Van een totaal andere orde is muziek van Seven Reizh en de cd ‘Samsâra’, die goed bombastisch in de ruimte komt te staan, afgewisseld met zachte passages waarin diverse stemmen om de aandacht vragen. De weergave is dynamisch en loopt niet vast in een ongeorganiseerde brei van geluid. Het piano intro op Awalik, al snel gevolgd door akoestische instrumenten, is heel gevoelig tot aan het moment dat herenstemmen de drukte terugbrengen. Voor mij persoonlijk hadden die niet naar voren hoeven te komen, ik geniet juist van de instrumenten en hun klank. In het verlengde zit Dead Can Dance en van een high resolution opname als Yulunga mag ik vervolgens genieten.

Roksan Blak: bevredigend

Stemmen die groot zijn opgenomen blijven gelukkig menselijk en vormen geen mond die van links naar rechts doorloopt. Het klagelijk gezang vormt een geheel met de instrumenten die gebruikt worden, waarna slagwerk de vaart erin zet. De drums heb ik beter gehoord, maar dat was op een lp die mij zeer dierbaar is. Bovendien draaiend op een ander systeem. Bevredigend is het geheel in deze opstelling zeker. Van Nederlandse bodem het nummer 26 A gespeeld door de Nits op de cd ‘Wool’ waarop ook slepende stemmen staan tegen een zwevende achtergrond. Zwevend in de muziek en tegelijk zwevend door de ruimte tussen de muren van de ruimte.

Hoogte afbeelding is er niet veel, gezien wat ik eerder hoorde mogen we dat toeschrijven aan de opname zelf. Omdat de Nits erg lekker spelen kan Ivery boy niet wegblijven, vaak te scherp op veel systemen, de Blak kan hier erg goed mee omgaan. De meerstemmige delen trekken netjes uit elkaar en laten persoon voor persoon horen. Slagwerk is heel duidelijk gedurende de hele track, zonder zich op te dringen vormt het een mooi geheel met instrumenten en zang. De bovenstaande muziekstukken zijn allemaal tijdloos en blijven de moeite waard om weer eens uit de kast te trekken.

Roksan Blak: weldaad voor het oor

De cd-speler van Roksan verdient uiteraard ook de nodige aandacht en daarvoor kies ik als eerste werk van de jonge Franse violiste Camille Berthollet die met De Lente van Vivaldi gelijk de vaart erin zet. Eerlijk gezegd draai ik zelden nog een echte tastbare cd omdat ik al mijn muziek stream, dus is het weer eens leuk om een speler te zien openen en sluiten. Het vergelijk tussen streamen en een kostbare DAC ten opzichte van de Blak speler is gezien de prijs niet eerlijk en ik moet even een stapje terug accepteren. Gelukkig zijn de verschillen te overzien en staat de Blak speler zijn mannetje voor Camille die op haar verzamel cd allerlei werk heeft gezet.

Haar jeugdige spel heeft nog niet de gedrevenheid en de volwassen uiting zoals Janine Jansen dat heeft, verschillen die met de beide Blak toestellen duidelijk naar voren kunnen komen. De eerdergenoemde eerlijkheid van Roksan draagt daar meer aan bij dan het geval zou zijn met “romantische” apparaten. Waar uw voorkeur ligt wat betreft weergave weet ik uiteraard niet, ik probeer daarom te beschrijven wat ik waarneem zonder daar een waardeoordeel aan te hechten wat “beter of minder” zou zijn. Smaak speelt daarin een heel belangrijke rol.

Roksan Blak: kippenvel

Punt is wel dat de weergave een getrouwe afspiegeling moet zijn van de oorspronkelijke opname en daar laat de Blak serie ons niet in de steek. Inmiddels gewend aan de cd-speler laat ik Camille voor wat het is en duik wederom in het Franse chanson met de laatste cd van Patricia Kaas waaraan een bonus hangt in de vorm van akoestische tracks. Een weldaad voor het oor om haar stem zo natuurlijk mogelijk te beluisteren omgeven door slechts een echte piano. Kaas tovert met de bonus cd alweer het kippenvel op de armen, dat mens doet iets met mij waardoor ik in een soort trance kan raken. Dat de Blak’s hieraan zo mooi meewerken is een genoegen. De kracht van de versterker laat de luidsprekers flink werken en houdt ze in een ijzeren greep.

Dezelfde track Sans tes mains maar dan in de orkestrale versie met veel effectbejag mag indrukwekkend lijken, heeft veel minder zeggingskracht dan met alleen een piano en stem. De Blak maakt het niet uit, beiden spelen even goed. Het sluitstuk vandaag is het Bobo Stenson Trio en de toepasselijke cd naam ‘Goodbye’. Mooie en vaak rustige jazz van piano, bas en slagwerk. Hier laat de Blak de subtiele kant zien van slagwerk dat zacht ruist in de achtergrond. Bas strak in de hand gehouden en piano vooral dynamisch. Zelf mis ik een vleugje “meeslepend en soepel” in de weergave dat muziek helemaal oorstrelend maakt, ervoor in de plaats is kracht aanwezig in de naar klassieke waarden opgebouwde versterker.

Roksan Blak: conclusie

De Blak cd-speler en versterker blijken in de praktijk prettig werkende apparaten te zijn die op alle fronten voldoen aan de moderne eisen, zoals USB en Bluetooth, tegelijk een opbouw kennen met techniek die zich door de jaren heen heeft bewezen als betrouwbaar en goed klinkend. De degelijke opbouw van de beide apparaten draagt bij aan een te verwachten jarenlang ongestoorde werking.

De Blak serie heeft een klanksignatuur die zich eerder als analytisch dan warm laat omschrijven, met een forse portie details en daarbij minder meeslepend in de muziek dan andere merken kunnen zijn. Hier gaat heel erg de voorkeur van de luisteraar gelden en uiteraard tellen de luidsprekers en andere bronnen mee in de keuze. Met de lijn-, USB, Bluetooth en MM phono ingang(en) zullen de meeste gebruikers genoeg opties hebben om randapparatuur aan te sluiten. Voor meer digitale bronnen heeft Roksan ook een losse DAC beschikbaar die qua uiterlijk lijkt op de Blak serie. Kortom, wie kiest voor Blak met zijn “orange” displays maakt een verantwoorde keuze en luistert lekker naar muziek.

Prijzen

Roksan Blak versterker met USB/Bluetooth € 3999,-

Roksan Blak cd-speler € 3599,-

Wireworld Eclipse 7 XLR interlink 1 meter € 499,-