De Brandenburgse Concerten vormen een nieuwe uitdaging. Opnieuw een weergave die goed te noemen is en menigeen zal overtuigen, maar mij nog steeds niet. Voldoende detail, geen uitschieters door valse resonanties. Open, breed en met diepte. Maar echt mooi? Als ik eerlijk ben zou ik opnieuw niet gaan voor deze combinatie als ik meer klassiek zou draaien dan pop en jazz. Had ik eerder een ziel in de muziek, met klassiek is het juist zonder ziel. Leg ik een cd in de speler met hetzelfde concert dan verandert er niet zo heel veel. Ietsje rijker van klank, violen niet veel beter, blazers tot in detail beschikbaar maar geen eenheid. Voorlopig heb ik de liefhebber van klassieke muziek weinig te bieden. Ter controle een (pop) lp kant met Shelby Lynne, die inderdaad wel spettert en bevredigt. Op naar klassiek in de herkansing in de grote luisterruimte.

Een Transrotor vormt de analoge bron, een Lua de digitale tegenhanger. Het signaal is versterkt door een combinatie van Het Audio Team (phono- en lijnversterker) met Manley eindversterkers. Veel krachtiger in UL met 4x EL34 per kant dan SE 300B-XLS. Een laag ondersteunende subwoofer heb je met deze monoblokken niet nodig (voor het weergeven van de laagste octaven blijft een sub welkom, zeker bij monitors die door hun fysieke afmetingen beperkt zijn). Vivaldi schuift onder een Phase Tech element. De indruk is totaal anders. Is de 300B helder in het hoog en licht in de bas, de Manley’s zijn eerder terughoudend in het hoog en hebben veel kracht in het laag. Het resultaat op de NAF is een veel evenwichtiger geheel dat aangenamer klinkt en bovendien een homogeen geheel vormt. Een viool is geen scherp ding meer, hij heeft meer klankkast gekregen. De cello doet mee, de blazerssectie vindt een plaats. Het stereobeeld is levendig. Naar alle kanten uitdijend, dat zorgt voor een speelse weergave waarin van alles gebeurt.

Wat dit eens te meer bewijst? Koop pas na een component te hebben geprobeerd in uw set. Zou u de Reference Two hebben gekocht via internet om aan een Ayon 300B koppelen en vooral klassiek te spelen, dan gaan ze misschien wel de 2e hands rubriek in. Toevallig een jazz freak? Wie weet scoorde u op dit moment een koopje. Maar durft u het risico aan voor zoveel geld? Ik niet, dat wilde ik even kwijt onder de aangename tonen van Vivaldi’s L’Estro Armonico. Ga gewoon naar een dealer en luister. Het zegt overigens niets over de kwaliteit van de Ayon t.o.v. Manley, wel alles over de match tussen speaker en versterker. Terug naar de muziek waar een orgel bij is gekomen en een fagot. Het orgel draagt op fraaie wijze de eerste viool, terwijl de fagot lustig en diep blaast. Het is muziek geworden om zelf op mee te dirigeren. Jaap van Zweden speelde ik daarnet nog op de valreep, voordat ik de speakers achter mij aan sleepte. Stelde zijn uitvoering van Locatelli daarnet nog teleur, ook dat gaat stukken beter in mijn Lua. De muziek wint aan expressie, aan kracht, inhoud en ziel. De lichte twijfel of dit een luidspreker is voor klassiek, zelfs in deze opzet, blijft knagen. Maar als u alleen zo af en toe naar klassiek grijpt zie ik het bezwaar niet. Levendigheid is troef, een heel spannend stereobeeld en dynamiek, dat kan niet elk ander merk bieden. Voorkeur gaat een rol spelen.

Gegeven de kracht, snelheid en dynamiek die de Manley’s hebben, gecombineerd met de dynamiek en levendigheid van de New Audio Frontiers, moet pop en jazz geweldig gaan klinken. Dave Grusin op lp met Keep Your Eye On The Sparrow. Na de speakers wat dichter naar de muur te hebben geschoven voor wat extra body, zijn klappen op de basdrum goed weer te geven. Het hoog is heerlijk schoon en heeft een enorme doortekening. De Seas tweeter is een juweeltje in deze kast. Er gebeuren een heleboel dingen tegelijk in de hoge tonen, naar links en rechts tot ver buiten de kasten. Dat ik een sprankel in het hoog inlever ten opzichte van de Ayon is jammer, maar niet onoverkomelijk.

Opgemerkt moet worden dat de NAF in staat blijkt de verschillen in de achterliggende bronnen en ketens heel duidelijk naar voren te brengen. Het tunen van de set is een heilig moeten als u het maximale uit de Reference Two wilt halen. De beloning is absoluut terug te vertalen in langdurig muziekplezier. Het lijkt me een goed idee om af te sluiten met Holly Cole. Een mengsel van pop, jazz, stem en instrumenten. Zowel piano als de stem van Holly overtuigd in het te korte, wonderschone Be Carefull It’s My Heart. Heel breekbaar, ingetogen, stem naar voren, piano naar achteren. Een rustig intro vormt de overgang naar een druk stuk in It’s Alright With Me. Bekkens hangen in de lucht. Nimmer loopt het drukke pandemonium van instrumenten ergens dicht. Cole heeft continue het heft in handen terwijl de band forse druk uitoefent. De track kan op een minder systeem ontzettend irritant worden, met de NAF is het flitsend, spannend, zelfs intrigerend. Life Is Just A Bowl Of Cherries, slaat de spijker op zijn kop met de Reference Two. Geniet van het leven, geniet van muziek, maak je niet te druk en laat de boeren maar dorsen.