De nieuwe luisterruimte, waar ik de LS50 ga beluisteren, is erg ruim van opzet en bovendien fraai ingericht. Maar de ruimte heeft (nog) wel een ietwat vreemde akoestiek. Gelukkig wordt me door Freek bezworen dat de akoestiek in een later stadium nog aangepast zal gaan worden. De ruimte heeft nu namelijk de eigenschap het lage middengebied wat in te dikken en wat donkerder weer te geven. En dat is ook goed hoorbaar als je in deze ruimte praat. Maar goed, de effecten zijn bekend en voorspelbaar en hoeven dus geen belemmering te vormen voor het luisteren.
Als je de ruimte betreedt staan tegen de korte wand aan de linkerzijde de LS50’s opgesteld. De versterking wordt deze keer verzorgd door een McIntosh MA7000 en een Mimetism 20.1 cd-speler dient als bron. Daarnaast draaien we ook nog even met een Naim NAC 202 voor- en NAP200 eindversterker combi die door een Naim NDX streamer van muziek wordt voorzien. In het midden van de ruimte staan twee lekkere banken, één voor de opstelling aan de linkerkant, de ander voor de opstelling aan de rechterkant.
Met een stapeltje cd’s binnen handbereik maak ik me eerst maar eens bekend met de akoestiek van de luisterruimte. Klassiek, jazz en pop wisselen elkaar in een strak tempo af. Na een kwartiertje is het tijd om de LS50’s eens serieus aan de tand te voelen. Livingston Taylor fluit het intro van Stevie Wonder’s Isn’t She Lovely en meteen valt op met hoeveel nuance de LS50 dit weet weer te geven. Die uitstekende weergave van microdynamiek en het mooie plaatje dat de LS50 weet op te bouwen zijn sowieso sterke eigenschappen van deze luidspreker. De LS50’s verdwijnen met de juiste muziek volledig uit het geluidsbeeld dat zich in de breedte over vele meters uitstrekt.
Ik besluit het de LS50’s erg lastig te maken met de Orgelwerke van Bach. Nou ja, lastig... de LS50’s geven geen krimp en weten een uitstekende impressie van de allerlaagste orgeltonen weer te geven. Wat ze weergeven klinkt vol en krachtig en nergens gaat het laag ongecontroleerd zwabberen. Als ik de LS50‘s weer onder de panden van The Man With The Long Black Coat van Bob Dylan laat kruipen, valt me weer op hoe goed de LS50’s een driedimensionaal plaatje vol verfijnde details op weet te bouwen.
Het haast perfecte fase-gedrag van de LS50 betekent natuurlijk dat ook Amused to Death van Roger Waters gedraaid moet worden. En dat is een kolfje naar de hand van de LS50. Geluiden worden naast en bijna achter me tevoorschijn getoverd. Het onweer in Perfect Sense (Part 1), rommelt boven mijn hoofd terwijl een mechanisch ademende stem pal naast mijn linkeroor staat.
Na twee uur luisteren is het weer hoog tijd om me uit de comfortabele bank te hijsen. Weer heb ik een bijzondere middag beleefd bij iEar' in Tilburg, weer was de aanleiding een KEF luidspreker. Gelukkig deze keer een model dat wel bereikbaar is voor de gemiddelde consument. De LS50 voldoet aan alle criteria die je van een jubileummodel verwacht: hij verwijst naar de rijke historie van het merk, maar maakt daarbij gebruik van de meest moderne technieken. Technieken die voor veel andere fabrikanten onbereikbaar zijn. En daarmee neemt KEF een technologische voorsprong op de concurrentie.
Ook is de LS50, zoals het een jubileummodel betaamt, puur op klankmatige prestaties ontworpen. De LS50 is geen makkelijke luidspreker en vereist een stabiele versterker om optimaal te presteren. Het rendement is met 85dB aan de lage kant, en ook de minimale impedantie is met 3,2 ohm aan de lage kant. Maar wat je ervoor terugkrijgt is bijzonder. De LS50 klinkt natuurlijk en ongedwongen, weet een enorm geluidsbeeld op te bouwen, klinkt volwassen en krachtig in het laag - zeker gezien de bescheiden afmetingen - en weet bovendien alle details uit een mix te toveren. Een bijzondere prestatie van KEF.
