De Model M is, in tegenstelling tot de modellen X en XL, niet voorzien van een geïntegreerde iPod- dock, en het bijbehorende iPod-snoertje zat bij het testexemplaar niet in de doos. Daarom is gekozen om de luistertest met cd’s te doen, maar daarover later meer. Aan de bovenzijde van de kast bevindt zich een met vilten stroken stofdicht gemaakte gleuf waar het cd-mechanisme achter schuil gaat. Het cd-plaatje dient rechtop in het apparaat gestoken te worden, waarna het slot-loadingmechanisme de cd soepel naar binnen trekt. Het inlezen van de tracks gaat redelijk snel, waarna de weergave meteen start.
Het display kent twee standen van helderheid. Tijdens gebruik brandt het display op halve sterkte, als er een commando wordt gegeven brandt het tijdelijk feller. Het volume loopt van 0 tot 100, en verloopt in stappen van 1. Als de knop langer ingedrukt wordt, neemt de snelheid toe. De volumeregeling is zo ingesteld dat de Geneva altijd binnen de grenzen van de ingebouwde versterker opereert. Langdurig spelen op de hoogste volumestand is mogelijk zonder dat de elektronica te zwaar wordt belast. De klankkleur van de lage en hoge tonen is ook bij te regelen, en verloopt in stappen van 5 (tot maximaal + of – 60), en is redelijk subtiel.
De ingebouwde 4x25 watt klasse ‘D’ versterker stuurt twee 4 inch-woofers en twee 1 inch-tweeters aan. Twee van ieder? Jazeker, want de Geneva maakt gebruik van moderne digitale techniek om een breed stereobeeld te genereren.
Luisteren
De Geneva laat bij de track van Ozark Henry met de toonregeling op neutraal een redelijk diep laag horen. Wat overigens nog verbetert als het apparaat op een steviger ondergrond wordt geplaatst dan op een tafel van het bekende Zweedse woonwarenhuis waarop hij nu staat. Het digitale ruimte-effect is goed hoorbaar, maar klinkt toch anders dan echte stereo.
Ook dit wordt overigens beter op een andere ondergrond. Let hier dus op bij het plaatsen. Het hoog klinkt wat terughoudend, maar de tonale balans is daardoor vol en warm. Met Talk Talk valt het laag iets minder op, en het lage midden is wat rommelig. Wat spelen met de toonregeling kan dit een heel eind verhelpen, maar een solide ondergrond is de beste remedie. De hoogweergave is rustig en een beetje terughoudend, waardoor het wat lastig is om de genoemde bekkenaanslag te volgen.
De kunstmatige ruimtelijkheid lijkt redelijk goed te werken. Hoewel het in mijn oren nog steeds een beetje gemaakt klinkt, zijn veel van de lelijke fase-effecten die deze techniek eerder met zich meebracht de laatste jaren opgelost. Er is wel een brede wolk van geluid die een geloofwaardige illusie van stereo neerzet. Nogmaals: het is geen vervanging voor echte stereo, maar het kan er prima mee door.
