Je wilt met andere muzikale culturen in aanraking komen, zoals BLØF eerder deed met hun UMOJA-project?

"Er ligt geen concept aan verbonden, het is ook zeker niet zo dat het tot een concept-album moet leiden. Al is het altijd vrij onzeker hoe een volgend project eruit gaat zien. Het kan zomaar zijn dat ik volgende week ineens de waanzinnige drang krijg een electrotrashmetal album te maken. Of dat ik verder wil duiken in het klassieke dat we nu met Kyteman's Orchestra doen en wat ik waanzinnig interessant vind. Ik word heel erg getriggerd door mensen, niet zozeer door het instrument dat ze bespelen.

Veel instrumenten die ik helemaal niet interessant vind, kunnen dat wel ineens worden door de persoon die het bespeelt. Zo heb ik normaal gesproken een bloedhekel aan de saxofoon. Een lijzig instrument dat vaak maar op twee verschillende manieren wordt bespeeld: of heel zoetsappig met veel valse lucht, of belachelijk rauw en over the top. Maar wanneer ik Colin Stetson hoor spelen, dan is het ineens niet meer de saxofoon waar ik naar zit te luisteren, maar het verhaal dat hij wil vertellen. Hetzelfde heb ik ook met trompet trouwens. Het is dan toevallig mijn eigen instrument, maar ik kan niet zeggen dat ik het altijd mooi vind."

Toch blijft het wel het instrument waar jij altijd aan verbonden zult blijven. Al is jouw aandeel bij Kyteman's Orchestra stukken kleiner dan bij Kyteman's HipHop Orchestra en Kytecrash.

"Het trompetaandeel is op zeer natuurlijke wijze gekrompen. Ik ben veel drukker met de rest van de muziek en het blijft ook altijd goed luisteren of een compositie wel trompet nodig heeft. Wanneer blijkt dat ik maar twee keer een trompetlijn van dertig seconden moet spelen om een nummer 'af' te maken, so be it. Het zou ook zomaar kunnen dat op een volgend project helemaal geen trompet te horen is. Of juist weer heel extreem, dat ik a la Kytecrash weer alleen trompet speel."

Is er al meer bekend over hoe het volgende project van Kyteman eruit gaat zien?

"Ja en nee. Het idee waar ik mee loop, is dat ik een keer mijn eigen comfortzone opzoek. Dat heb ik eigenlijk nooit echt gedaan, ik was altijd met andere muzikanten op zoek naar een manier om onszelf verder te pushen in hetgeen we deden.

Ik wil wel eens zien wat er gebeurt wanneer ik me niet zozeer druk maak over de inhoud, maar meer of ik iets puur leuk vind om te maken. Niet dat plezier niet meetelde bij mijn eerdere projecten, maar daar was het hoofdcriterium toch meer de inhoud."

Wanneer is je volgende project af?

"Ik durf geen deadlines te stellen, ook niet voor mijzelf. Wanneer ik dat doe, dan ga ik proberen daar naartoe werken en dingen forceren. Ik houd er veel meer van gewoon aan iets te werken tot het besef komt dat het bijna af is. Vooral op het moment dat ik ergens nog aan moet beginnen, probeer ik juist dát moment zo ver mogelijk weg te houden."

Nadat je in 2009 met Kyteman's HipHop Orchestra op grote festivals als Pinkpop, Lowlands, North Sea Jazz, Appelpop en Noorderslag speelde en in januari 2010 de Popprijs won, trok je eigenhandig de stekker uit dat project. Het was klaar, zei je destijds. Voor mijn gevoel ben je met Kyteman's Orchestra nog lang niet klaar?

"De reden dat ik destijds stopte met Kyteman's HipHop Orchestra was dat het gevoel niet meer klopte. Het was ingebakken routine, dreigde een sleur te worden. De lol verdween langzaam uit de muziek, het werd te veel een show. Toen ik de rest van het hiphoporkest vertelde dat ik ermee wilde stoppen, zorgde dat wel voor verbazing. Het was ook wel iets dat een aantal mensen even moest verwerken. Maar toen diezelfde mensen weer gingen spelen met het huidige orkest, begrepen ze mijn keuze. Dit eist veel meer, blijft spannend. Van mijzelf, maar ook van de andere muzikanten."

Je had waarschijnlijk ook nooit verwacht dat Kyteman's HipHop Orchestra zo groot zou worden?

"Nee, absoluut niet. Ik hoopte dat we in de buurt konden komen van de bands waar ik tot dan toe wel eens mee speelde. Dus af en toen eens optreden of misschien wel een klein clubtoertje. Zodat ik zelf ook iets had neergezet en van daaruit verder kon werken. Het succes matchte absoluut niet met mijn eigen gevoel vooraf. Sindsdien is veel veranderd, ook aan mijzelf. En allemaal ten positieve. Niet langer probeer ik op de achtergrond te blijven plakken en op te gaan in het geheel, daar ben ik helemaal vanaf.

Daarnaast is ook de onzekerheid en angst over zelf dingen oppakken of richting geven aan je leven, verdwenen. Ik kan nu op muzikaal gebied alles doen wat ik wil en in principe spelen met wie ik wil. Sterker, we hebben met Kytopia een heel platform gecreëerd dat dat mogelijk maakt. En we zijn pas net begonnen. Zonder dat er een duidelijk doel is. Ik probeer wel eens te bedenken wat het uiteindelijke doel zou kunnen zijn, maar ik denk dat ik dat pas tegen het einde van mijn leven weet."

Hoe wil je uiteindelijk herinnerd worden?

"Poeh, dat zou ik niet weten. Ik hoop dat ik voor een paar mensen een bijdrage heb kunnen leveren aan de manier waarop zij over muziek denken. Dat ik een heel klein steentje heb kunnen bijdragen aan het grote bouwwerk dat onze cultuur is.