Mazzel

De LSi9 heeft de mazzel dat ik verwend ben met puike spullen. Ik zet ze op Target stands en gebruik twee soorten kabel, Ocos en Siltech LS-110 Classic. Vooral de laatste kabel doet de LSi9 goed, al valt de prijs van de kabel ver buiten de prijsproporties van de speaker zelf. Daarom is er veel geluisterd met de meer betaalbare Ocos en zijn met de Siltech de puntjes op de i van LSi9 gezet. Aansturing geschied door twee versterkers. Enerzijds mijn eigen Monarchy Audio blokken met een Clearaudio voorversterker, ook bekabelt met Siltech Classic en anderzijds de fantastische Anatek Audio A50 geïntegreerde versterker. Klasse A om Klasse A Sonics zullen we maar zeggen. Bronnen mijn Garrard 301 combinatie met Pro-ject carbon arm, Benz Micro Glider L2 element en Linn Linto phono amp. Digitaal is voorzien door een Teac VRDS T-1 met Monarchy Audio anti jitter box en een M-Audio Superdac 2496. Digitale kabels komen van Apogee, analoog van Siltech. Ter vergelijk staan drie paar speakers ter beschikking. Mijn eigen JMlab Electra 926 met SW900 subwoofer als duurdere referentie en aan de goedkope kant een set Mordaunt Short 902 en een set 912. Overige bronnen waren de tuner en de dvd speler. Beide slechts gebruikt als achtergrond of voor films. En mijn tweede platenspeler die de laatste tijd veel ongebruikt op de plank staat. De stroom is voorzien via een separate audiogroep met een Kemp Elektronics filter. De belangrijkste netsnoeren zijn van Siltech, de rest is Kemp of Lapp kabel. Of het zijn snoeren die vast aan een apparaat zitten. De opstelling van de speakers is op de afscheiding van twee kamers. Vrij van wanden en zonder achterwand. Dat resulteerde in een te slank laag. Daarom zijn ze later voor de JMlab gezet die als achterwand diende. In een andere ruimte bij een vriendje hebben ze noodgedwongen vrij dicht bij de wand gestaan en dat gaf teveel laag. Plaatsing is duidelijk belangrijk bij de LSi9. Experimenteren is op zijn plaats. De tweeters stonden op aanwijzing van de fabrikant aan de binnenkant. De serienummers laten zien welke speaker aan welke kant moet komen. Weer even zo’n slimmigheid van Polk.

Hör mal zu

“Let the party begin” was een van de eerste gedachtes met de Polk speakers aangesloten. Een stevige sound, behoorlijk veel detail, lekker fundament, mooi zacht en doortekent hoog en een swingend midden. Ik luisterde aanvankelijk met de Anatek versterker die ik leende van de importeur. Het laag aan de slanke kant, mede door de opstelling. Zo zijn de nodige uurtjes op de luisterplek doorgebracht. Helaas moest de Anatek tijdig retour en verhuisde de luidspreker kabel naar de Monarchy’s. Ook bepaald geen straf. Tegen het eind van de testperiode stuurde Siltech de nodige kabels en veranderde de lengte Ocos in een lengte G3 LS-110 Classic, wat verder naar voren bracht welke kwaliteiten de LSi9 heeft. Nu kun je als recensent twee dingen doen, oordelen op de minste set omdat die het meest overeenkomt met de prijs van de speakers, of beschrijven welk maximum haalbaar is. Ik kies voor optie twee. Omdat mijn ervaring is dat goede, kleine, relatief goedkope speakers met kostbare sturende elektronica een beter resultaat geeft dan andersom. Een te dure speaker op een te goedkope set werkt niet. Hoe toepasselijk om te beginnen met “Audiophile Voicings” van jazz zangeres en saxofoniste Silvia Droste. Haar vertolking van “Easy Living” zet een licht neuzige stem neer tegen een stevig basritme. De stem staat wel los in de ruimte de overige instrumenten komen niet helemaal los (dat was op de Anatek anders het geval, die combinatie laat minder van de speaker zelf horen). De volgende track is opgenomen met als enig instrument naast de stem van Silvia een gitaar. Die heeft een daadwerkelijke klankkast en lijkt nergens op een speelgoed gitaar. De stem van Silvia is rijk aan buigingen en elk detail wordt vertaald naar de luisteraar. Verderop de cd staat een sax solo van haar. Hier valt het stereobeeld tegen. Zowel in de breedte als in de diepte. De sound blijft kleven aan de conus. Het wordt tijd op zoek te gaan naar andere muziek, want is de cd de schuld of Polk?

