Laid-back
Herinner je nog het uitgangspunt van Skylar Gray? Het doel van deze twee hoofdtelefoons is lang luisteren mogelijk te maken. Iets dat de ontwerper wil bereiken door de frequentierespons van zijn hoofdtelefoons zo dicht mogelijk te brengen bij die van een ‘ideale’ luidspreker. Gegeven dat de oorspronkelijke Nighthawk er zeker in slaagde om urenlang luisterplezier te bieden, verwachten we niet anders van dit nieuwe duo.
Het mooie aan de gelijke technische specificaties van de Audioquest-koptelefoons is dat we ze A/B kunnen testen, aangesloten op een Chord Mojo die over twee gelijke hoofdtelefoonuitgangen beschikt en aangestuurd wordt vanuit Roon.
De NightHawk Carbon is het gemakkelijkst te evalueren, omdat we de originele NightHawk uitgebreid getest hebben en nog bij de hand hebben. Ze klinken nagenoeg identiek, met de standaardkussens op de NightHawk Carbon. Als we luisteren naar ‘No Love Dying’ van Gregory Porter (ALAC-formaat, 96 kHz / 24-bit) komen de sterke kanten van de NightHawk naar voren. Het is wat vals spelen, omdat deze Blue Note-release net een klank bezit die perfect past bij de Audioquest-hoofdtelefoon: warm, gezellig en uitnodigend om meer te luisteren. We moeten wel wat oppassen hoe we de Nighthawk karakteriseren, want dat streven naar lang luisterplezier komt door een laid-back klank die je gemakkelijk fout kan beschrijven.
De NightHawk Carbon schijnt bijvoorbeeld geen felle schijnwerper op de details in het hoog, zoals pakweg een Sennheiser HD 800 dat doet. In eerste instantie lijkt hij daardoor misschien tekort te schieten. Maar door een aangename lange roll-off naar de hogere frequenties toe raakt je gehoor wel minder snel vermoeid. Het valt bijvoorbeeld op dat de sax in de Porter-track zelfs bij het reiken naar de hoogste tonen niet schril wordt. De koptelefoon piekt ook nergens overdreven in het laag, maar biedt een consistente bas en laagmid-weergave. Bij ‘Ebony and Ivy’ van Emily’s D+Evolution (ALAC-formaat, 96 kHz / 24-bit), een dynamische jazzrocktrack met mooie vocals maar ook steviger drumwerk en elektrische gitaren, krijg je daardoor een live-gevoel geserveerd. En dat is niet slecht voor een hoofdtelefoon die (half)open is. Vaak klinken die op een track zoals deze net te mager.
NightOwl
De NightOwl lijkt tegelijkertijd op de NightHawk Carbon en toch weer niet. Ze delen diezelfde tendens om laid-back uit de hoek te komen, maar bij tracks als ‘Sleeping Wild’ van Norah Jones (ALAC-formaat, 96 kHz / 24-bit) merken we toch wat significante verschillen. De NightHawk Carbon is wat luchtiger van klank (maar niet zoveel als je zou verwachten), wat ruimer, de NightOwl speelt zich wat meer tussen de oren af. Maar de gesloten koptelefoon heeft ook een iets spannender stemweergave. De track van Emily’s D+Evolution die we hernemen klinkt daardoor meer in evenwicht, misschien omdat die middenfrequenties wat prominenter zijn en de roll-off naar boven wat later in werking treedt.
Nemen we een harde genrekoersverandering naar ‘Just Another Victim’ (ALAC, 44,1 kHz / 16 bit) van House of Pain and Helmet en ‘I Love You Mary Jane’ van Run DMC en Kim Gordon (toegegeven, tracks die op geen enkele audiofiel lijstje een plek zullen krijgen) dan worden de verschillen echt wel heel hoorbaar. De Nighthawk Carbon zet die slome bassen van het Run DMC-liedje echt in de kijker, de rappende kerels en sensuele Gordon zitten meer in de geluidsmuur verpakt. Bij deze track grijpen we liever naar de NightOwl: de extra sprankel in de presentatie en minder geaccentueerde maar gedetailleerde bassen zijn bij deze genre gewoon spannender. We kijken wel op van deze conclusie, want we hadden eerlijk gezegd net het omgekeerde verwacht.
Hoe vertaalt dat zich naar een genre als klassiek? Tijd om ‘Wonderland’ boven te halen, een van de mooiste Deutsche Grammophon-uitgaves van 2016, met het symfonieorkest van de Beierse radio die pianiste Alice Sara Ott gezelschap houdt. De NightOwl zet haar pianospel indringender neer en produceert als de symfonie uitbarst ook meer een geluidsmuur neer. Hij lijkt meer dynamischer en vlugger te zijn. Maar gek genoeg is de NightHawk hier aangenamer: het detailgehalte ligt wat lager, maar het meeslepende concertzaalgevoel is wel sterker.
Conclusie
Dat de NightHawk en NightOwl sterk verwant zijn kun je niet ontkennen. Ze zijn qua vormgeving en draagcomfort zo goed als tweelingen. Dat betekent onder meer dat beide koptelefoons zeer comfortabel zijn, ongeacht de vorm van je hoofd en oren en je haardikte. Je houdt ze probleemloos uren op je hoofd, iets dat je zeker niet kunt stellen van elke hoofdtelefoon uit deze categorie.
Maar het zijn niet enkel de zachte oorkussens of de innovatieve hoofdband die uren luisteren mogelijk maken. De klank zelf is hierop gericht. Zeker de NightHawk Carbon mag je probleemloos laid-back noemen, met een presentatie je na enkele uren luisteren nog altijd niet beu zult zijn. Bij symfonische muziek een echte troef, net zoals het grotere ruimtegevoel.
De NightOwl is naar ons gevoel wel de spannendere keuze van de twee. Het zo goed als gesloten ontwerp heeft zijn voordelen als je mobiel van muziek wilt genieten of op kantoor. Of, zoals de naam al een beetje aangeeft, ’s avonds laat zonder de partner en kinderen te wekken. Bovenal is hij iets minder gezapig en wat ritmischer, en dat maakt de fun-factor bij hedendaagse muziek toch wat hoger.
Kortom, los van de pro’s en contra’s van een open versus een gesloten ontwerp, zijn de verschillen tussen de twee nieuwe Audioquest-hoofdtelefoons groot genoeg dat we je adviseren om ze zij aan zij te beluisteren wanneer je bij de hifi-winkel binnenstapt.
