Beginnend met de radio, die af en toe heeft aangestaan als achtergrond, heb ik niets aan te merken op de G95. Vaak speelt Arrow Jazz FM als ik niet actief met luisteren bezig ben. Nu ik wel serieus luister, speelt het nummer Voices van de formatie Koop. Lekkere easy listening jazz waar Trijntje Oosterhuis jaloers op zou kunnen zijn. Ik heb het nummer zelf op LP (“Islands”) en geniet van een geluid dat helder en strak wordt weergegeven. De compressie die tegenwoordig wordt toegepast bij veel radiozenders is nu in ieder geval niet hoorbaar aanwezig en de G95 geeft het nummer met veel verve weer, hoewel ietwat klinisch. Maar dit kan ook liggen aan de uitzending, dus besluit ik om zelf het roer in handen te nemen.
Nils Lofgren mag het spits afbijten. Zijn cd “Acoustic Live” is er één waar ik een tijd op heb moeten wachten, maar sindsdien heb ik hem heel veel gedraaid. Ik kies de track Keith don’t go en hoor Nils op zijn gitaar de intro spelen. Machtig mooi, wat een plaatsing! Hoewel iets minder breed qua stage dan ik gewend ben, bevind ik me tussen het publiek tijdens dit concert. De G95 geeft een helder maar zacht hoog, een opener middengebied dan ik gewend ben en een dieptewerking in het geluid waar vele multi-spelers niet aan kunnen tippen! De rust en het gemak waarmee een en ander wordt weergegeven is er én die enkel en alleen kenmerkend is voor high-end audio apparatuur, en dat met vijf klasse D eindversterkers in zo’n kleine behuizing!
Spelend met de DSP-toets kom ik op de stand “trifield”, die bedoeld is om stereoweergave te optimaliseren en van tweekanaals pcm signaal surround te kunnen maken. Gelooft u me of niet, maar dit is de eerste surroundbewerking voor tweekanaals bronnen die me natuurlijk in de oren klinkt. De center- en surroundluidsprekers krijgen geen vol signaal, maar spelen alleen ondersteunend. Het nummer eindigt en ik heb de weergave nergens horen versmallen of dichtslibben. Om diezelfde dieptewerking goed te kunnen ervaren loop ik naar mijn cd-collectie om Roger Waters’ “Amused to death” te halen. De tweede track van dit album is –zoals het Waters betaamt – doorspekt met geluidseffecten. What God wants part 1 speelt kristalhelder. Krekels achter me, wilde dierengeluiden vlak voor me en een laagweergave zo strak als wat. Het geluid van een openslaande deur gaat dwars door me heen en het virtuele publiek doemt op. Als na exact 71 seconden de gitaar aanslaat, bemerk ik dat het geheel compleet is, maar met een apart tintje. Alles wordt goed en vooral met gemak weergegeven, van kleuring is geen enkele sprake, maar voor de gemiddelde rockliefhebber zou het geheel enigszins strak of klinisch over kunnen komen. Kwestie van smaak. Het heldere, droge geluid van de G95 bevalt mij in ieder geval goed bij tweekanaals weergave en went vrij snel. Over op dvd, dus.
Loreena McKennit heeft onlangs haar eerste officiële live registratie uitgebracht, gemaakt tijdens het Spaanse gedeelte van haar laatste tour. De dvd “Nights from the Alhambra” gaat vergezeld van een dubbel-cd en ik kies het nummer The bonny swans. Veel donkere achtergronden, een fel blauw verlicht podium en intense kleuren passen goed bij deze muzieksoort en Loreena’s ietwat zweverige atmosfeer. Duidelijk wordt al dit beeldmateriaal opgepikt van het schijfje en weergegeven op mijn beeldscherm. Zwart is diep, blauw intens en toch kan ik ieder oranje haarlokje van Loreena herkennen. Uitstekende beeldkwaliteit, zoals het een product in deze klasse betaamt. Ook op de geluidskwaliteit valt niet veel aan te merken. Alle eigenschappen die bij tweekanaals signalen naar voren kwamen zijn ook weer bij de 5.1 mix aanwezig. Loreena’s stem is helder, het hoog verfijnd, maar ook het drumstel is aanwezig en goed plaatsbaar bij het vertoonde beeld. Zo heel af en toe heb ik alleen het idee dat het beeld wat trager is dan het geluid, wat mij brengt op een puntje van kritiek; ik mis de functie voor audio delay/ lip syncing.
En dat is best jammer, want niet iedere beeldweergever heeft dezelfde verwerkingstijd van het geboden signaal, mijn lcd-tv heeft dus ook tijd nodig om het signaal te verwerken. Ook films geeft de G95 prima weer. “Interview with a Vampire” is al jaren één van mijn favorieten -mede door de soundtrack en de geweldige cast – en beschouw ik als ode aan Anne Rice, de schrijfster van onder andere dit drama. De in Dolby Digital 5.1 afgemixte soundtrack wordt door de Meridian feilloos over alle kanalen weergegeven, in balans en harmonie. Het punt in de film waar Lestat (Tom Cruise) ervoor kiest om zijn medespeler Louis (Brad Pitt) de kus der eeuwigheid te geven heb ik zelden zo goed in geluid omhuld meegemaakt. Hier is die grip en beheerstheid van de G95 ten volste benut, en ik ervaar de eerdergenoemde droge analytische klank bij film eerder als prettig dan als nadeel. Verfijning met een analytisch karakter, maar volop dynamiek. Hulde.
