Janine Jansen’s bekroonde uitvoering van de "Vier jaargetijden" van Vivaldi laat een uiterste beheersing in klank horen, die vol zit met details. Het meest opvallende is de hoge mate van natuurgetrouwheid die ten gehore wordt gebracht. Een uitzonderlijk realisme. Dynamiek sprongen zijn indrukwekkend zonder dat het ooit te hard gaat of irriteert, vanwege het totaal ontbreken van enige mate van vervorming, ongeacht de modulatie. Het orgelspel op de opname valt nu pas echt op en zorgt voor een steun aan de solisten. Waarbij soliste Janine Jansen zich transformeert tot een droomvrouw met haar gedreven spel. Dat de klanken zweven door de ruimte, wanhopig verfijnd en zeer indringend, valt niet eens op door de werkelijk magnifieke weergave die ik haal uit de set. De Herron voorversterker laat veel meer door dan de Marsh, hij is een stuk minder zichtbaar (hoorbaar) en daar profiteert de Lindemann extra van.

Van klassiek naar Sarah Brightman. Haar uitvoering van "Scarborough fair" verandert in een LSD trip, omdat de stereo weergave een ruimtelijkheid laat horen die normaal alleen via vier of meer kanalen bereikbaar zou zijn. De opname is mij normaal veel te schel en te hard, toch weet de set er een boeiend stuk muziek van te maken. Het geheel zorgt voor een gevoel waarbij je Sarah aan zou kunnen raken. Dat aanraak gevoel is nog veel sterker bij Diana Krall. "When I look into your eyes", wat al zo uitgekauwd is, krijgt een nieuwe dimensie. Enorm is de rust in de weergave en het gemak waarmee de Herron speelt, zonder overigens te vervallen in soft of vloeibaar. Het lijkt alsof de Herron zonder enige moeite en met het grootste gemak zowel een stem als instrumenten neerzet (piano, slagwerk, bas, trompet, het staat als een huis). Eigenlijk is elke opmerking die ik maak of neerschrijf zinloos en niet to the point. Omdat de kernwoorden ontbreken om de ervaring duidelijk te maken. Woorden als natuurlijkheid, eenvoud en gebrek aan stress lijken als enige op zijn plaats. Het kruipt in je ziel en neemt bezit van de zaligheid. .

Elenor McEvoy heeft met "Yola" een heel fraai stuk muziek geleverd. Waarbij de track "When the rain falls" mijn persoonlijke favoriet is. Wat de Lindemann ervan maakt is puur en eerlijk. De Herron voegt daar geen vorm van een sausje aan toe wat de weergave lekkerder moet maken en commercieel interessanter. De bas gaat dieper dan diep, heel veel detail in de percussie, piano spel passend in de tragiek van het nummer. Eenzaamheid en druilerige regen klinken door in de stem van McEvoy en je bent in staat haar bij de schouders te pakken en door de haren te strelen. Zo dicht is ze bij je, zo pakkend haar stem. Ik kan mij slechts een enkel moment in mijn leven herinneren dat de weergave van een keten op en zo hoog niveau stond. Met overigens veel duurdere apparatuur in geprepareerde ruimtes. De Lindemann als bron voor de Herron is ongekend realistisch.

The Chieftains met "Tears of stone" staat niet op SA-CD zoals het voorgaande werk maar op CD. Toch ligt de weergave wijd open met heel veel expressie en kracht. Veel dynamiek maar vooral veel rust. Als de term high end ooit op zijn plaats was, dan is het met Herron als voorversterker. Alle kleine geluidjes die ik al eerder hoorde op andere apparatuur vallen op zijn plaats en zijn eindelijk allemaal tegelijk hoorbaar. Viel soms percussie op, soms een viool, een cello, nu valt alles op en vormt een eenheid. De Herron helpt om de CD veel diepte te laten horen, op de juiste hoogte afgebeeld. Track 14, Diana Krall, laat een blokfluit horen die levensecht is. Het zou mijn buurmeisje kunnen zijn die tussen de schuifdeuren staat. Explosief in dynamiek boven het achtergrond koor uit klinkt Krall zelf. Gedreven, dichtbij en intiem. Pakkans? 100%.

Veldhuis & Kemper komt uit de kast. Het "Ik wou dat ik jou was" maar ook de conference aan het eind van de CD zetten je regelrecht in het theater neer. Zo eerlijk is de weergave. Zo swingend en sterk in ritme. De stemmen exact zoals we ze kennen uit de zaal. Iets anders is Christy Baron die "Round midnight" zingt voor Chesky. Opgenomen in een kerkje. En dat hoor je maar al te goed. Met percussie ver op de achtergrond ervaar je de ruimte en de diepte van de kerk. Christy ver naar voren geplaatst tegen de luisteraar aan. Om de intieme sfeer te benaderen. Haar collega Patricia Barber neemt "Easy to love" en "Two for the road" voor haar rekening in de privé concerten die ik vanavond beleef. Nu eens niet "Café Blue" maar ouder werk dat sterk ritmisch is, puntig en stuwend behoort te zijn. En dat is het. Het zou mijn laatste CD zijn van de avond, het is ook een waardige afsluiting met de rollende piano van Barber. Zo heerlijk en zo mooi. Zo tastbaar en grijpbaar. Zo natuurlijk als het ruisen van bladeren van de bomen voor mijn huis. Maar van stoppen is nog geen sprake.

