Een speler als de Transrotor Super Seven verdient een goede set. Ik plaatste de Super Seven op een plaat acryl die ter demping op de glasplaat van mijn Spectral rek is gelegd. Via de meegeleverde VdH kabel op weg naar een EAR 834P DeLuxe phono versterker met JJ Electronic ECC803S buisjes. Door met een Crystal Cable Reference interlink naar een EAR 834L DeLuxe voorversterker, waarin Mullard CV4003 en 4004 buizen zitten. Een Ultra interlink van Crystal Cable voert naar mijn Ayon Audio 300B buizenversterker. Achter de versterkers staan Focal Electra 937Be luidsprekers aangesloten met Speak Reference kabels. Een Electra SW900 actieve subwoofer is aangesloten op de EAR 834L.
De stroomvoorziening van het geheel is in deels handen van Kemp Elektroniks met een Powersource en Balanced Source Isolator, daarbij Crystal Cable netsnoeren. Niet onbelangrijk is het toegepaste element. In de SME 5009 hing ik een Phase Tech P-3 Alexandrite die met een naaldkracht van 1,85 gram moeiteloos de groeven volgt. Zou ik gekozen hebben voor een EAR versterker waarin de 834L en P samen zijn gebouwd dan is de prijsopbouw ongeveer: 6000 euro voor de speler/element, 8000 euro voor de versterking en 7500 euro voor de weergevers. Kabels en stroomvoorziening komen daar bovenop.
Glanzende muziek
Terwijl de zoveelste plaat op de draaitafel belandt vraag ik mij niet langer af of een platenspeler 5000 euro waard is. Ik heb dagenlang oneindig plezier in muziek draaien. Lp na lp komt uit de kast en geen enkele stelt mij teleur. Niet het nieuwe 180 gram of meer vinyl, ook niet de exemplaren die ik heel vroeger kocht of van een rommelmarkt haalde. Ter verdediging van prijs kan ik vele argumenten verzinnen die niets met muziek te maken hebben. Vakantie uitgaven, een dure auto, diverse luxe tot superluxe artikelen. Ik kan mij daar echter niets bij bedenken dat zoveel jaren plezier kan schenken, elke dag weer, als een mooie speler.
Het is pure “Solar Energy” dat ik trek van The Ray Brown Trio featuring Gene Harris. De bas van Brown heeft een soort explosieve werking op mijn woofers. Als hij hard plukt gaan ze tekeer voel ik in mijn maag en aan de vloer. Een snelle piano en soepele drums ter begeleiding. Heel goed in de ruimte geplaatst en super helder zonden een moment aan muzikaliteit te verliezen. In ruimte gaat het “Köln Concert” van Keith Jarret nog een stapje verder. De vleugel is groot in naklank en op maat bij de aanslag. De hoogte afbeelding is zodanig dat je niet op een podium kijkt maar er tegenaan. De akoestiek van de zaal is heel mooi om het instrument gevormd. Het stampen van Jarret op de vloer van het podium staat als een huis en is onmiskenbaar duidelijk. Passie in zijn spel vormt gedurende kant één (de enige kant die ik ooit draai) een boeiende belevenis. Deze plaat heb ik al zoveel gespeeld en toch valt telkens op hoe hij mij grijpt als de set fraai is. Hoeveel informatie in de groeven verborgen blijft met mindere spelers wordt pas duidelijk vanaf een aanzienlijk prijskaartje. Dat maakt het spel van Jarret niet zoveel ingrijpender op de geest, het maakt wel dat het spel nog subtieler is. Alsof het aantal pixels is vergroot. Je hebt de neiging je adem in te houden tijdens de zachte passages. Zoals je dat doet in een concertzaal. Dat niet alleen de speler daaraan bijdraagt is duidelijk. Het element speelt een grote rol, de phono versterker en zo de keten door. Ik ben niet zo gek geweest de weg te volgen van vroeger die bepaalde dat de bron ongeveer de helft moest kosten van de set. De kosten zijn gespreid waarbij een mooie prijsbalans is gevonden. Met uiteraard in gedachten “garbage in, garbage out”.
Gaandeweg vallen meer en meer dingen op. Het ongekend stabiele draaien van de Transrotor met het TMD lager is daar een onderdeel van. Lange pianotonen vormen geen enkel probleem. Het ruisniveau vanaf het vinyl is superlaag. Het lijkt dat de groeven extra schoon zijn. Dynamiek is volop aanwezig en overstijgt een cd-speler met groot gemak. Ik weet wel dat ik een pleitbezorger voor lp ben, volkomen terecht mijns inziens. Oude Dire Straits lp’s uit de jaren 70 laten de cd’s en tevens de geremasterde exemplaren verstoffen in het cd-rek. “Money for nothing” dendert keihard door de luisterruimte. De drums in het intro vormen de basis waar de gitaar van Knopfler op kan invallen. Messcherp gestoken is het slagwerk. Dat Mark niet kan zingen is jammer voor hem, mij maakt het niet uit. Ik heb met de Transrotor minstens zoveel plezier als met mijn oude Garrard 301, welke een geweldig feestbeest is in rhytm & pace. De Garrard is misschien nog net een tikje wilder, daarbij veel onnauwkeuriger, veel minder stil en meer vervormd.
