De Vyger staat met zijn stoere poten op de bovenste glasplaat van een Spectral audiomeubel te glimmen naast een Ayon 300B buizenversterker. Phono versterker is eerst een Van Medevoort PHM3 (transistor, afsluitweerstand 400 Ohm) en in een later stadium een Edgar TP-305 (buizen, afsluitweerstand via Lundahl trafo 100 Ohm). De kabeltjes van phono naar versterker zijn Crystal Cable Piccolo. Luidsprekers zijn Focal-JMlab Electra 927 Be en Electra SW900 actieve subwoofer. Aangesloten via Crystal Cable Speak Reference. De gehele stroomvoorziening is geoptimaliseerd met Kemp Elektroniks producten. Standaard referentie draaitafel is een Garrard 301/Pro-ject/Benz Micro combinatie. Meer dan 600 LP’s staan te wachten in de kast op een beurt.

Vrijwel alle aantekeningen zijn gemaakt terwijl de vM PHM3 phono versterker was aangesloten. Zodat optimaal te beluisteren is hoe de Vyger/Phase Tech presteert in mijn set. Zou ik gelijk met een andere phono versterker zijn gaan werken dan zou ik dat geheel als combinatie moeten beoordelen. Nu kan ik vaststellen welke invloed de Vyger heeft op het eindresultaat. Dat is natuurlijk in orde, al is het jammer dat de prestaties met de Edgar nog een forse stap stijgen en die ervaringen pas later aan de orde komen.


Draaien

Uit de 600 LP’s kies ik als eerste voor Sara K. “Waterfalls” omdat de opname en de muziek mij aanspreken. Komend van een fraaie maar altijd lawaaiige Garrard 301 met tussenwiel valt als eerste de stilte van de Vyger op. Het loopwerk gedraagt zich als de perfecte steun voor het stuk vinyl. Daardoor is de muziekbeleving dieper, enig bijgeluid is er gewoon niet. De weergave van de lage tonen is schoon en strak en gaat ontzettend diep zonder een vorm van resonantie of kleuring. Direct al klasseer ik het element als schitterend terwijl het nog wel enige draaiuren mag hebben voor het echt los komt. Harpspel op de plaat is prachtig te volgen, de tweede stem is net zo mooi als die van de soliste. Het is liefdevol hoe de Vyger speelt, teder en begripvol.

Als ik weken later dezelfde plaat draai met een Edgar phono is het laag nog veel dieper en intenser. Het stereobeeld is stukken breder en de emotionaliteit neemt nog een stapje toe. Terug naar eerdere tijden. Eva Cassidy legt met “Songbird” haar heerlijke stem neer in de luisterruimte. Het is een ode aan haar geluid wat de Vyger/Phase Tech ermee doet. Veel spelers brengen teveel rust in het geheel, waardoor ze sloom worden en op den duur saai. Of ze zijn wild en baldadig als een Garrard, waarbij wel eens details en precisie verloren gaan maar je niet lang stil kunt zitten. De Vyger maakt een mooie mix tussen rust en speelsheid. Hij maakt muziek opwindend en meeslepend. Haast tastbaar met een enorm gevoel voor ritme en timing. Het is niet alleen de stem van Eva die iets extra te bieden heeft, het zijn ook de instrumenten achter haar, vooral percussie, die bijdragen aan het heerlijke geheel.

Uit de Sheffield hoek heb ik platen van Thelma Houston en Lincoln Mayorga. Niet altijd uitgelezen musici, wel perfecte opnames met veel dynamiek. Beide platen spelen fris en helder. Vrijwel onvervormd zijn ze levendig en transparant. Steeds is elke tik op een drumkit snel en puntig, wat nooit leidt tot overmatige briljantheid. Het brede stereobeeld staat goed op hoogte, een mens die zingt doet dat niet door een brievenbus, nee stemmen staan daar waar je ze verwacht. Zo’n 160 cm boven de vloer. Blazers vormen een feest op zich. Geweldig hoe instrumenten individueel te volgen zijn terwijl ze onderdeel blijven van een groter geheel. Snelheid en ritme zijn steekwoorden. Deze Vyger komt samen met een ooit eerder beschreven Bluenote draaitafel als één der weinigen in het territorium dat beheerst wordt EMT, Thorens 124 en Garrard 301/401. Hij heeft drive en pit in zijn donder, iets wat ik als essentieel in een speler beschouw en nauwelijks kan vinden in moderne snaaraangedreven draaitafels. Die zijn wellicht preciezer maar leveren niet de X-factor van plezier. Het maakt de Vyger voor mij een begeerlijk object. Want nu koppel ik plezier aan precisie en lever niets in. Dat maak ik net zo mee via een klassieke opname die is uitgebracht onder de naam “Bestseller Classic Nr. 1” door Clearaudio. “Für Elise” wordt heel subtiel gespeeld en blijft desondanks krachtig en vol vuur in de ruimte staan. Linker en rechterhand spelen hun eigen spel met de toetsen en vullen elkaar aan. De klank van de piano is vol en harmonieus. Klanken sterven langzaam uit nadat ze lang zijn aangehouden. Je “proeft” het instrument en je ervaart de rijkdom van de klankkast van een vleugel. In een daarop volgend menuet van W.A. Mozart heeft de viool een strakke echtheid. Het intense van de viool komt heel erg tot leven. Het “piepende” van het instrument wat zo kan irriteren voor een niet vioolmuziek liefhebber blijft in essentie bestaan vanaf de speler en het element, is echter nooit overdreven waardoor een bijsmaak zou kunnen ontstaan voor hen die viool op waarde schatten. Het is heftig, soms subtiel, het is bijna echt. Wie dit werk op waarde kan waarderen zal aan een Vyger/Phase Tech heel veel plezier beleven.

