Door naar totaal andere muziek, al komt het uit precies dezelfde periode. De Carpenters met Now & Then. De PI-2 doet exact wat in het eerste nummer wordt gevraagd: Zingen. De kinderstemmetjes komen echt van kinderen en blijven als zodanig herkenbaar. Het worden geen halve volwassenen. Iets dat op veel systemen wel het geval is. Opvallend is wel dat de muziek niet helemaal loskomt van de speakers, iets dat me al eerder opviel met de cd-speler als bron. Tussen de speakers is de weergave fraai, aan de uiteinden plakt het een beetje. Een gegeven wat je snel vergeet als Karen Carpenter inzet op de tweede track. Haar stem staat heel mooi en zuiver. Perfect verstaanbaar, zonder te zwaar of te licht te zijn. Een volheid die je in deze prijsklasse niet verwacht. Met heel veel gemak en liefde weergegeven. Het doet vergeten dat er meer meespeelt om de weergave naar dit niveau te tillen. Geen spoortje scherpte, geen aangezette bas, geen aandachttrekkend hoog, geen enkele narigheid te bespeuren. Daardoor is de bas op de plaat een mooie ondersteuning. Is de fluit helder en zuiver. Behoudt percussie het ritme dat zo belangrijk is om muziek pakkend te maken. Ik zou haast opnieuw gaan geloven in de Linn filosofie van vroeger: “Besteed veel geld aan de bron, minder aan de versterker, nog minder aan de luidsprekers”. Want nu het zo heerlijk speelt is de platenspeler inderdaad veel te duur in verhouding tot de rest van de set. De luidsprekers goedkoper dan de versterker, de bekabeling eenvoudig en ik pas geen netfilters o.i.d. toe. Om u een idee te geven: bron 7000 euro, PI-2 is 2200 euro, speakers & stands 1800 euro, bekabeling opgeteld 700 euro. U ziet, de bron is in dit geval absurd duur. Het resultaat? Absurd goed.
Dat blijft grotendeels zo met een heftige referentie van mij. Juliette Gréco roept Parijs tot leven. Nu hoor ik wel dat de stem een zweem te zwaar is. Waardoor de vreugde van de accordeon naar de achtergrond gaat. De eerlijkheid gebied me toe te geven dat Juliette de laatste tijd heel vaak uit de hoes kwam, om in mijn grote set nuances aan te wijzen. Dat zit nog volledig in de oren en daarmee heeft de dame nu een oneerlijke dobber. Niettemin beoordeel ik hier het geheel eerder als donker en warm, dan geheel neutraal. Edoch, zet de set in een andere akoestiek en hij zal heel anders klinken. Vandaar dat ik andere eigenschappen als details, gevoel voor muziek, ritme, luisterplezier op dit moment hoger op de ladder zet en puur enthousiast blijf voor de versterker. Hij heeft beslist de x-factor, die mondjesmaat te vinden is in de audiomarkt. Of weet u een andere reden waarom van elke plaat tot nu toe gehele kanten zijn gespeeld en niet af en toe een track “die het zo lekker doet”?
De winkel die de set beschikbaar stelde wil vast iets lezen over de cd-speler, u sluit zich daar als lezer ongetwijfeld bij aan. Immers, Electrocompaniet heeft extreem moeite gedaan uiterlijk op elkaar aan te sluiten, dus behoor je haast de versterker samen met de cd-speler aan te schaffen. De cd-speler is volgens wens van de fabrikant en de winkelier gebalanceerd aangesloten. De hele gedachte achter de Electrocompaniet lijn is altijd gebalanceerd geweest. Dat zij daarin niet afwijken met de onderkant van de lijn is prijzenswaardig. Leef niet bij de waan van de dag, onderzoek alles, behoudt het goede en blijf dat toepassen. Daar gaan we. Kent u ze nog, de dames van Tic Tac Toe met hun in het Duits gezongen: Warum?. Audiofiel gezien is het helemaal niets, waar de cd geschikt voor is, is het ritme dat moet dwingen tot meebewegen en daarnaast de verstaanbaarheid van de dames. Omdat ze deels zingen en deels spreken. Dat de opname niet bijzonder goed is maakt hem snel irritant. Niet op de Electrocompaniet combi. Ritme is prima, verstaanbaarheid is haast 100%, levendig, met de juiste mate “van je af bijten” door de dames, plezier een dikke voldoende. Lekkere snelle weergave, die tot aan de frequentie uiteinden reikt. Best leuk om weer eens iets te pakken dat niet zo voor de hand ligt. Toch stap ik al snel over op iets anders, want veel van de cd is te vatten onder de noemer pulp. Of ik ben er een beetje te oud voor.
Annie Lennox met Medusa heeft heel wat meer klasse. Wat de PC-1 laat horen is veel diepte in het stereobeeld, fraaie plaatsing en diep laag (voor zover de monitor speaker daartoe in staat is). De weergave ligt wijd open en zit vol details. Neutrale klank en een overtuiging die je niet vermoed achter het front. Het maakt de muziek erg toegankelijk. Niet langer plakken de uitersten links en rechts tegen de speaker. Dat is iets wat de Electrocompaniet PI-2 kwijt raakt met de PC-1 aangesloten. Reken maar, er hebben al heel wat versterkers aangesloten gestaan om dat aspect in dezelfde opzet om te kunnen vergelijken. De PC-1 heeft het soms lastig met Medusa. Af en toe is er een wat harde klank in het geheel. Het maakt de muziek direct. Wat met verve spettert is Michael Bublé met: Call Me Irresponsible. Stem is goed, verstaanbaarheid prima, ritme houdt aan, big band is big. Bublé staat behoorlijk te swingen. De vonk van de platenspeler is terug. Wat ik miste met Annie Lennox is enige ronde romantiek, dat levert Bublé ook niet. De PC-1 is een cd-speler die recht voor de raap speelt. Dat zet hem dicht bij een live concert, maar is zeker een aspect om rekening mee te houden. Hij vergeeft weinig en verhult niets. Luister naar de raad van Electrocompaniet en laat de speler flink doorwarmen, voordat u er echt voor gaat zitten. Ik ga twee dingen doen: deze cd draaien op oorlogsterkte en daarna de cd-speler verplaatsen naar mijn grote set en daar nog eens aansluiten. Ik wil de kwaliteit graag verder kunnen beoordelen in een andere omgeving, die keer aangesloten via de cinch uitgang..
