Het eerste dat opvalt met de C352 is de enorme transparantie en het heel fraaie stereobeeld dat hij neerzet. Een transparantie die als gesponnen zijde in de ruimte hangt. Niet scherp wat ik heel even dacht maar juist teder, fijntjes en brandschoon. Op dit punt scoort de C352 heel erg hoog. De eerste CD die ik daarvoor “misbruik” is van Eric Clapton. Mooi los neergezet, al is het een beetje op het kale af. Veel details worden uiteen gerafeld zonder te vervallen in een analytische weergave die aan een ziekenhuis doet denken. Het luistert makkelijk, zelfs gedurende langere luistersessies. Met afbeelding in de hoogte heeft de C352 moeite, waar overigens ook de DAC schuldig aan is en een tikje meer warmte zou welkom zijn. Warmte zoek ik op met Lori Spee die in het Engels liedjes van Herman van Veen vertolkt. Dat doet ze lekker losjes met een aanstekelijk ritme. Weer een lieflijke openheid en veel transparantie. Zonder enig probleem worden de Impulse IMP monitors aangestuurd. Hard of zacht maakt niet uit, het beeld blijft mooi vol. De C352 blijkt in staat nuances op een subtiele manier bloot te leggen en duwt daarbij de speakers uit beeld. Die verdwijnen in het niets en slechts een virtueel beeld blijft dat op enige afstand van de luisteraar staat. Tikkie meer gevoel en drama en we zouden er zijn.
Oscar Peterson en de C352 maken het samen waar: eenvoud is de kracht het ware. Zonder opsmuk of teveel akkoorden gaat de muziek de ruimte in. Eenvoudig in de zin van rein en schoon. De vleugel mag wat mij betreft krachtiger worden neergezet, de baslijnen zijn heerlijk op maat, terwijl de percussie ruist. Pas als Peterson overweldigend moet zijn haakt de C352 af, dan erkent hij zijn meerdere in duurdere types van NAD of andere merken. Tot dat moment is er veel snelheid en ritme in het geluid wat een mooie prestatie is. Zangers Beverly Craven spint het geluid als zijde op haar debuut CD. Heel teer en maagdelijk is de weergave. Wat tot gevolg heeft dat de begrafenisstoet door New Orleans die ze beschrijft droefheid te kort komt. Het verdriet moet haast voelbaar kunnen zijn en daar is de C352 te calvinistisch voor. Zet er tegenover dat je wel heel plezierig blijft luisteren en dat veel uit de opname wordt blootgelegd en je hebt wat we noemen een compromis.
Door met een dame die mij na aan het hart ligt: Stacey Kent. Haar “Collection” is een zeer fraaie opname op Gold Disc met echte klassiekers. De C352 lijkt gemaakt voor Kent met zijn ritme en snelheid. Haar stem vervult mij keer op keer met een gelukzalig gevoel, zelfs als haar man bijna lijfelijk in de kamer aanwezig is met zijn saxofoon. De opname mag schitterend zijn, de apparatuur moet het weergeven en doet dat met verve. Binnen het zeer stabiele stereobeeld klinkt het wederom lekker losjes en easy. Grijpen naar meer Kent CD’s blijft die avond niet uit en tot ik tijdens “Dreamland” de ogen niet meer openhoud. Carla Bruni is al even lekker aanwezig met haar puntige gitaarspel en simpele zang. Heel verstaanbaar en netjes gescheiden van de tweede stem. Open, intrigerend en vooral veel muziek. Tot slot echt klassiek met Jaap van Zweden. De Locatelli opname komt geheel los van de speakers en staat in de ruimte. Al is het een beetje een hifi geluid door het missende vleugje warmte en romantiek. Naarmate ik de muziek harder zet raak ik verder van mijn ideaalbeeld af. Ik weet dat romantiek in de opname zit en dan mag het best wat minder gladjes klinken. Kwestie van smaak? Al met al een positieve indruk zeker gezien het enorme potentieel aan transparantie en het wijde stereobeeld. Ik kan mij voorstellen dat deze versterker er in een award verkiezing op nadrukkelijk wijze er uit springt. Een potentieel waar menig duurder broertje jaloers op zal zijn.
