Dit loopwerk is zoals eerder gezegd de geijkte partner voor de Bel Canto C5i versterker met geïntegreerde DAC en gezien een C5i al geruime tijd tot mijn recensie-arsenaal behoort, werd die combinatie natuurlijk geprobeerd alsmede de combinatie met een Heed voortrap met S/P-DIF DAC kaart. Gezien de Heed DT net als de CD3T een shoenendoos formaat CD loopwerk met buffer is, kon ik de verleiding niet weerstaan om ze naast elkaar te beluisteren, via de Heed DAC/pre (voor verdere info over de toegepaste systemen; zie de lijst aan het einde van dit artikel). Het DT loopwerk is altijd de rust en zelfverzekerheid zelve met een karakter wat aan de warme, rijke kant is.
Bij de track Running On Faith van de Eric Clapton CD MTV Unplugged zorgde de DT voor een aangename tonale rijkdom bij het akoestische gitaarspel en de piano. De percussie was stevig en strak, het bottleneck gitaarspel had een prettige bite. Bekkens kregen een pittige maar zuivere metaalruis mee. Via de CD3T kwam de intro zowel qua schaal als aanwezigheid nog wat royaler over. Het gitaarspel en de voetstompen kregen meer presence mee terwijl de zang van Eric Clapton juist ingetogener klonk. Opvallend was de beduidend rijker zoemende akoestische basgitaar. Het pianospel klonk parelend en soepel, zoals het hoort en de harde klappen op de trommels kwamen bijzonder solide over. Daar miste ik wel wat van de grote bal lucht die de DT daarbij liet horen, net als de Linn LP12 platenspeler. Met beide CD-loopwerken werd er genoten van de favoriete CD`s, het was vaak lastig om te zeggen welke er `beter` was in het vertolken van bepaalde muziek gezien de muziekweergave tijdens het omschakelen steeds overtuigend en boeiend bleef. Het is wat kort door de bocht maar men zou kunnen stellen dat de DT meer probeert om als een klassieke platenspeler te klinken terwijl de CD3T meer richting een mastertape-achtige neutraliteit neigt.
Die neutraliteit gaat overigens gepaard met een aantrekkelijke souplesse en vriendelijkheid, met name bij de weergave van akoestische snaarinstrumenten. Daarmee had de CD3T zich meteen voor mij ingenomen gezien er hier veel akoestisch gitaar en pianowerk wordt beluisterd. Let wel; de resultaten van dit loopwerk-vergelijk zijn ter verduidelijking onder een vergrootglas gehouden. In bepaalde opzichten lijken deze twee loopwerken meer op elkaar dan men zou verwachten. Dat is opmerkelijk want de Hongaar is ringkerntrafo `powered` en Sanyo loopwerk `driven` terwijl de Amerikaan een binnenshuis ontwikkelde SMPS met gedeeltelijke VBS (virtual Battery Supply) en een Sony loopwerk heeft. De technologische overeenkomst tussen de twee zit hem in het gebruik van een substantiÎle buffer, gevolgd door een zeer accuraat geklokte datastroom. Alhoewel de weergavekwaliteit van elk loopwerk zich op een vergelijkbaar niveau met dat van de ander bevindt, hebben ze duidelijk contrasterende weergavekarakters. Vanuit ergonomisch oogpunt is de Bel Canto een comfortabeler apparaat in de omgang en zijn BNC plus XLR uitgangen vormen een betere basis voor optimale samenwerking met de beste DAC`s. Het ontbreken van een optische uitgang hoeft niet als een minpunt te worden gezien; deze elektrische poorten bieden uiteindelijk betere prestaties dan Toslink.
Het Bel Canto loopwerk bleek niet eenkennig te zijn wat betreft D/A omzetters, zowel met de Heed DAC-kaart als een Firestone DAC werden uitstekende resultaten behaald maar in combinatie met de C5i leek de weergave nog meer in focus te komen, zowel wat betreft muzikale doelgerichtheid als vrijheid van hifi-artefacten. Dat was goed hoorbaar nadat de Paul Simon CD Rhythm Of The Saints werd ingeslikt om de track The Obvious Child optisch uit te lezen. Het kleine Bel Canto duo wist de mix van Afrikaanse en zuid-Amerikaanste trommels op grootschalige en opzwepende wijze over het voetlicht te brengen, waarbij met name de grootste drum goed uit de sonore verf kwam. Dit erg vaak beluisterde stuk muziek was bijna even spannend om te beluisteren als de eerste keer dat ik de originele LP draaide; het brilliante arrangement van Paul Simon in combinatie met de opzwepende bevlogenheid van de muzikanten zorgde voor een goed kippevel-moment.
De CD3T zet nergens druk achter en komt niet gehaast of opgejaagd over; muziek rolt ongedwongen en met gemak uit de weergevers. Sommige CD loopwerken kan men min of meer horen zwoegen oftewel `bezig zijn` met het uitlezen. Dat kan de indruk van levendigheid geven maar vaak komt dat tevens wat geforceerd of zelfs opdringerig over. Deze Bel Canto schijfdraaier laat het momentum en ritmische drive van muziek intact; de muziek mag voor zichzelf spreken. De urgentie van Jazz-bassist Ray Brown die zijn double bass weer eens flink de sporen geeft wordt duidelijk onderstreept, inclusief een goede dosis body en elasticiteit. Bij Never Going Back Again van Fleetwood Mac`s Rumours kwamen de subliem gespeelde arpeggio`s kristalhelder over, gedragen door zeer innemend klinkende zang die zowel oorstrelend als aansprekend werkte. Het is goed toeven met de CD3T/C5i combo, met name wanneer de weergevers zo natuurlijk en zichzelf wegcijferend klinken als de Harbeth P3ESR mini-monitoren.
