Opstelling
De PMA-2500NE en de DCD-2500NE vonden een plekje naast mijn gereviseerde Thorens TD125. De (sa)cd-speler werd met een AudioQuest Yukon interlink op de cd-ingang van de versterker aangesloten en de AudioQuest Cougar Phono, die aan de Jelco SA-750E arm op mijn Thorens zit, ging aan de phono-ingang. Die werd op MC geschakeld voor mijn Dynavector DV20X2L element. Digitale muziek kwam via een AudioQuest Carbon USB kabel uit mijn exclusief als streamer ingerichte Mac mini, waarop Roon als spelersoftware draait, en mijn Bluesound Node2 werd via een AudioQuest Vodka Optical op de eerste Toslink ingang van de versterker aangesloten. Luidsprekerkabel van dienst was de AudioQuest Castle Rock die ik standaard gebruik aan mijn trouwe prototype Kharma Ceramique luidsprekers. Netsnoeren waren de AudioQuest NRG4, het ongefilterde Blacknoise stekkerblok kreeg als altijd stroom via een AudioQuest NRG10.
Luisteren
De ervaring leert dat digitale schakelingen, ook bij ruimschoots ingespeelde apparaten als deze versterker en speler, na van de stroom af geweest te zijn ongeveer 24 uur nodig hebben om volledig te stabiliseren. Daarom werd in eerste instantie vooral met een half oor naar internetradio geluisterd, waarbij ondanks de beperkte resolutie van dat signaal al opviel dat de PMA-2500NE niet zuinig was met drive en resolutie.
Na een dag ‘inspelen’ ging ik er eens goed voor zitten. Omdat het wat mij betreft vooral interessant is wat de verschillende muziek- en bestandsformaten en analoge en digitale ingangen van de versterker naast elkaar presteren koos ik voor muziek van Talk Talk. Meer bepaald hun album Spirit Of Eden, dat ik zowel op cd, sacd en vinyl bezit. Ik heb zelf de cd-laag van de hybride sacd naar mijn NAS geript, waar ook de professioneel geripte DSD files van mijn eigen sacd op staan, voor een optimaal vergelijk op hi-res niveau. Spirit Of Eden behoort wat mij betreft tot de Canon Der Allergrootste Albums Aller Tijden en ik ken dit sublieme album inmiddels op mijn duimpje. De DCD-2500NE/PMA-2500NE combinatie zette vanaf de sacd een fraai, groot geluidsbeeld neer, dat wat minder diepte had dan ik van mijn eigen Naim Supernait2 en NAD M51 da-converter combinatie gewend ben, maar dat minstens even breed en hoog werd neergezet.
Er waren zeer veel kleine details te horen zonder dat er ook maar een seconde sprake was van overdaad of scherpte. De opmerking ‘warm en transparant’ stond dan ook twee keer prominent in mijn aantekeningen. In de derde track, Desire, zit rond 2’38 een dynamische uitbarsting die je opeens uit de bank omhoog doet wippen en dat rond 4’32 nog eens dunnetjes overdoet. Als je de oude cd hebt, waarbij de eerste drie tracks zijn samengevoegd tot The Rainbow, is dat rond de 18’21 en 20’15. Deze eruptie van geluid werd zonder compressie en zonder dat het stereobeeld versmalde soeverein de kamer in geworpen. Hier liet de zware en stabiele voeding van de PMA-2500NE zich gelden. Rust en reserve, dat is wat er achter het geluid te horen is. Dezelfde sacd is op de DCD-2500NE vervolgens ook vanaf de cd-laag beluisterd. Dat klonk eveneens voortreffelijk, zij het allemaal wat minder groots en minder transparant. Wat wel overeind bleef was de krachtige en sonore laagweergave. Als je iemand moet overtuigen van de voordelen van sacd ten opzichte van cd dan is dit wat mij betreft bewijsstuk A.
Op de Mac mini werd vervolgens Roon aangezwengeld en werd eerst de DSD file aan de digitale sectie in de PMA-2500NE aangeboden. Omdat hierin exact hetzelfde digitale circuit zit verwachtte ik nauwelijks verschil te horen, maar dat was er dus wél. Hoewel het moeilijk te kwantificeren is zou ik de weergave van DSD via de interne DA-converter van de PMA-2500NE ergens halverwege tussen de sacd- en cd-weergave van de DCD-2500NE inschalen. Beter dan cd-weergave, maar uiteindelijk niet meer dan pakweg 98% van wat haalbaar is met de dedicated speler. Het verschil met het geripte PCM signaal van de hybride cd-laag was overigens kleiner, hierin ontloopt de versterker de speler echt nauwelijks. Al met al dus toch een buitengewoon respectabele prestatie.
Tot slot draaide ik het album ook nog een keer van elpee, en hoeveel mijn eerste (UK) Parlophone persing helaas niet helemaal ongeschonden is was het zwaar genieten geblazen. De MC-phonotrap in de PMA-2500NE past goed bij mijn element, dat is duidelijk, want hoewel er net wat minder resolutie was dan ik met mijn Audio-Creative Phonodude buizenphonotrap met Cinemag step-up trafo’s gewend ben daalde er een weldadige analoge rust neer over het geluid. Het klonk allemaal wat warmer dan de sacd-versie waarnaar ik voortdurend geluisterd had, maar daardoor leek het wél meer op de sound van de door mij gekoesterde eerste cd-persing die ik stiekem nóg lekkerder vind klinken dan alle latere digitale versies. De eerste cd en de eerste persing op lp zijn duidelijk door dezelfde engineer gemasterd.
Conclusie
Voor 2500 euro en 2000 euro zet Denon met de PMA2500NE en de DCD-2500NE echt een statement van kwaliteit neer. Waarbij ik moet toegeven dat ik de versterker met zijn digitale PCM- en DSD-ingangen net wat beter vind passen in de NE-filosofie dan de (sa)cd-speler. Als die óók van digitale ingangen voorzien zou zijn had ik daar beslist anders over gedacht, en naar mijn onbescheiden mening zou een netwerkspeler op het niveau van de DCD-2500NE nóg vernieuwender zijn geweest. Maar dat neemt niet weg dat ik zeker weet dat zowel audiofielen als veeleisende muziekliefhebbers zich zullen kunnen vinden in de geluidskwaliteit, de voorbeeldige constructie en het fraaie uiterlijk. In die volgorde. Wat dat betreft durf ik er, binnen hun prijsklasse, zonder meer het predicaat High End aan te verlenen. Bij deze dus. Een New Era inluiden met zulke fijne apparaten? Laat dat maar aan Denon over.
