Met die wijze woorden in de oren plak ik mij vast op de beste luisterplaats op de zolder. De digitale aftrap is met de live CD van Patricia Barber: “A fortnight in France” die meteen al zeer overtuigend is. Twee maal 10 Watt kan op een hoogrendement luidspreker een zeer behoorlijk niveau bereiken en dynamisch gezien komen we niets te kort. Niet gehinderd door enige ruis of brom uit de eigen versterkers van Rob geniet ik van een hoge mate van transparantie. Zowel piano als stem staan als een huis. In een mooie ambiance die geschapen wordt vanuit de digitale bron. Een drumsolo is zeer overtuigend (van de CD “Café Blue”) met zingende bekkens. Het gaat om rake klappen die uitgedeeld worden.

De piezo-electric tweeter weet uitstekend weg met het ruisen van bekkens en de lichte aanslagen. Misschien niet zo goed als de beste Focal beryllium tweeters of diamond tweeters van Thiel en B&W, maar wel oneindig veel beter dan je ooit van piezo materiaal zou verwachten. Gevraagd naar de muzikale voorkeur van Rob wordt verrassend Herman van Veen genoemd, wat we niet draaien die avond en Ricky Lee Jones. Een zangeres waar de (niet aanwezige) vrouw van Rob ronduit een hekel aan heeft. Geen Herman als muzikale start, wel Roger Waters met “Amused to death”. Levendig en detailrijk komen de minieme details naar voren. Stemmen lijken uit het niets naast je te verschijnen en de rondom weergave gaat zeker tot 270 graden. We luisteren naar een fors stuk van de CD wat mij toch wat kritiek ontlokt. Zo gaat het laag wel diep, maar niet tot het niveau van een grote subwoofer. Het dreunt af en toe door staande golven en als passages erg complex worden neigt het naar “te druk en te heftig”. Mogelijk veroorzaakt door de dac, want later met platen is dat effect er niet. Rob onderkent het: “Uiteraard is de ruimte van de zolder beperkt en dat heeft staande golven tot resultaat. Ik zou graag willen maar kan er niets tegen doen, anders dan verhuizen naar een groter huis. Het is terecht dat je stelt dat complexe passages soms te heftig worden en dat je de oorzaak in de non oversampling dac zoekt. De Audio Note en de Tribute hebben daar veel minder last van en een moderne 192 kHz up/oversampling nog minder. Voor de muziek die ik het meeste beluister acht ik non oversampling toch het meest geschikt. Je zou per muzieksoort soms willen wisselen maar dat gaat me te ver.” Ik kan mijn de voorkeur van Rob voorstellen als we naar andere muziek luisteren waarin verfijning en detail een belangrijke rol spelen. Ook niet geheel onbelangrijk is dat stemmen tastbaar zijn zonder te opdringerig te worden en wel recht voor je gezicht te staan maar op enige afstand gehouden zijn door de luidsprekers.

Nieuw voor mij is Nynke Laverman met de CD “Sielesalt” waarop een mengeling van muziekinvloeden staat die grotendeels terugvoeren naar Portugese Fado. Met teksten in het Fries. Hoe groot kan een contrast zijn. De schitterende opname ondersteunt Nynke in haar geslaagde poging twee culturen te verenigen. Haar emotionele stem is indringend en brengt vele zieleroerselen naar boven op deze grandioze installatie. De CD is een absolute aanrader voor wie echt wil genieten van zijn set. Zonder dat men vervalt in audiofiel gepriegel. Juist niet. Ook nieuw voor mij is Mich en Scène. De groep bestaat uit zangeres Micheline Van Hautem, uit de Vlaamse accordeonist Frederik Caelen, gitarist Frank de Kleer en contrabassist Bob Wisselink. Samen zingen en spelen zij werk van Jacques Brel. Hier krijg ik weer te maken met de tweestrijd die de dac met zich brengt. Het is uitzonderlijk mooi en tastbaar intiem wat Micheline uit haar keel krijgt. Vocaal is ze de mindere van Nynke Laverman, de muziek van Brels is echter toegankelijker en herkenbaarder. “Mijn vlakke land, mijn Vlaanderland” heeft regelrecht ballen en laat ademloos beluisteren. Gaat Micheline echt uit haar bol dan zou ik een andere dac prefereren.

De avond sluit af met Deborah Henson-Conant, wat vooral Cees Piet het nodige commentaar ontlokt gezien de aard van wat zich afspeelt op “Talking hands”. Met Ricky Lee Jones, daarna Holly Cole op de platenspeler en met het uitwisselen van muziek tips. De discussie over audio, muziek en techniek zet zich voor tot op de parkeerplaats als de heren mij uitgeleide doen. Kennelijk ben ik nog diep onder de indruk van de installatie, ik zie kans mijn CD in de lade van de CEC te laten zitten en met een leeg CD doosje naar huis te rijden. Door mistflarden, die slierten over het donkere Noord-Hollandse landschap dat er verlaten bijligt. De weg langs het kanaal naar Alkmaar lijkt eindeloos, wat de tijd geeft de aanzet van dit verhaal vast te verzinnen. Het stuk rijden had ik er graag voor over, een gezellige avond is om gevlogen. Met een vriendelijke gastheer waar ik nog veel van kan leren. Een hernieuwde kennismaking met bevlogen muziekliefhebbers die de kunst verstaan onder meer buizentechniek te paren aan beleving en emotie.

Zie ook www.dhtrob.com voor verdere informatie