een karakter dat ik bij gebruik als D/A converter ook al waarnam: vriendelijk, ruimtelijk, snel en dynamisch. Misschien een tikje neigend naar warm, maar wel zeer muzikaal, en dat is mijns inziens toch te prefereren boven de wat koele, bijna afstandelijke precisie die veel high-end producten vandaag de dag kenmerkt.
Wanneer ik mijn EAR 834P phonotrap op een van de analoge ingangen aansluit blijft het grote beeld dat ik via de digitale ingangen kreeg volledig gehandhaafd. Klankmatig geven de analoge ingangen een iets warmer geluid dan de digitale, maar dat kan in dit geval ook aan de buizen in mijn phonotrap liggen. Als ik de gainknop van mijn phonotrap helemaal open draai geeft de M1CLiC geen krimp, de analoge ingangen kunnen dus een krachtig signaal verwerken zonder dat ze daar steunend en kreunend een hoop vervorming aan toevoegen.
Ik moet zeggen dat ik eerst een beetje vermoedde dat de voorversterkerfunctie een ‘afterthought’ was voor de enkeling die de M1CLiC ook daadwerkelijk rechtstreeks op een eindversterker zou willen aansluiten. Maar de klankmatige prestaties zijn zodanig dat ik de M1CLiC ook als voorversterker van harte kan aanbevelen. De helaas nog niet bestaande M1 eindversterker zou hoog op de ‘To Do’ lijst van Antony Michaelson van Musical Fidelity moeten staan, want dat zou ongetwijfeld een zeer fraaie combinatie opleveren.
