De Van Medevoort vM MA240 is beluisterd in diverse samenstellingen met diverse speakers, in meerdere ruimtes en met een veelheid aan bronnen en kabels. Op dit moment speelt de vM MA240 in een kleine set met Mordaunt Short MS902 monitors met een eenvoudige CD speler. Tijdens de luistersessies waarop het gros van de onderstaande ervaringen gebaseerd zijn zag de set er als volgt uit: bronnen waren een Teac VRDS T-1 loopwerk met Tentlabs klok, aangesloten op Monarchy Audio upsampler en Assemblage anti jitter waarna een Apogee Mini-DAC de d/a conversie voor zijn rekening neemt. Ernaast een Marantz SA8400 SA-CD speler die is gemodificeerd door Van Medevoort. Platenspeler is een Garrard 301 met Pro-ject carbon arm en een Sumiko Blue Point EVO III die een Van Medevoort PHM3 phonotrap voedt. Luidsprekers zijn van Focal-JMlab. Electra 927 Be voor en ondersteuning van een Elektra SW900 actieve subwoofer.

Aan stroomvoorziening en bekabeling is veel aandacht besteed. Een gescheiden audiogroep is aangelegd om een Kemp Powersource netfilter te voeden. Waar mogelijk zijn Crystal Cable Reference power cords toegepast. Op de minder kritische componenten Lapp kabel. Interconnects zijn merendeel Crystal Cable Reference (gebalanceerd) of standaard Crystal Cable (cinch) en voor de eenvoudiger componenten Siltech Mxt New York. Her en der soms Linn Analogue. Luidspreker kabel was merendeels Crystal Cable Speak Reference en in mijn andere luisterruimte Siltech LS-110 Classic.

Naast bovenstaande apparaten kwamen aan de beurt: een Marsh Sound Design P2000b voorversterker en A200s eindversterker die normaal de Focal-JMlab’s voeden. Een Magnum Dynalab tuner, Benz Micro MC element, een Marantz SR4300 home cinema receiver, Focal-JMlab Cobalt luidsprekers, Mordaunt Short luidsprekers, Trigon Dwarf eindversterkers, Marantz CD63SE CD speler en een Marantz DV6200 DVD speler. Kortom de vM MA240 heeft in vele opstellingen werk gedaan als stereo of als home cinema versterker, meedraaiend op speakers in prijs variërend van 250 tot 4000 euro het paar. Veelzeggend detail is het feit dat de vM MA240 als "kleine jongen van 990 euro" het opnam tegen de brute kracht van de Marsh set die ca. 5400 euro kost exclusief een extra interconnect en powercable van resp. 1500 en 1300 euro.


Aan de bak

Er zijn momenten in het leven van iedere audiofiel die je nooit meer vergeet. Versterker momenten die ik beleefde en in het geheugen gegroefd staan zijn mede veroorzaakt door Lavardin, Anatek en Sugden. Lavardin dat ongekend presteerde aan JMlab Micro Utopia, Anatek dat mij deed wankelen mijn Marsh Sound weg te doen en Sugden dat volkomen stress vrij en muzikaal speelt. Er is een nieuw moment toegevoegd met de komst van de vM MA240 die in één klap bewijst dat:

1. klasse D wel degelijk muziek maakt
2. een versterker van 1000 euro het op kan nemen tegen veel kostbaarder systemen
3. degelijke bouw en doordacht ontwerp een Philips versterker chip tot ongekende hoogte stuwt
4. in Nederland nog steeds high end wordt gemaakt

De muzikale rondreis is gestart bij HiFi Solutions in Amsterdam waar ik de eerste keer de vM MA240 hoorde. Daarna kwam de vakbeurs in Maarssen en niet veel later de kennismaking thuis. Weken en weken heeft de vM MA240 gespeeld. In het begin met een paar kleine kinderziektes omdat ik bleef drammen het ding in huis te halen en daardoor Van Medevoort te weinig tijd gaf om zelf voldoende te testen.

Aan de hand van opmerkingen van collega René Smit (die direct na Maarssen een vM MA240 kocht), van ondergetekende en door eigen vM onderzoek zijn kinderziektes verleden tijd en speelt sinds de VAD show een volwaardige vM MA240. Kinderziektes waren mechanische brom (de trafo is daarom nu een ringkern), een rateltje, software voor de schakellogica (voornamelijk in de HT stand) en een aardlus (elektrische brom op een geaarde wandcontactdoos). Eigen schuld dikke bult, als ik braaf had gewacht tot het team van Van Medevoort klaar was had ik het niet meegemaakt. Aan de andere kant kan ik nu een pluim uitdelen omdat opmerkingen direct opgepakt en verholpen werden. Commentaar is zeer op prijs gesteld, iets wat ik helaas ook anders meemaak.

