De K1 AV werd voor deze recensie gebruikt en beluisterd als een puur 2-kannaals audio weergavesysteem. Nadat de correcte lichtnetfase was gevonden kreeg de K1 AV ruim de tijd om op te warmen voordat er serieus werd geluisterd. De bediening van de CD-lade is iets waar men echt even aan moet wennen want hij is opmerkelijk traag en dat geldt niet alleen voor de lade maar ook voor de werking van het DVD loopwerk. Er zit geen toets "open/close" op de afstandbediening en dus werd er gekozen voor "play". Na het indrukken van die toets even wachten tot de lade dichtgaat en dan... 10 seconden niets voordat de timer gaat lopen en er muziek klinkt. Pas na deze lange opstart kan er een track worden gekozen waarvoor geen directe respons wordt gegeven op het display maar wat na enkele seconden ineens uit de weergevers klinkt (en dan pas ook op het display is te lezen). Nu is geduld een schone zaak maar dit is ongetwijfeld de meest trage digitale speler die hier is gerecenseerd.
De oorzaak van deze vertragingen is een extra controlesysteem wat behalve de `TOC` ook telkens alle tracks fysiek scant. Door deze extra scans zou het DVD loopwerk niet worden bedrogen door Copy Protection en zou de weergavekwaliteit worden verbeterd, aldus T+A. Toen ondergetekende zich had neergelegd bij deze werkwijze werd de aandacht verlegd naar muziek. De hi-hats in de intro van Talk Talk`s `I Believe In You` werden met goede focus en een gedetailleerde metaalruis weergegeven en de rimshots klonken strak en impulsief. De piano werd groot afgebeeld maar kwam tonaal wat slank over. De karakteristieke stem van Mark Hollis werd op plastische wijze afgebeeld en met een goede articulatie weergegeven. Er lag wat nadruk op de sibillance (`s` en `t` klanken) en het tonale karakter was aan de analytische kant. Het orgel werd mooi los en ruimtelijk afgebeeld en in het koor was de harmoniering goed te volgen.
Met `My Lagan Love` van Niamh Parson`s CD Heart`s Desire kwam haar stem met opmerkelijke presence naar voren waarbij haar ademhaling en articulatie goed uit de verf kwamen. De subtiele reverberance van de studio was goed hoorbaar en zowel de dynamiek als sibillance van haar zang werden goed neergezet. Bij `Honey Hi` van Fleetwood Mac`s mooie album Tusk klonken de tom-toms sonoor en strak. Christine McVie`s zang werd op subtiele en soepele wijze weergegeven en het Hammond orgel klonk helder maar ook vrij puntig. Het geheel kwam met een goede ruimtelijke coherentie naar voren. Van Eric Bibb`s CD Roadworks werd de track `Tell Ol` Bill` gedraaid. De gitaar en mandoline kwamen verfijnd over waarbij de sprankelend klinkende mandoline met scherpe focus tussen de weergevers kwam te staan. De warme en hese stem van Eric Bibb kwam goed uit de verf terwijl de bas van Dave Bronze op energieke wijze en met een goede timing werd weergegeven. Alhoewel het laag niet erg ver doorliep kwam het geheel tamelijk levendig en plastisch over.
Van Kerstin Blodig`s CD Trollsang (ter beschikking gesteld door Synfonique) werd de track `SolBonn` beluisterd waarvan de langzaam in volume toenemende opname van onweer en regen natuurlijk en transparant werd weergegeven. De krachtig weergegeven donder was werkelijk indrukwekkend. Daarop volgde het impulsieve gitaarspel van Kerstin Blodig wat knallend en helder naar voren kwam waarbij de ruimtelijke klank van haar gitaar in de studioakoestiek goed werd overgebracht. Blodig`s stem klonk tegelijk expressief en vriendelijk. Al met al een boeiende en heldere weergave van een natuurlijke opname, waarmee nogmaals werd onderstreept dat de T+A de voorkeur geeft aan akoestische sessies. De ingebouwde FM tuner werd hierna aan de elektronische tand gevoeld. De presentatoren van Radio 1 kwamen duidelijk over en kregen een goede contrastering -zonder `dreun`- mee. Er werd een Keltisch lied uitgezonden met een vrouwenstem die ademend en open klonk zonder toegevoegde slis (wat bij veel betaalbare tuners gebeurt). De begeleidende draailier klonk rond en vol van toon. Op Radio 2 was Rickie Lee Jones te horen met haar `Chuck E`s In Love`. De drums klonken droog en strak en haar stem werd op losse en duidelijke wijze neergezet. Het geheel klonk vrij rustig, tonaal iets donker (wat wel zo prettig is met FM, zeker tegenwoordig) en werd in een open stereobeeld weergegeven. Het laag liep niet erg ver door maar had een goede soliditeit en grip. De hoge tonen klonken zacht en open met een duidelijke articulatie terwijl het midden vooral rond en soepel over kwam. Een vriendelijk klinkend tunergedeelte dus wat overigens een lichte voorkeur blijkt te hebben voor kabelsignaal.