Annie Lennox mogen we verantwoordelijk houden voor de cd “Medusa” waarop oude kaskrakers staan. Hij wordt door de Polk kasten groot weergegeven met een fraai fundament waarop de rest is gebouwd. Er is drive en passie. De muziek staat van de luisteraar af en het beeld loopt achter de speakers door en niet naar voren. Dat afstandelijke beeld is te prefereren boven geschreeuw in je gezicht. Daarna haal ik Holly Cole van stal. “It happened one night” laat weinig te wensen over. De bas gaat diep, dieper en strakker dan de prijsklasse zou doen vermoeden. Je moet daar wel mee oppassen en goed letten op de plaatsing van de speakers, anders gaat de bas teveel overheersen. De stem van Holly en de piano missen wat verfijning. Daar staat tegenover dat de echtheid wordt benadrukt en er zeker met overtuiging wordt weergegeven. De impressie van de live opname ervaar je als luisteraar. Op een gegeven moment krijg ik er genoeg van. De druk die de baspartijen op deze cd leveren maakt me moe. Niet direct een verwijt aan de Polk speakers, want dat zijn helaas niet de enige weergevers waar op ik schoon genoeg van de dame in kwestie krijg. Het vergt doorzettingsvermogen of piepkleine monitors om lang naar Cole te luisteren. Van een lichter genre is Laura Fygi’s “Change”. Luchtige en vrolijke muziek die de druk op de ketel houdt. Weer die vage overvloed aan laag die gedeeltelijk ten koste gaat van de swing en het ontspannen kunnen luisteren.

Ik pak drie lp’s die ik goed ken en beluister ze om beurten. Eerst een Dire Straits exemplaar. Dat is toch altijd feest. Zeker met de Polk. Stevige rock met oog voor detailweergave en raffinement. Weer dat lekkere ritme dat de Polk goed weet te bewaren. Door de goede timing is meedansen door de kamer bijna onvermijdelijk op Dire Straits. “Promise” van Sade is een gouwe ouwe met nummers als “The sweetest taboo”, “Jezebel” en “Is it a crime”. Mag ik voor u noteren: swingen, stampen, dansen, plezier, warmte, breed beeld, uitgewogen, helder en stevig. Ik zit alsmaar met mijn voeten mee te wippen op de maat. Polk geeft veel plezier voor weinig geld. Het al dan niet subtiel overbrengen van emotie is meer gegeven door Suzanne Vega met een door Vivante Londen hernieuwd uitgegeven 180 grams persing dan door Sade. Ik schuif nog eens met de kasten om de druk in het laag te minderen, wat goed lukt. Een bijna altijd voorkomend probleem met basreflex behuizingen. Vega roept aardig wat beelden op en dat is het bewijs dat je inderdaad betrokken wordt bij haar teksten en haar muziek. Het is niet moeilijk om de Polk als vriendelijk te beoordelen, ook na vele uren achtereen geluisterd te hebben. Maar zoals aan alles een einde komt, ook de luistersessie moet een keer stoppen. Omdat ik nog steeds geen SACD speler bezit beluister ik het Combattimento Consort Amsterdam op de cd layer van de hybride disk. Gelukkig geeft ook die een rijke weergave van de prachtige barokwerken. Boeiend en vol detail. De solo instrumenten vinden een plek in het orkest zonder verloren te gaan. Een harmonieus samenspel van elektronica en weergevers. De ronde en lieflijke weergave bevat een natuurlijke warmte waardoor instrumenten hun klank behouden zonder dat er scherpte of overdrijving optreedt.