Lezers van mijn software en hardware recensies weten dat van alle audiofiele platenlabels het Amerikaanse Reference Recordings bij mij het hoogst scoort. Zowel in artistieke als in opnametechnische zin. De meeste muziekliefhebbers zullen dit label kennen van albums die uitgebracht zijn op (SA)CD en HDCD, waarbij het laatstgenoemde format ontwikkeld is door de grote opnameman achter dit label; Prof. Keith O. Johnson. Dezelfde Keith Johnson die later deze maand bij Chattelin een workshop zal geven, waar je daags erna op HiFi.nl meer over zult lezen.
Het meest recente format is dat van de HRx DVD-R data discs, de exacte ‘digit for digit’ kopieën van originele Reference Recordings 176.4 kHz / 24 Bit digital masters. Uit ervaring kan ik zeggen dat, op de juiste apparatuur weergegeven, dit vooralsnog het ultieme digitale bronmateriaal is. Maar hoe fraai de bekende albums dan ook mogen klinken, als rechtgeaarde vinyl liefhebber heb ik nooit de hoop opgegeven dat Reference Recordings nog eens terug zou keren naar de bron en, net als in de beginjaren, al die mooie uitvoeringen nogeens uit zou brengen op vinyl.
Keith Johnson aan het werk in zijn studio
Maanden terug hoorde ik van Gerrit Nutters – de Nederlandse importeur van Reference Recordings – dat er serieuze plannen waren om opnieuw albums op vinyl te gaan produceren. Op de eerste dag van de New Music beurs in Brussel houd ik het eerste album in mijn handen en ik laat het in de eerste dagen erna bij wijze van spreken alleen nog maar los om keer op keer de beide LP’s te draaien, en om deze recensie te kunnen schrijven.
Het label is zeer beslist niet over één nacht ijs gegaan bij het opstarten van deze nieuwe vinyl collectie. Er wordt gebruik gemaakt van custom designed elektronica die ontworpen is door Nelson Pass, daarbij bijgestaan door Prof. Johnson van het label RR. Deze apparatuur wordt bediend door de bekende mastering engineer Paul Stubbelbine en vanuit het oogpunt van zo groot mogelijke nauwkeurigheid gebeurt alle mastering op halve snelheid. Het persen van de LP’s gebeurt bij de nieuwe Quality Record Pressing plant van Classic Records’ Chad Kassem in Salina, Kansas. Alle albums verschijnen op 200 gram vinyl en de hoes is steeds een deluxe gate-fold jacket. Afhankelijk van de lengte van het album wordt het uitgebracht op 1 of 2 LP’s, te draaien op 45 RPM of 33 1/3 RPM.
Het eerste album bevat twee LP’s en de snelheid is 45 RPM. Iets wat alle albums gemeen zullen hebben is de ‘FDS finish’. Deze term staat voor Full Dimensional Sound en is kenmerkend voor sommige Capitol LP’s uit de vijftiger jaren. Hierbij volgt op het laatste nummer van iedere kant een stille groef van 30 seconden voordat de naald overgaat in de uitloopgroef. Het geeft de luisteraar alle tijd om de naald van de plaat te halen voordat deze in de meestal luidruchtige uitloopgroef belandt. Persoonlijk ervaar ik die toegevoegde 30 seconden stilte in het gebruik als erg prettig.
