Het vinden van de juiste opstelling viel tegen. Ik had verwacht dat door de vorm en gebruikte units de optimale plaats snel gevonden zou worden. Nee dus. Het duurde toch zeker twee uur voordat ik tevreden was met de opstelling. Als ik de speakers teveel naar de achterwand schoof werd het diepe laag al snel te fors en werd het midlaag weggezogen. En als ik de speakers precies op mijn oren richtte werd het midden wat nasaal en het hoog iets te geprononceerd.
Na veel geschuif kwamen de speakers 1.30 meter van de achterwand te staan en 3.20 meter uit elkaar. Deze luidsprekers kwamen bij mij het meest tot hun recht als ik ze bijna recht vooruit liet stralen. Een heel klein beetje toe-in gaf het meest homogene plaatje. Het duurde 3 dagen voordat de kwaliteiten van de Performance 6 ten tonele kwam. Ik begon toen ook pas serieus te luisteren. Het eerste wat me opviel was het enorme gemak waarmee de muziek de kamer werd ingeslingerd. Ze vragen kennelijk niet veel power van de eindversterkers.
De impedantie schommelt dan ook tussen de 4 en 8 ohm en komt daar vrijwel nooit onder. Het rendement is 88 dB en haalt daarmee de opgegeven 89 dB net niet, maar er zullen maar weinig versterkers zijn die moeite hebben om deze jongens muziek te laten maken. Al snel bleek dat de speakers blij waren met mijn huiskamerakoestiek. Ze lieten een mooi homogeen, detailrijk beeld achter met een behoorlijke soundstage. Ze hadden de kracht om de hele huiskamer én keuken te vullen met warme, heldere en aangename klanken.
Ik sta vaak in de keuken. Deze keuken is ver achter de speakers gesitueerd en veel speakers laten verstek gaan als het gaat om het vermogen het gehele vertrek te vullen met realisme. Ik wil daarmee zeggen dat de kracht en intensiteit op andere plekken dan de luisterplaats vaak verloren gaat. De homogeniteit valt weg. De Performance 6 was de eerste speaker die mij ook in de keuken liet genieten van een realistisch geluid. Je kreeg het gevoel of er echt muziek gemaakt werd in de kamer waar de luidsprekers stonden. De moeite die door MS in het ontwerp van de CPC conussen was gestoken wierp zijn vruchten af, want de Performance is supersnel.
De titeltrack van Pat Metheny’s Imaginary Day klapte eruit en ik schrok me rot. Microdetaillering is de beste die ik hier in mijn huiskamer ooit gehoord heb, Bach’s Andante e Spiccato klonk uiterst gedetailleerd, fijnmazig en met een zij-igheid zoals ik dat graag hoor met klassiek. Dat is iets wat je zelden uit luidsprekers hoort komen en eigenlijk alleen goed hoort in de concertzaal. De Mordaunt-Shorts evenaren de Von Schweikert VR4se wat microdetaillering betreft, maar speelt deze Amerikaanse kolossen verder op alle punten weg. De cd Peace Orchestra van Peter Kruder laat horen dat het laag heel diep, strak, ongecomprimeerd en zeer royaal is. Het laag heeft een drive en ‘stumping’-factor waar je u tegen zegt. Dat is ook goed te horen op de cd Lateralus van Tool. De Performance 6 houdt de strakke en hoekige baslijnen op deze cd goed onder controle. Niks geen brij of gerommel.
De meeste basreflex-loaded speakers kunnen het midlaag wel eens wat aandikken om zo een voor het oor stevig en royaal laag te fingeren. Dat gaat niet altijd goed met als resultaat een wat dikkig midlaag. Vergis je niet, dit aangedikte laag kan ook de oorzaak zijn van fasefouten in het systeem waar de luidsprekers door gevoed worden. Mijn eigen Virgo’s wordt nogal eens verweten last te hebben van een wat aangedikt laag, maar ik ben erachter gekomen dat dit niet de schuld is van de speakers. Bij de MS is geen spoortje van dat probleem terug te vinden, erg knap! Waar mijn eigen Virgo’s bij hogere volumes vastlopen gaan deze Performance 6 vrolijk door en het lijkt niet op te kunnen, mijn oren begonnen eerder compressie verschijnselen te vertonen dan de speakers. Het stemmengebied is ook niet mis. Ik pak altijd naar Peter Hammil’s cd Fireships. Zijn stem op ‘His Best Girl’ is uiterst goed te volgen en de articulatie is van topklasse. Het klinkt erg rustgevend, open en stabiel. Waar veel -vooral 2-weg- speakers een wat nasaal midden laten horen is het midden hier zeer natuurlijk en realistisch. Ik hoor geen toegevoegde warmte in de stem en de balans in de hoogste en laagste frequenties van het middengebied is mooi evenwichtig.
Als ik When I Look in Your Eyes van Diana Krall draai hoor ik voor het eerst niet alleen een stabiele stem in het midden, maar het lijkt of Diana ook benen heeft gekregen (had ze al natuurlijk) en ze staat als een huis tussen de speakers op een zo’n overtuigende manier dat ik het er warm van krijg. Af en toe hoor ik zelfs dat ze haar hoofd draait. De tweeter doet niet onder voor de andere units. Het hoog is zeer zuiver, helder, geen spoortje zanderigheid en een hoog oplossend vermogen. Met een binnengelopen vriend die even komt kijken draai ik een stukje van het subliem opgenomen Drawn For Life van Brian Eno. Deze cd laat toch wel horen dat het hoog van een veel hogere klasse is dan de Virgo’s, de Von Schweikerts en de Rega’s die hier staan. De openheid, resolutie en de detaillering die deze tweeters laten horen is van ongekende klasse. De tweeters zijn met de oogjes dicht absoluut niet aan te wijzen en de spreiding is geweldig. De units zijn dus allemaal van topkwaliteit en doen onderling hun werk uitmuntend. Het spel tussen hoog, midden en laag verloopt opvallend vloeiend en ik bespeur nergens een overname tussen de verschillende units.
Ik heb natuurlijk ook platen gedraaid. Mijn platenspeler is voorzien van een Clearaudio Virtuoso Wood element. Dit element heeft een nogal ongedempt karakter met als resultaat dat de Performance 6 gevoed door deze analoge bron zeer energiek en dynamisch klonk. Traces of a Tear van Al diMeola klonk buitengewoon los, open en sprankelend. Erg fraai!
Alles koek en ei? Nou nee. Door de kastvorm zou je verwachten dat het holografisch karakter groter zou zijn, maar daar moet de Mordaunt-Short toch zijn meerdere erkennen in de Virgo’s en de Rega R5. De soundstage is groot, maar het geluid treed naar de buitenkanten niet zover buiten de kast als bij de Rega’s. Een enkele keer kan het geluid wat teveel naar voren komen en iets te confronterend zijn, waardoor je de neiging krijgt verder naar achteren te willen gaan zitten, maar dat is denk ik ook een kwestie van gewenning.
