De opstelling
Thuis is de Furni set aangesloten op de gebruikelijke bronnen. Een Teac/Monarchy/M-audio cd set up. Een Musical Fidelity tuner en een Pro-ject/Supex/Transrotor platenspeler. Daarachter een Clearaudio Balance voorversterker met gebalanceerde uitgangen. Het geheel aangesloten op een Kemp Elektroniks netfilter. De kabels naar het Furni systeem zijn Gotham GAC-2 gebalanceerde kabels van 10 meter elk. In Bussum is geluisterd naar een Heart CD6000 cd speler die via een passieve volumeregelaar de Furni’s aanstuurt. Een complete lijst van apparatuur staat wederom onder de recensie. De opstelling thuis was dwars op de lengte richting van de kamer. Ruim een meter achter de elektrostaten zijn de ramen van de woonkamer. Tijdens de luistersessie zijn de Luxaflex voor het raam neergelaten en half open gezet om reflecties in de hand te houden. Later is de set ongeveer halverwege de kamer geplaatst. De panelen hebben dan alle ruimte om naar achteren te ademen. De luisterresultaten zijn tegen de verwachting in minder dan voor het raam. Bij Furni Acoustics zelf is de ruimte een spaarzaam aangeklede kantoorruimte die in omvang overeenkomt met een flinke huiskamer. Ook in deze kale ruimte laten de speakers gemakkelijk horen waartoe zij in staat zijn.
Het luisteren
Thuis gaat als eerste Holly Cole in de speler. Haar One Trick Pony laat een stevige fundering horen. Het laag integreert heel goed met de elektrostaten en een overgang tussen dynamisch en elektrostatisch is niet hoorbaar. De stem staat zoals kan worden verwacht helder en transparant in de ruimte. Op de juiste hoogte en Holly Cole is geen minimensje maar een volwassen vrouw. Het tweede nummer wordt snel en rijk aan dynamiek weergegeven. De sub laat zich hier iets meer horen. Het laag is, hoe kan het ook anders, wat langzamer maar ijlt zeker niet na op het midden/hoog. Gate Ved Gate van Kari Bremnes geeft een open blik in de opname. Wederom is de stem opvallend goed. De begeleiding staat op de achtergrond en is op veel andere systemen meer nadrukkelijk aanwezig. Ook de tweede stem komt niet helemaal uit de verf. Daar staat tegenover dat de percussie zich formidabel laat weergeven. De snelheid van de elektrostaat spreekt voor zich. Ik pak een SACD van Philips uit de kast. Deze SACD ken ik uit een multi channel demo en op twee kanalen is het geluid niet je-van-het. De zware orkestrale werken zijn aan mij in stereo niet besteed. Ik ga daarom recht op mijn normale cd’s af. Keith Jarrett is een pianist die mij tot nu toe met maar één werk kan boeien, The Köln Concert. Maar dat dan al wel meer dan 25 jaar. Met de Furni wordt vooral de sfeer en de emotie van het concert benadrukt. Je denkt nauwelijks in termen van dynamiek, je luistert al snel niet meer naar de techniek maar wel naar de muziek. Door het strakke niet dreunende laag dat uit de sub komt klinkt het stampen op de podium vloer door Jarrett minder zwaar en hoor je minder goed de plankieren resoneren in de concertzaal.
In mijn platenspeler zit tijdelijk een ander element dan mijn Highphonic en dat is de oorzaak dat de vinyl versie van Juliette Greco tegenvalt. De cd maakt het gelukkig weer goed. De weergevers zijn dus niet de schuld. De stem springt voorwaarts en de kwaliteit laat van zich spreken. Om die reden grijp ik ook nog even terug naar de cd van Jarrett en hoor al snel dat de Furni tot meer in staat is, dan wat ik eerder beluisterde. Het vuur, de klankrijkdom en het spel van Jarrett zijn nu beter te volgen. De emotie en de sfeer blijven behouden. Het element kan ik dus afschrijven en toevoegen aan de middenmoot. Ik hou het verder op cd’s en pak Sade uit de kast. Het swingt en de rock staat als een blok in de kamer. Misschien heeft Sade iets minder “ballen” dan met een dynamisch systeem. Of we zijn gewend aan kleuring die we met een elektrostaat veel minder hebben. Het wordt pop muziek met een “stiff upper lip”. Maar zeker aangenaam om naar te luisteren. Zodra ik wat meer gas geef op de subwoofer zwelt de impact aan. Je gaat dan de baskast teveel horen los van de twee panelen en dat is jammer. De intro van Sweetest Taboo is heel gaaf met de ruisende percussie instrumenten.
Een week later herhaal ik de luistersessie in Bussum met dezelfde cd’s. De totaalindruk is nagenoeg gelijk aan wat ik thuis hoorde. Hier is een kleinere sub ingezet en of het door de akoestiek van de ruimte komt of de sub zelf, ik ervaar het totaalbeeld als minder dan thuis. Mark tovert een prototype van een open baffle sub tevoorschijn (van 75 kilogram) en daarmee gaat het geheel niet langer achteruit maar juist verder dan eerdere luisterervaringen. De rest van de tijd blijft de onafgewerkte kast spelen. Uiterlijk in schril contrast tot de afgewerkte en gespoten elektrostatische panelen. Waarin op verbluffende innovatieve wijze de versterkers zijn opgenomen. Hetzelfde rijtje cd’s, ik vertelde het u al. Kari Bremnes is transparant en de sax is gaaf en levensecht. Er is power in het laag zonder de boem die deze cd op veel systemen verknoeit. Sade laat nu nog meer geluidjes naar voren komen en maakt de muziek levendiger. Het publiek wordt als het ware uit elkaar gerafeld. De vleugel van Jarrett heeft voordeel van deze iets grotere ruimte dan thuis. Terwijl Holly Cole te omschrijven is als “gewoon gaaf”. De signatuur van de Heart cd speler, een gemodificeerde Marantz CD 6000 is herkenbaar op de Furni’s in Bussum. De speler blinkt uit in transparantie en een rijk klankbeeld. De buizentrap in de speler combineert goed met de solid state versterkers in de Furni en de combinatie versterkt elkaar.