Laten we starten met de Chieftains die zo vaak voorbij komen in mijn epistels. De track "Magdalene Laundry". Er is direct heel veel diepte in het beeld. Het laag staat zeer strak en Joni Mitchell is opmerkelijk goed te verstaan. Het speelt uitermate gemakkelijk wat de sfeer goed doet tekenen. In de volgende track is de onderlinge scheiding tussen de stemmen het eerste dat opvalt. Dan de zuivere weergave die niet te helder is en niet omfloerst. Plaatsing en soepelheid zijn kernwoorden. Tenslotte van deze CD "Danny Boy" van Diana Krall met de Chieftains. Krall soleert hier eng goed via de vM MA240. Elk spoor van detail komt naar voren terwijl de dynamiek onbeperkt lijkt. Laag, midden en hoog nadert de perfectie. Voor de prijs van deze versterker is dit ongekend goed.
De Weavers op CD met hun unieke opname in Carnegie Hall. De sfeer uit de jaren ’60 waar zij eigenlijk al uit de tijd waren komt zomaar terug. De plaatsing van stemmen en instrumenten is stabiel. Geen twijfel mogelijk dat de opname is gemaakt met drie microfoons. De speakers worden uitermate in de hand gehouden door de vM MA240 en doen uitsluitend hun job. Draai ik op SA-CD "La Luna" van Sarah Brightman dan is de kracht en zijn de geluidsexplosies verbijsterend. Drive, power, gemak en detail zijn gepositioneerd in de luisterruimte. Deze SA-CD die weergegeven via mijn Marsh op momenten hard en agressief is klinkt via de vM MA240 als een live concert. Sarah mag zich losmaken van haar band, speakers verdwijnen en alleen beleving staat nog voorop.

In Munchen kreeg ik destijds een lekkere test CD van YG Acoustics met een variëteit aan muziek erop. Te beginnen met Kari Bremnes die op de juiste hoogte is afgebeeld terwijl de zware trom op de opname onderaan staat. Er zit heel veel kracht in stem en percussie op het stuk wat afkomstig is van de Engelstalige CD/LP "Norwegian mood". Daarna piano, die in het echt nog iets fraaier zou zijn maar niet veel. Larry Conklin speelt een puntige steel guitar met diverse instrumenten ter begeleiding waaronder een xylofoon. De balletjes voel je haast tikken op je huid, hard en helder. Dan een klassieke gitaar ter contrast. Met een bas die door merg en been gaat. Het lijkt de Pierrot van de muziek wel, triest, ingetogen en vol mimiek. Een levend beeld staat voor ogen dat triest en ongrijpbaar is. Pas op de laatste track van de Stimulators valt de vM MA240 licht tegen. Dit doe ik beter met de Marsh die minder last heeft met het laag wat via de vM MA240 enigszins versmelt tot een brei. Het is niet slecht maar een grotere en zwaardere versterker is meer in staat de baspartijen van de Duitse heren weer te geven.

Terug naar SA-CD als bron met Moya Brennan. Het geluid ervaar ik als een drie dimensionale wolk in de ruimte. Het omringt me, stimuleert en is opwindend door de spanning wat de volgende wending in de muziek zal zijn. Opvallend weer de stabiliteit, het vermogen elk detail met zoveel gemak weer te geven en de stem van Brennan die zweeft boven de instrumenten van haar orkest. Zweeft deze muziek, die van Deborah Henson-Conant is juist geschikt om de snelheid van de set op waarde te schatten. De dame speelt harp als ze zich niet te buiten gaat aan een Fransman. Snelheid en dynamiek, de vM MA240 krijgt er geen genoeg van. Ik val in herhaling als ik weer begin over transparantie, verstaanbaarheid, puntigheid en snelheid. Maar hoe vertel ik u anders dat een harp thuis prima weer te geven is als de installatie klopt. En gaat harp u te ver, pak dan Nils Lofgren uit de kast en laat hem vragen: "Keith don’t go". Hoogstens is er sprake van een lichte versluiering die de gitaar wat ronder maakt en minder metalig. Meer kritiek heb ik niet, zeker niet met de prijs van de versterker in het achterhoofd.

Op een veel later moment, na het nodige klassiek aangehoord te hebben, waar ik minder over schrijf omdat de muziek mij over het algemeen minder commentaar ontlokt daar ik minder thuis ben in klassieke werken, verval ik wederom in de jazz sferen. Dee Dee Bridgewater "Live at Yoshi’s" wel eens gehoord? Nee, dan is dit de juiste tijd ervoor. Een heel mooie en zuivere opname van een vrouw die de "scat" zo’n beetje uitgevonden heeft. De CD maakt optimaal gebruik van de dynamiek omvang van het medium en dat doet de vM MA240 helemaal niets. Die volgt slaafs elke wending. Het overbrengen van de live sfeer is geen probleem, dat voel je in je botten. Een brede stage is geboden die diep doorloopt naar achteren. Het is een speciale ervaring met zo’n snelle versterker juist dit soort muziek te beluisteren. Het gebruik van de menselijke stem als instrument bovenop percussie en getokkelde bas vraagt om snelheid van de elektronica, een ijzeren greep op de speakers en speakers die het allemaal kunnen volgen door toepassing van ultra lichte conussen.

Een laatste keer heel diep en laag gaan kunnen we met de LP van Sara K. waarop het fraaie "Water falls" staat. De makkelijke stem staat tegen een natuurlijke achtergrond geleund. Weer is de plaatsing rotsvast. Ik mis iets van de sprankel die wel in de LP groef staat maar niet is weergegeven. Trek ik teveel de vergelijking met een ware high end set waarbij elk onderdeel van de keten een veelvoud kost van wat in mijn huiskamer staat? Ik denk het wel. Ik verlang teveel voor de prijs die in het bijzonder voor de versterker neergeteld moet worden. Voor vele luisteraars zal dit de grens zijn waar ze hun eisen bereiken, meer dan betaalbaar en haalbaar voor vrijwel elke geldbuidel.