"The proof of the pudding is in the eating" zeggen de Engelsen zo fijntjes. Met andere woorden, het ware gezicht wordt pas getoond bij gebruik. En dat is niet anders met de Ayon Audio 300B. De omvangrijke versterker, gedomineerd door de eindbuizen en de forse trafokappen, laat tijdens het luisteren een ongekende delicaatheid horen die niet past bij krachtpatsers. Want je mag de 300B-S buizen best krachtpatsers noemen als zij zonder een krimp te geven een set luidsprekers aansturen die met een redelijk rendement werken, maar normaal eerder op een zware transistor eindversterker dienst doen. Echter laat ik niet teveel op zaken vooruit lopen.

De eerste CD die in de speler schuift, terwijl de 300B als eindversterker werkt, is Diana Krall’s "The girl in the other room". De weergave is lekker puntig, met een strakke piano en een bijtgrage stem van Krall. Het fraaie slagwerk staat in schril contrast tot de zompige bas op de opname. De stem staat goed gearticuleerd wat naar voren geplaatst. De tweede track laat veel ambiance horen met een gedreven spel dat beheerst en schoon blijft. Rachelle Ferrell’s live opname van "Funny Valentine" toont mij het ware karakter van de 300B. Een piano die heerlijk soleert. Een stem die tot in detail beluisterbaar is. Een diep stille achtergrond. Een ruime explosieve dynamiek. Maar bovenal is het de muzikaliteit van de versterker die zich openbaart in een ongekende subtiliteit en fijnheid, afgezet tegen een stevige basweergave waarin kracht schuilt. Een wonderlijke combinatie die mij de gehele recensie periode blijft boeien. Ik weet best dat een 300B heel subtiel kan weergeven, maar het is de (voedings)schakeling en het zijn de transformatoren die mede bepalend zijn voor het eindresultaat. Lori Spee heeft volume nodig met haar "Promises" om de Ayon uit te tillen boven de goede middelmaat. Het diepe laag dat in de opname is gebruikt komt pas tot zijn recht met een subwoofer, wat te verwachten is omdat de 927Be niet zo heel diep reikt. Met de sub erbij groeit het stereobeeld in alle drie dimensies en projecteert zich in de ruimte. Vrij als een vogel is de weergave wederom fijntjes en toch krachtig.

Dat blijft ook zo met Eleanor McEvoy op SA-CD, die een uitstekende verstaanbaarheid met duidelijke articulatie koppelt aan doorzichtigheid en uitnodigende ritmische drive. Voor subtiele details moet je niet bij McEvoy zijn, daar leent de SA-CD van Janine Jansen die de "Vier jaargetijden" speelt zich veel beter voor. Heel teer en breekbaar weerklinkt het vioolspel. Het doet me denken aan Chinees porselein aardewerk. Haast te breekbaar om beet te pakken, doorzichtig aan de uiterste randjes. Het doet me ook denken aan mensen op hoge leeftijd die innerlijke kracht, levenservaring en karakter koppelen aan een bleke haast perkamenten huid. Orgelspel vormt de basis waarop het ensemble onder leiding van Jansen excelleert. Haar viool hangt in de lucht met een super zuivere klank. Scherp waar scherpte thuishoort, zonder te vervallen in rafelige randen of irritatie. Schoon, virtuoos, een combinatie van elektronica en muziek op hoog niveau. De SA-CD speler laat zich met een eenvoudige handeling rechtstreeks aansluiten op de Ayon Audio 300B. Dat geeft een nog verder verfijnt beeld. Meer gespreid dan daarnet. Winst van een meter in de diepte. Terughoudender in dynamiek. Zou ik voor een A-B test gezet worden, dan is de keuze moeilijk. Meer dynamiek afwegen tegen meer verfijning. De aan- of afwezigheid van veel bronnen, wat veel of weinig ingangen vereist, tape loops of het aansturen van een actieve subwoofer bepaalt, althans met SA-CD, eerder de keuze voor een losse voorversterker dan het uiteindelijke geluid. Hoe anders zal dat nog worden.

Dire Straits op SA-CD is in mijn ogen niet de meest geschikte muziek voor een Ayon Audio 300B. Dan is de 300B te fijntjes en mist ballen. Ondanks dat er heel veel gebeurt binnen de muziek. Ondanks het gitaarspel van Knopfler, de snelheid van het slagwerk en de indringende saxofoon. De Ayon neemt je mee op reis langs een flonkerende sterrenhemel op een mooie zomernacht in een bergachtig landschap. Waarbij de ruigheid van het terrein verborgen blijft in het donker. Meer passend is de stem van Eva Cassidy op "Time after time" voor deze Ayon. Door de zuiverheid en puurheid lijken Eva en Ayon voor elkaar geschapen. Uit nieuwsgierigheid misbruik ik Eva om de Ayon met en zonder een transistor voorversterker te beluisteren. Waarbij de subwoofer permanent uit staat om het vergelijk zo eerlijk mogelijk te maken. Waar met het weergeven van SA-CD de verschillen redelijk beperkt waren, komen die met een CD in dezelfde Marantz speler heftig naar voren. Iets wat ik niet kan verklaren, alleen beluisteren. Zonder voorversterker breekt de stem echt open. Details springen beter in het oog. De soberheid van een sologitaar die de breekbare stem ondersteunt maakt de puurheid van de opname groter. En valt de band achter Eva in, dan blijft zij onverminderd de hoofdrolspeelster met de gouden stem en staat terecht naar voren geplaatst.