Ik laat de beide versterkers na binnenkomst een kleine week inspelen en geef de cd speler ook genoeg software te eten voordat ik echt ga luisteren. Uiteindelijk staat de set aangesloten op mijn Monitor Audio Monitor 3 speakers met een Weber & Maurer LS-01 speakerkabel met banaanstekkers, hun eigen voedingskabels op een met Kemp gefilterd stekkerblok en onderling verbonden middels een AudioSelectief L100 cinchkabel. De A9 krijgt ook nog eens een directe verbinding met mijn Bluenote Piccolo met de B5 arm en mijn Goldring Eroica LX MC-element. Ik hou me aan een vast schema van wisselen van de luidsprekerkabel en interlink en zorg dat beide volumes gelijk staan. Na ieder nummer zal ik dan ruilen en dezelfde track nogmaals afspelen om een zo direct mogelijk vergelijk te kunnen leveren. Voor de verdere hardware verwijs ik u naar de laatste pagina van deze recensie.
Als eerste verdwijnt de cd “Peace… back by populair demand” van Keb’ Mo’ in de lade van de D6. Gespeeld wordt de Buffalo Springfield cover For what it’s worth. De A6 heeft de aftrap en toont een volwassen sound. De zang blijft midden tussen de luidsprekers hangen en lijkt zelfs af en toe iets achter de speakers te staan. Waar het de muziek een fijne ritmiek vertoont, bemerk ik wel dat het laag wat rommelig en druk wordt gepresenteerd en er wel stage is, maar diepte minder. Ook het hoog klinkt wat minder gedefinieerd dan ik gewend ben. Nu zijn mijn speakers niet zo heel erg makkelijk aan te sturen en vragen nogal wat stroom van de eindversterkers, dus ik zet de direct schakelaar aan en merk een tikje meer rust in het geluidsbeeld. Meer verschil maakt de cd-speler met de functie Legato en Pure Audio samen aan, er is duidelijk sprake van een verfijning in het hoog. De A9 laat dit een stuk beter horen, er is sprake van diepte en breedte, naast grip op mijn speakers. Dit resulteert in een stemgeluid dat verder naar de luisteraar toekomt en een verfijning in het geluidsbeeld wat rust met zich meebrengt en dus de kans op luistermoeheid erg vermindert. Ook de bassen en het middengebied wordt veel mooier vertolkt.
Terwijl buiten de zon voor deze tijd van het jaar veel warmte afgeeft, krijg ik binnen ook zin in de zomer! Wie ondersteunt dit beter dan de Braziliaanse schone Bebel Gilberto? Tijd om het jongste album in de lade te leggen en te genieten van haar zwoele stemgeluid. De titelsong Momento krijgt met de A9 veel warmte mee, een wederom breed geluidsbeeld spreid zich voor en naast me uit. De gebruikte gitaren tokkelen duidelijk met Bebel mee, maar staan volledig op zichzelf. De gehele muzikale compositie klopt als een bus en hoewel ik me haar stemgeluid iets minder warm kan herinneren is het geheel meer dan prettig om te beluisteren. Overschakelen, dan maar. Wat een verschil! De A6 geeft een wat holler en platter geluid dan zijn grotere broer, met wederom het eerdergenoemde rommelige laag. Daarbij blijft de muziek nogal kleven aan de speakers en mis ik de homogeniteit in het geluid. Ik vermoed dat de match met mijn speakers minder is, hoewel de Europese website van Pioneer toch meldt dat vrijwel iedere speaker kan worden aangestuurd. Dit geeft maar weer eens aan dat het belangrijk is om goed te luisteren naar een component voordat u hem aanschaft!
Door met de muziek; het beroemde Take Five van de cd “Time Out” van het legandarische Dave Brubeck Quartet is zo’n nummer waar je soms ineens zin in krijgt. Langzaam opzwepend en heerlijk saxofoonspel, ondersteund door piano en bas met een drumsolo om de vingers bij af te likken. Dynamiek in een vijfkwartsmaat. Het pianospel is duidelijk plaatsbaar en “hangt” iets om de speakers heen, evenals de bas. De saxen staan helder naar voren en neigen iets naar de linkerzijde van het midden, helder omgeven door zwevende hi-hats. De drumsolo staat bol van dynamiek en snelheid en is een genot om naar te luisteren over de A9. Weer ietsje kleuring in het middengebied, wat op zich als prettig ervaren kan worden. Ik schakel terug naar de A6 en hoor genoeg. Met andere woorden, ik laat de A9 maar aangesloten staan. Niet dat de A6 nu vervelend klinkt, maar de match van mijn weergevers met de A9 is zoveel beter dat ik de A6 geen recht aan zou doen.
Als laatste het melancholieke Bløf met De mooiste verliezers van de sacd “Omarm”. Het inlezen van sacd duurt bij de D6 langer dan bij mijn eigen loopwerk, en geeft ook meer lawaai tijdens het uitlezen van de media. De super audio laag van het zilveren schijfje is er één die in mijn optiek onderschat wordt als medium, dus hiervoor hulde aan de designers van Pioneer. Het toestel heeft een erg goede dac voor zijn prijsklasse en komt gooit aardig richting het geluid van mijn eigen DVD 2900 multispeler. De stem van zanger Paskal Jakobsen heeft dat karakteristieke geluid dat de band zoveel bekendheid heeft gegeven en als verderop in de track de gitaren losbarsten, is het een feest voor het oor. Het was me al eerder opgevallen dat de versterker erg goed te combineren valt met onder andere rockmuziek. Ik leg de pen weg, pak een koud glas bier en trakteer mezelf de rest van de middag op een mix van Anathema, Pearl Jam, Rammstein en ga zo maar door.
