De voorkant van de eerste LP van de reeks is gelijk aan die van de mij bekende HDCD versie van het album. Al is het nummer van de uit 2006 daterende HDCD – RR 59 – nu veranderd in RM-2501. Verder staat links bovenaan ‘Reference Mastercuts’ en daarnaast Half-Speed Mastered 200 gram virgin vinyl. Wordt de hoes opengeklapt dan staan daar, gelardeerd met foto’s van de musici, de liner notes van Richard M. Sudhalter. Hij beschrijft de aard van de muziek, plaatst het in de context van de geschiedenis en trekt vergelijkingen tussen de originele versies en de op deze dubbel LP uitgevoerde interpretatie.
Dick Hyman
Op de achterkant een foto van pianist Dick Hyman, die niet alleen een begaafd pianist is maar ook zijn sporen verdiend heeft als componist, organist, dirigent en arrangeur. Daarnaast de namen van de jazz musici die op dit album te horen zijn. En dat zijn niet de minsten. Stuk voor stuk zijn het musici die één zijn met de muziek uit de pre-bop periode. Muziek die met name in de jaren voor de tweede wereldoorlog gemaakt werd door grote en kleine instrumentale groepen. Count Basie is natuurlijk één van de legendarische meesters uit deze periode. Maar ook bassist Milt Hinton en drummer Butch Miles – die enkele jaren drummer was bij Basie – hebben die tijd meegemaakt.
Zij zijn beiden te horen in de opener van kant 1, ‘From The Age Of Swing’, geschreven door de sublieme ritmesectie bestaande uit Hyman/Hinton/Pizzarelli en Miles. Een in de relaxte stijl van Basie gecomponeerd en uitgevoerd werk waarbij gitarist Pizzarelli de ondankbare taak heeft om de plek in te nemen van gitarist Freddie Green die gedurende meer dan veertig jaar deel uitmaakte van de ritmesectie van Basie. Iets wat hij met verve doet. Dat eerste ‘eigentijdse’ nummer is een mooie opstap naar het authentieke swingwerk. Zoals de daarop volgende mix van het door Walter Donaldson in 1930 geschreven ‘You’re Driving Me Crazy‘ en het in 1933 door Benny en Bester Moton gecomponeerde en door Basie vaak uitgevoerde ‘Moten Swing’. Ellington’s ‘Dooji Wooji’, ‘Soft Winds’ van Benny Goodman en ‘I Know What You Do’ van Johnny Hodges.
Het zijn slechts enkele van de bekende songs die voorbij komen. In totaal dertien nummers, verdeeld over vier LP kanten. De alternate take van het titelnummer dat de HDCD afsluit, ontbreekt op de LP versie. Er wordt gespeeld door musici die zelf die tijd als professioneel jazz muzikant hebben meegemaakt. Naast de eerder genoemden bestaat het octet nog uit Phil Bodner op saxofoon en klarinet, Joe Temperley op bariton saxofoon, Frank Wess op altsax en Joe Wilder op trompet en flugelhorn.
De op 24 en 25 mei 1994 in New York gemaakte opname heeft op de HDCD uit 2006 alle kenmerken van een Reference Recordingsopname. Een groot beeld van de Concert Hall dat zowel in hoogte, breedte als diepte op prachtige wijze wordt neergezet. De LP geeft nog meer die als het ware ademende zaal weer die ik als luisteraar in deze opnames zo graag ervaar, en steeds opnieuw weer verrukkelijk vind. Ook de dynamiek is op de LP’s uitstekend bewaard gebleven. Details als zinderende, zilverige bekkens en genuanceerde koperklanken zijn om van te smullen. Nuances die mooi vrijkomen, mede doordat de persing subliem stil is. Iets wat bij zwaardere nieuwe LP’s lang niet altijd het geval is. Hoewel het jaar nog niet om is durf ik toch al wel met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te stellen dat dit voor mij de LP release van het jaar zal zijn. De kleine ruimte voor twijfel creëer ik bewust. Tenslotte is dit pas de eerste uit de reeks Reference Mastercuts.