Even nog Oscar Peterson. Het murmelen van Brown, de piano van Peterson, mijn hijgen van verbazing als ik de nagels in de bekkens van Ed Thigpen hoor. Uit dezelfde tijd komt een opname van The Weavers. Wel geremasterd en daarna met uiterste zorg op gold CD gezet. Weer zijn stemmen aan te raken, weer is de weergave van de met drie microfoons opgenomen mastertape op een zo hoog niveau dat ik weet dat afscheid van de Herron pijn gaat doen. De centerstem staat rotsvast tussen de speakers. Podiumgeluid en zaalgeruis zijn zo puur en zo echt, dat je vergeet dat het eigenlijk om het beoordelen van hifi gaat. Het sleept je mee, intrigeert je, raakt je en ontstrest je. Het is om ademloos naar te luisteren. Nu hoor je welke ziel en zaligheid men in de opname heeft weten te leggen. Hoe zuiver een opname uit 1963 kan zijn als hij goed is geconserveerd en met zorg op buizenapparatuur wordt gemixed vanaf analoge mastertape.

Hèhè, wat een lofzang op twee apparaten. Omwille van de prestaties van zowel de Herron als de Lindemann acht ik het eerlijk om beide "full credits" te geven, al heeft dat bijna gelijke teksten tot gevolg(zie de Lindemann recensie). Daarna vertrok de Lindemann met de noorderzon en bleef de Herron eenzaam achter. De eerste muziekstukken met mijn Apogee dac waren zwaar. Daarom ben ik eerst een poosje naar een andere set gaan luisteren en toen pas weer de draad met de Herron opgepakt. Een zwart stuk vinyl sierde de Garrard. Nog even geen CD. Op de site van Mary Black bleek nog wat new old stock vinyl te koop en zo kwam ik in het bezit van de originele versies van "Babes in the wood" en "The best of". Dat luistert voortreffelijk. De importeur gaf al aan dat Herron Audio erg veel aandacht geeft aan de weergave van analoog (hij heeft zeker de Lindemann nooit gehoord). Ander vinyl wat aan de basis van de positieve beoordeling staat is onder meer Sara K., Bach, Sade en Julliet Gréco.

Zonder uitzondering blijven alle details overeind, in uitzonderlijke combinatie met muzikaliteit. Geen moment verliest de Herron zich in een hifi opstelling, hij fungeert slechts als doorgeefluik zonder eigen gezicht of klank. Snelheid blijft overeind, te danken aan de grote bandbreedte, geen romantiek of doorgedrukt laag dat buizenversterkers een bruine klank geeft. Keith Herron vermijdt de clichés en lijkt te streven naar transparantie zonder een analytisch karakter. Wat hem mijns inziens uitstekend lukt. Blijft het feit dat de Herron een bron verdient die verder gaat dan wat ik doorgaans kan bieden. Waar mijn Marsh goed mee overweg kan, bovengemiddeld niveau, doe je de VTSP-2 eigenlijk te kort met een loopwerk/upsampling/anti-jitter/dac van ruim 3500 euro. Ik heb gemerkt dat er namelijk geen grens aan de prestatie van de Herron lijkt te liggen.


Conclusie

Keith Herron heeft mij aan deze kant van de oceaan zijn gelijk bewezen. Hij leverde via de importeur een voorversterker af die niets anders met het aangeboden signaal doet dan doorgeven. Feilloos, geruisloos en zonder eigen karakter. Karakter anders dan transparantie, snelheid en onzichtbaarheid. Dat de afstandbediening een beetje raar doet, dat de aan/uit achteropzit en dat mijn huisgenoten het "aftellen" irritant vinden, doet niets af aan het perfecte eindresultaat. Een blik in het inwendige laat een versterker zien die met veel zorg is gemaakt en waarvan een jarenlange storingvrije werking mag worden verwacht. Dat je ooit de buizen zult moeten wisselen is slechts een klein ongemak. Bovendien is de 6922 buis niet duur. Wie de VTSP-2 kan betalen, zal daar niet over vallen. Als de phono versterker van Herron Audio en de mono eindversterkers net zo goed zijn als de VTSP-2 dan valt bij mij het kwartje waarom auteurs van de USA pers en die uit het Verre Oosten altijd bij Herron blijven hangen. Vanwege het enorm hoge niveau waarop muziek wordt gereproduceerd. Herron is gezien de prijzen geen product voor de massa. Al zou ik iedereen graag een VTSP-2 gunnen. Inclusief mijzelf.

Prijs:
Herron Audio VTSP-2 voorversterker 6200 euro

Importeur:
Multitrade Belgium NV
Postbus 25
2390 Oostmalle
Belgie
Telefoon: +32 33 150 737
Mobiel: +32 474 525355
Fax: +32 33 150 9349
Email: info@multitradebelgium.com
Web: www.multitradebelgium.com