Opvallend is naast het correct weergeven van muziek dat de plaatruis zo laag blijft. Wat niet ten koste gaat van detail, in tegendeel, details zijn volop aanwezig. De speler zelf is doodstil en mogelijk werkt de kunststof ondergrond dempend op de plaatruis en mee geperste rumble. Het is een pakkende emotie die los komt en het moeilijk maakt op een technische manier te luisteren en aantekeningen te blijven maken. Telkens betrap ik mij erop dat ik alsmaar muziek speel en niets opschrijf. Dat wordt nog een potje erger als ik een Edgar TP-305 phono versterker weet los te peuteren van de importeur. Plaat na plaat volgt in de dagen dat die zijn werk in een aangename warmte doet. De klank van de Vyger past hier heel goed bij. Blijvend zijn elementen als ritme, snelheid en natuurlijkheid. Iets minder is het vergrootglas op details. Waar de pure winst ligt is het in breedte en vooral diepte toegenomen stereobeeld. Er gebeuren dingen in de ruimte die je ogen naar punten tussen en buiten de luidsprekers trekken alsof de musici zelf aanwezig zouden zijn. De impact van de muziek wordt nog groter en mijn bewondering voor het Phase Tech element stijgt bijna per LP. Het duurt niet lang voor het op mijn verlanglijstje staat. Genoteerd direct na de buizen phono versterker waarnaar ik zoekende ben. Het maakt ook niet uit wat ik draai. Klassiek, pop, jazz, oud werk of nieuw werk, de Vyger slikt het zonder probleem. Ik krijg van een vriend op LP Dead Can Dance, Patricia Kaas, Amanda McBroom, Clair Marlo, Ulla Meinecke en Diane Schuur. Uiteenlopende muziek op platen die door de vorige eigenaar met meer liefde zijn behandelt dan een moeder haar kind geeft. Geen stofje, geen krasje, alleen maar stemmen en instrumenten die mijn geest beheersen. Als mijn vrouw aankondigt de avond naar haar dochter te gaan juich ik in stilte. Platen draaien en blijven draaien. LP na LP komt uit de kast.

Natuurlijk ook mijn geliefde Julliete Gréco. Ik probeer mij keer op keer in herinnering te roepen hoe zij op haar best klonk. Ooit in Berlijn op een La Musica set, ooit op een Bluenote/Jan Allaerts, een Linn/Dynavector, een Transrotor/Goldring en al die anderen die bij mij thuis of elders stonden. Ik weet dat de Berlijn ervaring nooit meer is overtroffen en dat de Bluenote er het dichtste bij wist te komen. De Vyger is met een foto finish derde achter de Bluenote. Zowel met een vM als een Edgar phono voorversterker. Speler en element geven de ruimte aan Gréco, injecteren haar niet altijd aangename stem recht in mijn hart. Waarbij alles klopt. Stereobeeld, hoog laag midden, stem, instrumenten en vooral emotie, gedrevenheid en liefde. Van teder tot ruw, u vraagt: de Vyger draait. Uit eerdere ervaringen met platenspelers en elementen denk ik dat het Vyger Timor loopwerk verantwoordelijk is voor de beschreven: ruimtelijke afbeelding, plaatsing, gemak waarmee wordt weergegeven, grootsheid van het geluid, oplossend vermogen voor de lage tonen, stabiliteit, ritme, drive en dynamiek. Terwijl de arm en het element verantwoordelijk zijn voor: dynamiek (wederom), natuurlijkheid van de klankkleur, echtheid en verfijning tot in details.