Trigon Advance
Tegelijkertijd met de fraaie draaitafel levert de importeur bij mij een phono voorversterker af van het Duitse merk Trigon waarvoor hij eveneens de distributie verzorgt. En niet zomaar een voortrap, nee; een voorversterker met aparte voeding/accu; de Advance die voor 915 euro van eigenaar wisselt. (Er bestaat overigens ook nog een kleinere accu versie die 720 euro kost.) Een in geborsteld aluminium uitgevoerd ontwerp van 58,5 mm hoog, 200 mm breed en 320 mm diep. Het uiterlijk staat me direct aan; eenvoudig, strak en – met uitzondering van de belettering - met slechts één subtiel drukknopje op het verder smetteloze front. Door het knopje eenmaal in te drukken wordt de voortrap aangezet en begint er een rode led te branden. Door nogmaals de knop in te drukken verschijnt er een groen licht dat aangeeft dat de unit op de in de voeding geïntegreerde accu draait. Door de knop twee seconden ingedrukt te houden wordt de Advance uitgeschakeld. Aan de achterkant te zien is het geheel dubbel mono opgebouwd; in het midden de uit de computerwereld afkomstige voedingskabel die naar de voeding/accu leidt met aan beide zijden een input en een output aansluiting. Verder is er nog een schakelaar die gebruikt moet worden wanner de Advance gedurende een langere periode van het net gehaald wordt. De voortrap is geheel aan te passen aan het gebruikte element (MM en MC) door ingangsgevoeligheid en ingangsimpedantie in te stellen met behulp van de dipswitches. Om die te bereiken behoeft men het apparaat nu eens niet te openen want ze bevinden zich – volledig aan het zicht onttrokken - aan de onderzijde; ongeveer op de plek waar bij een koe de zuignappen van de melkmachine aangesloten worden.
Die Mannschaft
Mijn Zwitserse rack is zeer solide. Nochtans durf ik het niet aan om het zware ‘Masse Laufwerk’ er bovenop te plaatsen. Ik kies dan ook voor de soliditeit van een granieten ondergrond waarop tevens de losse motor een plek krijgt. Aan de Clearaudio Unify heeft de importeur een Clearaudio Sixstream kabel gemonteerd; de topkabel van deze Duitse analoog specialist. De Clearaudio connectoren en de aardekabel worden aangesloten op de Trigon Advance die op zijn beurt het signaal doorgeeft via een Siltech Signature Forbes Lake aan de GamuT C2R voorversterker. Vandaar vindt analoog zijn weg via eenzelfde Forbes Lake naar de GamuT D200 voordat het via Siltech Signature Eskay Creek belandt bij de Magneplanar 1.6 QR SE’s.
Endlich…..
Het plateau heeft al de nodige rondjes gedraaid wanneer ik uiteindelijk tot serieus luisteren kom. Als vanzelf is de muziek keus in de daaraan voorafgaande periode verschoven naar symfonieorkest, big band en andere varianten die ‘Masse’ in de schaal leggen. Niet verwonderlijk dus dat ik start met ‘Bluesville’ van The Count. Reeds de eerste tonen, die afkomstig zijn van de hamertjes die door het ivoor aangestuurd worden, onderstrepen het meest kenmerkende van deze draaitafel. De piano heeft gewicht en die massa, die soliditeit, die autoriteit die daarmee gepaard gaat vormt de grootste kracht van dit ontwerp. Het is dit geluid dat een component doet uitstijgen boven hifi waardoor er een gevoel ontstaat als bij een live uitvoering. En denkt u nu niet dat dit betekent dat de band daarmee sloom en log gaat klinken. Integendeel; er is sprake van echte swing. Een zelfde gevoel van autoriteit komt over wanneer het koor der sirenen uit Wagner’s Tannhäuser het podium betreedt. Als even later Birgit Nilsson als Venus haar stembanden en daarmee de Mylar folie van mijn Magneplanar 1.6 QR SE’s in trilling brengt haal ik me onwillekeurig het geluid voor de geest dat deze opname via mijn eigen Clearaudio / VPI combinatie laat horen. Birgit is niet de meeste slanke zangeres en het lijkt wel of de pondjes – sorry Birgit, maar het is niet anders - nu ook auditief wat meer aanwezig zijn. Verder is er meer – excusez le mot - ‘borst’ in het geluid aanwezig. Tegelijkertijd mis ik wat van de helderheid die mijn eigen draaitafel normaliter in het geluid induceert en de verfijning die de Clearaudio Victory H in dat geval aan het beeld toevoegt. Niet helemaal eerlijk natuurlijk want dat element is twee en een half maal zo duur als de Ace. Henry Mancini is te horen op een plaat die wederom gemaakt is voor deze draaitafel. ‘Peter Gunn’ gaat als een nietsontziende stoomwals door de kamer. Met angst en beven wacht ik af hoeveel extra massa er aan het fragiele lijfje van Eleanor McEvoy gehangen zal worden op het moment dat zij op het rode leer ligt en de naald zich eenmaal in de groef genesteld heeft. Ik blijk me voor niets zorgen gemaakt te hebben. Net zoals de xylofoon in het Mancini orkest een bepaalde mate van lichte luchtigheid heeft is het vluchtig sensuele dat Eleanor’s stem in bepaalde nummers kenmerkt onverminderd aanwezig. Danke, Herr Wirth! Terwijl ook het slagwerk in het tweede nummer ‘Isn’t It A Little Late’ in al zijn imponerende basale massiviteit bewaard gebleven is. Stem en piano in ‘Seasoned Love’ bezorgen me kippenvel en dat is nog steeds de beste indicatie dat de combinatie vooral doet wat hij moet doen; mij emotioneel raken. Het timbre van Nirvana’s Kurt Cobain klinkt heel natuurlijk en ook de back-up vocal van Cris Kirkwood is in al zijn aantrekkelijke lelijkheid onmiskenbaar. Zowel kast als snaren van de gitaren zijn fraai te onderscheiden.
De Trigon Advance laat ik zoveel mogelijk via de accu spelen. Op die manier is het geluid schoner dan wanneer het net via de voeding rechtstreeks de stroom levert. Af en toe moet ik echter wel even het accu geluid ontberen. Volgens de gebruiksaanwijzing kan de accu, wanneer hij volledig geladen is, voor circa zes uur muziek zorgen. Voor mijn gevoel is het veel korter maar misschien komt dat ook wel omdat ik de tijd vergeet wanneer ik op deze combinatie muziek draai. Voor ik er erg in heb knippert het groene ledje ten teken dat ik terug moet schakelen naar de rechtstreekse stroomvoorziening vanuit het net teneinde de accu de gelegenheid te geven zichzelf weer op te laden.
Uiteraard ben ik ook benieuwd hoe de Solid Edition het op mijn vertrouwde Sphinx Phono Equaliser doet. Helaas moet ik dan eerst de kap van de Sphinx afschroeven teneinde de instellingen aan te passen. Wat dat betreft geef ik de voorkeur aan de Trigon die ik slechts op zijn rug hoef te draaien om zijn dipswitches bereikbaar te maken. Qua geluid geef ik echter de voorkeur aan de combinatie met de Sphinx. Het blijft natuurlijk puur persoonlijk en let wel; het verschil is niet zo groot maar met de Trigon wordt het net wat ronder en warmer en is het voor mij zo belangrijke pace & rythm gehalte ook net iets minder. Basie swingt voor mijn gevoel het lekkerst op de Edition/Sphinx combo. Maar ook de Peoria jazzband die op de Music-Pickup Test Record van Clearaudio te vinden is spettert en schettert lekkerder terwijl de drummer hier onovertroffen is. Ook al blijft de Trigon wanneer hij via zijn accu speelt ‘schoner’; de rauwe stemmen van de flamingo zangers van de Clearaudio testplaat zijn via de Sphinx echte mensen van vlees en bloed. Zelfs Nicole Kidman krijgt voor mij bijna iets aantrekkelijks in haar duet met Robbie Williams. Een uitzondering blijft een pop LP die dateert uit de helft van de tachtiger jaren zoals die van Elton John. Via de Trigon Advance klinkt deze aangenamer dan via de Sphinx.
