Als ik denk aan Italie dan komen mijmeringen naar boven. De wijn waarin de zon overmatig aanwezig is, waardoor Italiaanse wijn vrolijk maakt en nooit somber. Het heerlijke eten uit de Italiaanse keuken, van pasta tot ossobucco. Charmante vrouwen in luchtige Versace zomerjurkjes, winkelstraten onveilig makend op hun Prada high heels. Auto’s die behoren tot der meest begeerlijke middelen om je te verplaatsen.
Italie heeft charme, vrolijkheid, snelheid, lawaai en is bij vlagen heetgebakerd. Een smeltkroes waarin creativiteit uit het leven gegrepen is. Naast genoemde zaken is Italie beroemd vanwege de audio industrie. Namen noemen is nauwelijks nodig, al zal niet bij iedereen “New Audio Frontiers” als eerste op de lippen liggen. Dan kan anders worden als u net als ik uitbundig wilt genieten van muziek.
Eerst muziek
Wie en wat New Audio Frontiers is, of hoe zij hun luidsprekers technisch samenstellen, komt later aan bod. In eerste instantie gaan we het hebben over muziek. Daar is de Reference Two voor geschapen. Een zoektocht naar passende stands is overbodig, want die zijn meegeleverd. Na het aanprikken van luidspreker kabels en het opwarmen van een dozijn buizen komen de eerste tonen uit de NAF. Het kan geen kwaad dat ik mijn PrimaLuna PL8 cd-speler iets in karakter heb getemperd door de standaard buisjes te vervangen met Siemens NOS buizen, het temperament van de Reference Two is ongeremd en vrij van beperkingen. Die wilde trek haalt je direct in de muziek en bruist als de mooiste Prosecco.
Vooral als Stacey Kent inzet met Comes Love van haar cd Collection. Lekkere ritme sectie, snelle piano met daarbovenuit Stacey die met aanstekelijk enthousiasme gaat zingen. Stem fraai los van de band zonder het contact te verliezen. De volgende tracks gaat het er rustiger aan toe. Zeker niet minder mooi. Het unieke element in de stem staat goed overeind. Her en der een slisje, volkomen op zijn plaats, flink direct zonder opdringerig te zijn. De eerlijkheid gebiedt mij te vermelden dat een Dynaudio Sub 250 een stukje steunt in het diepste laag. Om de eenvoudige reden dat de Ayon 300B versterker de allerlaagste regionen slechts met moeite door de spreekspoel duwt. Een streepje extra kan geen kwaad. Als u zich maar realiseert dat de Ayon de boosdoener is. In een andere opstelling gaan we dat later proberen te veranderen te gunste van de Reference Two. Wat ik moet aangeven is het uitstekende stereobeeld dat de NAF tevoorschijn tovert. Goed los van de kasten en de units staat het zowel in de hoogte als de breedte afgetekend. Ook in de diepte valt er niets te klagen. Zonder dat ik mij in alle bochten moest wringen om de speakers op te stellen. Neerzetten, beetje indraaien, voor-achter schuiven tot het geheel als een puzzeltje past.
Ik heb een cd die precies laat horen hoe werkelijk het stereobeeld is. Jane Monheit met Come Dream With Me. Voilà, perfect. Jane staat op hoogte. Daaronder en vooral daarachter de piano. Slagwerk achter de piano. Dit is verbluffend goed. Waar zeker ook de PL8 cd speler hevig debet aan is. Stem blijft uitermate beheerst, verliest daarentegen geen seconde energie of echtheid. Een gestopte trompet blaast zuivere tonen als Jane er tijdelijk het zwijgen toe doet. Ik ga de Reference Two meer en meer waarderen. Dat zal er in geslopen zijn gedurende de afgelopen week, waarin ze dagelijks speelden en speelden.
Nog een echte test cd: Deborah Henson Conant’s Talking Hands. Een harpiste die een dolle nacht heeft gehad met een Frans sprekende heer. Wat ze uitspookte doet er niet toe, wel dat het nummer doorspekt is van snelle tonen, harp, percussie, gitaar en effecten. De NAF is een heel dynamische luidspreker met weinig remmingen. Dat komt nu heel goed van pas. De weergave hoort heel snel te zijn en uit de speakers te spetteren. Geluidjes moeten overal op duiken. Veel percussie, veel praten. Het staat vaker zo goed overeind als nu, maar bij lange na niet altijd en meestal alleen met luidsprekers uit een hoger prijssegment dan deze NAF Reference Two. De harp op volgende tracks is als een formule één race. Vol in de remmen en plankgas accelereren. Ik zou u haast de luisterruimte in willen trekken om het zelf te horen. Het mooie is dat de weergave niet neigt naar hifi detaillering, het blijft alsmaar muziek met een ziel en een zaligheid.
Tijd voor een ander genre. Ik heb nog een Italiaan in huis, een Vyger platenspeler die tot nu toe doelloos zijn olie in het lager heeft staan warmen. De naald zakt in de groef waar een pianoconcert van Chopin slingerend ligt opgeslagen. Ik moet in aanmerking nemen dat de cd-speler in deze opstelling heer en meester is, want het pickup element vormt een beperkende factor in de kleine luisterruimte. Het kost me enige tijd om de oren te wennen aan de totaal andere weergave en andere muziek. Het orkest valt vanaf de eerste noot met enig geweld in, tot eindelijk de piano aan de beurt is. Dat orkest wil ik nog een keer horen, later op een set Manley’s die tot veel meer geweld in staat zijn dan een 300B-XLS. Na een complete plaatkant ben ik nog steeds niet heel erg gelukkig geworden. Piano is een beetje kaal. Laat zich weinig uitsterven, is erg kortaf. De vleugel hoor je wel in het instrument, echter niet met volle overtuiging. We hebben het in deze Claudio Arrau uitvoering van Chopin niet kunnen brengen tot een relatie waar iedereen een happy end verwacht.
