We voerden een uitgebreide test uit van een surroundopstelling waarin twee 703 S2’s de linkse en rechtse kanalen voor hun rekening namen. Dat artikel vind je bij de collega’s op homecinemamagazine.nl. De versterking voor die test was een Onkyo TX-RZ1100, om de 703 S2 te beoordelen als muziekweergever grepen we naar een Devialet Expert 200 (sinds kort met directe Roon-compatibiliteit) en de ELAC Miracord 90.
Tijdens onze surroundtest viel al op dat de 700 Serie sterk is in detail. Alle aspecten van een opname worden open en prominent aan je opgediend. Als we de Zweedse Jay-Jay Johansons nieuw album ‘Bury the Hatchet’ via Roon (Tidal, FLAC-streaming) beluisteren, horen we meteen een heel eigen directe klank die verder bouwt op wat we herinneren van de CM6 S2-speakers. Klankmatig komt de 703 S2 daardoor over als een vervolg, niet een nieuw begin. Dat is niet per se een slechte zaak.
De stelregel is: als je luidsprekers opstelt, moet je dat altijd zo goed mogelijk doen. De impact kan gewoonweg zo groot zijn. Plaatsing is weliswaar bij sommige speakers meer een punt dan bij anderen. Sinds een tijdje gebruiken we een lasermeter om testluidsprekers zo accuraat mogelijk te trianguleren op de luisterpositie, wat bij de 703 S2 zeker zijn vruchten afwerpt. De wat zweverige stem van Johanson zweeft daardoor heel mooi in het midden van de soundstage bij de up-tempo eerste track, ‘Paranoid’. In feite weet de klank in zijn totaliteit goed te ontsnappen van de speakers en een heel brede soundstage neer te zetten. Volgens ons een verdienste van die Continuum-midrange-driver en de tweeter.
Wel denken we meermaals bij het beluisteren van diverse albums, zoals bij Melanie De Biasio’s gloednieuwe ‘Lilies’ (vanaf vinyl en via Roon, hi-res vanaf Qobuz), dat de 703 S2 gerust wat minder toe-in kan gebruiken dan de norm. Dit brengt de klank veel meer in evenwicht en doet de 703 S2 een tikje minder fel klinken. Ik zou alleszins aanraden om wat te experimenteren met toe-in totdat de muziek je echt perfect in de oren klinkt. Slaag je daarin, dan ervaar je bijvoorbeeld De Biasio’s ‘Gold Junkies’ zoals het moet: als een opzwepende soundscape, met de geweldige jazzvocals ver weg voor je, alsof De Biasio ver weg achteraan het podium is gaan staan (iets dat ze live effectief soms doet).
De Carolo onderstreept haar zanglijnen vaak met stemgeluiden en gefluister, zaken die bij een mindere speaker vaak verdwijnen. Bij de 703 S2 wordt alle detail netjes opgediend. We horen het ook bij het beluisteren van ‘Every Country’s Sun’ van het Schotse Mogwai (48 kHz / 24-bit via Qobuz). Het nieuwe album is een degelijke terugkeer, na enkele albums die eerder middelmatig mochten genoemd worden, en voor het eerst zonder gitarist John Cummings. Het manische cymbalenwerk in ‘Party in the Dark’ wordt nu veel meer deel van de track dan bij heel wat speakers die we recent gehoord hebben. Is dat een slechte zaak? Dat hangt van je smaak af. Bij meer gesofistikeerde opnames geniet je net van de gelaagheid die er aanwezig is.
Je krijgt met de 703 S2 bijvoorbeeld heel veel inzicht in een track zoals ‘Dead Already’ op Thomas Newmans ‘American Beauty’-soundtrack. Het is ook hier dat je hoort dat Bowers & Wilkins gekozen heeft voor bassen die weliswaar diep duiken maar ook heel beheersd zijn. Dat is heel fijn bij elektronische muziek die net wat over de schreef gaat in het laag, op andere momenten denk je wel eens: “Komaan, het mag wat vetter”.
Conclusie
De 703 S2 is geen goedkope luidspreker, maar je krijgt er wel ruimschoot iets voor terug. Bakken inzicht in je favoriete opnames bijvoorbeeld, dankzij een midden en een hoog dat barst van detail en zich ook echt naar voren schuift. Net daarom is wat experimenteren met de plaatsing een goed idee. De 703 S2 zouden we daarom echt een speaker noemen voor de muziekliefhebber die het allemaal wil horen, mensen die op zoek zijn naar elke nuance in een opname. Het mag misschien niet het topmodel zijn - en ook wij zijn benieuwd naar de 702 S2 - maar als de 703 S2 het vlaggenschip was van de 700 Serie, dan zou niemand daar van opkijken.