De Phase Tech glijdt moeiteloos de groef door. Op jacht naar details in muziek. Het gaat precies zo met “Telegraph road” van een later album. Het is de impact van de instrumenten die krachtig is weergegeven. De snelheid van percussie, de zware bas ten opzichte van lichte drums. Dat de plaat her en der wat kraakt in heel zachte passages is van totaal ondergeschikt belang. Vinyl slijt een beetje, nou en? Plezier aan muziek slijt nooit. Mag ik nog een echte oude op de speler leggen? Een Sheffield opname van Thelma Houston met “I’ve got the music in me”. Hoe toepasselijk voor een Transrotor Super Seven. Geweldige dynamiek te danken aan de directe snijmethode. Enorm direct en groot. Heerlijk los van de speakers. 32 jaar na het uitbrengen van de plaat heeft deze nog niets verloren aan de magie van destijds. Dit is Heftig met een hoofdletter H. Waar Sheffield altijd sterk in was zijn instrumentale nummers met zoveel mogelijk geluidjes en kleine percussie instrumenten. Dat maakte de meeste indruk op luisteraars die ik vroeger in de winkel ontmoette waar ik op zaterdagen mijn hobby verder uitleefde. Droge opnames die daardoor nog sneller en spectaculairder konden klinken mits ……….. de set goed in elkaar zit. Het is een rustig idee dat mijn buren een weekje op vakantie zijn, bij mij gaat de beuk erin.
Zes favoriete ouvertures van Johann Christian Bach worden virtuoos uitgevoerd door The Academy of Ancient Music met Christopher Hogwood op klavecimbel. Uitgebracht in 1978 op L’Oiseau-Lyre. Uitgevoerd op authentieke instrumenten spelen er violisten, hoboïsten, hoornblazers en anderen. Een lust voor het oor op veel platenspelers, een extra dimensie op topapparatuur als deze Transrotor. Hoeveel beter je nog kunt gaan met een nog duurdere speler, duurdere arm en veel kostbaarder element zal ik misschien nooit te weten komen. Daarbij heeft elke speler zijn eigen karakter. De nadruk wat meer op snelheid, precisie, natuurlijkheid, detailweergave of muzikaliteit.
Ik heb een aantal schitterende combinaties in huis gehad in de afgelopen zeven jaar dat ik voor HiFi.nl werk, die elk één of meer van die aspecten voortreffelijk benadrukten. Een paar keer had ik een allround speler die elk onderdeel iets minder onder loep nam maar wel heel veel muziek maakte. De Transrotor Super Seven is er weer zo één. Niet de beste van de klas op elk punt, wel een bovengemiddelde leerling. Degene die het uiteindelijk vaak het verste schopt in het leven. Met als extra aantekening de ongelofelijke stille en stabiele loop die ook dit klassieke werk in alle schoonheid doet herleven. Diepe rust als basis, de muziek levend en levendig er tegen afgezet. Mooi breed, mooi afgebeeld. In deze plaat redelijke diepte, detail en zuiverheid. U kunt mij verwijten dat ik weinig weet van klassieke muziek, al helemaal geen achtergronden, u kunt me niet verwijten dat ik er graag naar luister en mijzelf van tijd tot tijd onderdompel in de kunstwerken die gecomponeerd zijn zoals deze ouvertures van J.C. Bach. Mijn klassiek collectie staat voornamelijk in vinyl gegroefd en dat is al een reden op zich om nooit een platenspeler te willen of kunnen missen. Vooruit, de buren zijn er toch niet, de “Eroica” van Beethoven op het plateau. Von Karajan met het Berliner Philharmoniker. DGG was lange tijd niet “mijn label” vanwege de opnames, ik vraag me af waarom eigenlijk niet nu ik deze plaat weer eens uit de kast heb gehaald. Heel zacht en subtiel, met een lichte tik en kraak zo af en toe, tot vlammend luid en vol. Mijn 2 x 20 Watt zet geen orkest neer tot heel ver over de 100 dB. Maar goed ook, de ramen zouden uit de flat vallen. Wat er neergezet wordt is een volledig symfonie orkest in volle bezetting waarbij de laagweergave indrukwekkend kan aanzwellen, de violen stuk voor stuk zijdezacht zijn, de eerste viool tot luisteren dwingt. De slagwerkers ondersteunen en Von Karajan staat te zweten. Leuk eigenlijk dat het orkest wordt weergeven met een platenspeler uit zijn eigen land. Misschien klinkt het daarom wel zo goed, mijn meeste platenspelers waren vroeger vaak Engelse types.
