Ten tijde van de recensie waren Mission E82 speakers nog in huis, de vrij grote vloerstaanders zijn niet de ideale match voor de C.E.C. AMP3300. Dit is geen negatief punt voor de C.E.C., E82’s voelen zich gewoon lekkerder wanneer ze bi-amped aangestuurd worden. Eenmaal aangesloten op mijn eigen Spendor monitor speakers valt alles veel meer op zijn plaats. De 2x60 watt leverende AMP3300 houdt de Spendor speakers prima in zijn greep. Alle aantekeningen over de prestaties van de C.E.C. set zijn dan ook in combinatie met de Spendor speakers gemaakt. Het eerste wat opvalt tijdens het gebruik is dat de Cd-lade bij openen en sluiten wat lawaai maakt en dat de hele kast wat ongedempt klinkt wanneer je op de bovenzijde klopt. Dat hoeft natuurlijk geen afbreuk te doen aan de geluidkwaliteit maar valt extra op omdat de versterker aanvoelt als de spreekwoordelijke “kluis”.
Nadat beide componenten ongeveer een weekje in de set warmgedraaid hebben wordt het tijd om eens wat vergelijkingen te maken. Alle aanwezige digitale elektronica wordt in stelling gebracht om te luisteren wat de verschillen zijn. De eerste CD die in de lade verdwijnt is de live CD van Nils Lofgren “Acoustic Live”, een CD die bij diverse demo’s gebruikt wordt. Misschien een beetje uitgekauwd maar toch wel lekkere muziek die fraai opgenomen is. Het nummer “Keith don’t go” werkt rustig toe naar een behoorlijke climax. Ten opzichte van de Philips/M-audio laat de C.E.C. speler een wat minder puntig snarenspel horen, wel is de laagweergave strakker en beter doortekend. Ook kent de C.E.C. speler wat meer rust in de weergave. Leuk om te constateren is dat de versterker deze verschillen direct laat horen en dus behoorlijk transparant is. Het nummer “Angel” van Sarah McLaghlan laat een stem horen die via de C.E.C. wat minder aangezette s- en t-klanken heeft en gewoon rustiger klinkt. Met de Philips/M-audio is het allemaal ruwer, minder gepolijst met wel iets meer drama. Na deze CD’s is wel duidelijk dat de beide C.E.C. apparaten goed op elkaar aansluiten en samen op een hoog muziekaal niveau presteren.
Wanneer de SBM versie van Sting’s “Greatest hits” in de lade van de C.E.C. verdwijnt en de track “Fragile” geselecteerd wordt is er onmiddellijk muziek. Het snarenspel zou voor mij persoonlijk iets feller mogen, het geheel klinkt nu overdreven gezegd wat afgerond. Keerzijde is dat de detailweergave van hoog niveau is, ik hoor kleine details die voorheen soms verstopt waren in de mix nu met het grootste gemak. Deze set is een meester in het ontrafelen van de mix zonder de samenhang te verliezen. In het nummer is een barchime te horen, dat is een instrument wat bestaat uit aan draadjes hangende massief metalen staafjes die in beweging worden gebracht door er een metalen stokje langs te bewegen. Daardoor raken de staafjes elkaar en brengen een ietwat rinkelend geluid voort. Zelden hoorde ik in mijn luisterruimte de staafjes zo afzonderlijk los in de ruimte. Puttend uit mijn geheugen kan ik me een zelfde ervaring slechts herinneren met de vorig jaar gerecenseerde Sonneteer/Pen Audio set die helaas wel vele malen duurder is dan de set die nu in huis staat. Ook in de track “It’s probably me” blijken meer kleine percussie instrumentjes mee te spelen dan ik tot voor kort dacht. Bovendien klinkt de basdrum lekker vet en met veel gewicht. Marc Cohn’s “Walking in Memphis”, ooit afschuwelijk slecht gecoverd door Cher, klinkt rustig en minder vermoeiend maar daardoor is er een fractie minder betrokkenheid. Eén van mijn favoriete zangeressen is Oletta Adams, ooit in een bar waar ze optrad ontdekt door Tears for Fears voorman Roland Orzabal. De track “Get here” heb ik al diverse malen aangehaald in recensies maar dit keer ben ik echt verrast door de neerdalende druppels die halverwege het nummer te horen zijn. De C.E.C. combinatie klinkt bijzonder schoon en laat het waterballet volledig tot zijn recht komen. De stem van Oletta wordt met een enorme rust weergegeven en staat als een huis.
Als ik de speler met een Siltech interlink ongebalanceerd aansluit op de versterker worden de prestaties onmiskenbaar minder. Het geheel klinkt onrustiger en minder transparant ten opzichte van de eerder gebruikte gebalanceerde Actinote MS kabel. De verschillen waren op elke willekeurig beluisterde CD te horen. Duidelijk is dat de gebalanceerde opbouw van beide apparaten een meerwaarde biedt en je niet het maximaal haalbare bereikt wanneer je de optie niet gebruikt! De ervaringen met het meegeleverde Actinote netsnoer houdt u van mij te goed en komen in een volgende recensie aan bod.
