Eén van de allereerste zaken die mij enorm opvallen bij het doorspitten van alle informatie rond dit controversiële product, is dat het niet specifiek voor audiodoeleinden is ontwikkeld. De complete Maxiimus serie blijkt in eerste instantie specifiek te zijn bedoeld om het welbevinden van de in zijn veld bevindende mensen te verhogen door het maximaliseren van natuurlijke energieën. Qua eigenschappen komt het er in een notendop verder op neer, dat de Maxiimus modellen (er zijn er meerdere) energie opnemen uit de permanente elektronenstroom die aanwezig is tussen de ionosfeer en aarde. Het sterke tachyonenveld in de accumulatoren van de Maxiimus dient daarbij als een soort van antenne die elektronen uit dit natuurlijke elektrische veld onttrekt en deze direct in het stroomcircuit inbrengt. Ditzelfde proces verhoogt ook de energie-inhoud van de elektronen, wat weer resulteert in een lager elektriciteitsverbruik. Andere claims zijn dat de Maxiimus modellen de natuurlijke energie in woningen en gebouwen optimaliseert, laagfrequente en hoogfrequente elektrosmog harmoniseerd en wateraderen en andere geopatische stoorvelden herpolariseert.

Hallo, bent u daar nog, of bent u inmiddels al afgehaakt? Heel opmerkelijk is dat ik in verschillende officiële documentatiebronnen tegenkom, dat het werkingsprincipe van de Fostac Maxiimus modellen op dit moment nog niet helder uitgelegd kan worden. Dus is het nu allemaal lariekoek of toch niet? Ik heb het hier uiteraard uitgebreid met de Nederlandse distributeur Ron Kemp over gehad. Net als ik, beschikt Ron ook niet over een diepgaande natuurkundige achtergrond maar heeft hij inmiddels wel enkele natuurkundigen bereid gevonden om na hun eigen evaluatie, de achtergronden in meer begrijpelijke bewoordingen op papier te zetten. Helemaal terecht wat mij betreft want dat in ieder geval de P16 tot bijzondere dingen in staat is, staat ook voor mij al als een paal boven water!

Ron geeft aanvullend nog als terecht commentaar, dat wanneer we bepaalde dingen op dit moment nog niet volledig kunnen verklaren, dit nog helemaal niet wil zeggen dat het apparaat in de praktijk niets zou doen. Het is trouwens goed te weten dat de Maxiimus serie uit meer modellen bestaat dan de P40 en P16. De P 16 is de enige uitvoering waarbij inbouw in de meterkast niet nodig is en die op een los stopcontact kan worden aangesloten. De verschillen met de overige varianten zitten vooral in de afmetingen, en het aantal accumulatoren die de doorsnede van het werkingsgebied bepalen. Dat is 13 meter diameter voor een P16, 35 meter voor de P40 en maar liefst 400 meter voor de industriële M 1250. Andere eigenschappen zijn verder de maximale stroom en het jaarlijks te verwerken elektrische vermogen waarmee een P16 op 8.000 KWh komt, terwijl de enorme M1250 zelfs tot 2.000.000 KWh kan verwerken!



Luisteren
Het geeft best een vreemd gevoel als blijkt dat je als mogelijk eerste audiorecensent ter wereld een nieuw product voor je hebt staan. Een product dat nog nooit eerder door een ander is uitgeprobeerd en zodat alles nog open en blanco is. Maar wat doe je eigenlijk met een apparaat waarvan je eigenlijk helemaal niet zo goed weet wat je ermee moet doet en vooral wat het klankmatig gaat doen? Om dit zo helder mogelijk te krijgen heb ik dit keer heel bewust besloten om in deze eerste ronde enkel met mijn volledige en zeer vertrouwde referentieopstelling te spelen. Met andere woorden gaat het hier dan om de inmiddels overbekende Nederlandse Master Contemporary C luidsprekers van ontwerper Rick Paap. De Italiaanse Unison Research Performance single ended buizenversterker van Gianni Sachetti en de North Star Design cd combinatie (T192 MK II loopwerk met Extremo DAC) van de eveneens Italiaanse ontwerper Giuseppe Rampino. Interlinks zijn single ended Siltech Royal Signature Empress Crown exemplaren, luidsprekerkabels zijn Nirvana SX en stroomkabels Nirvana PC+ aan het cd loopwerk, Kemp Reference aan de DAC en Essential Audio Tools aan de versterker. Dit alles opgesteld in een geoptimaliseerde ondergrondse luisterruimte die is voorzien van drie afzonderlijke audiogroepen en een heel scala aan akoestische hulpmiddelen. Wanneer ik de stekker van de P16 om te beginnen in een willekeurig vrij stopcontact steek, licht de glazen(?) piramide meteen sfeervol op in mijn inmiddels half verduisterde luisterruimte. Ik schuif het soepel lopende deksel van het T192 opzij en plaats op de spindel van het Philips Pro2 loopwerk als eerste één van mijn long time favorieten. Het gaat hier om het voor mij nog immer bezielende en prachtig gespeelde en geregistreerde album Café Blue van de Amerikaanse jazz- en blueszangeres, jazzpianiste en -componiste Patricia Barber. Café Blue (MFSL UDSACD 2002) is een opname van referentiekwaliteit die ik naast een select aantal andere producties, inmiddels zelfs al tientallen jaren gebruik voor zowel muziek genieten als dit soort ‘moeilijke’ vraagstukken. De opname is namelijk naast heerlijke afwisselende muziek, ook opnametechnisch bijzonder goed gelukt. Zo zijn er naast mooie totaalverhoudingen, ook fraaie natuurlijke instrument en stemklankkleuren, is er sprake van een uitmuntend goed gelaagd 3D beeld en is de ambiance zaal/studio indruk van eenzame klasse.



Hij werkt echt!
En dan is het wachten geblazen. De eerste 3 minuten neem ik eigenlijk niets of in ieder geval nog niet veel waar. Maar na 5 minuten begint er heel vaag en heel langzaam wat te veranderen! ‘Krijg nou wat’ zeg ik hardop, het ding doet dus werkelijk wat!! En dat wat wordt na de eerste 5 minuten alsmaar groter, duidelijker en sterker. Het beste kan ik het omschrijven dat de enorme akoestische bel die mijn set in mijn ruimte met een goede opname toch altijd al zo mooi neer kan zetten, nog aanzienlijk verder uitdijt en nog vloeiender en doorzichtiger word. Het is net alsof iemand een soort van virtuele ballon opblaast, waarmee het complete muzikale gebeuren alsmaar grootser, meer betrokken en levensecht wordt. Het mooie is dat de instrumenten en stem zelf, daarbij juist niet worden opgeblazen en zelfs nog wat beter gefocusseerd worden dan zonder P16! Een volgend aspect wat ik als zeer positief ervaar, is dat je als luisteraar minder moeite hoeft te doen om zelfs hele moeilijke en complexe werken te volgen. Ook de articulatie van zang en instrumenten is duidelijk beter te volgen. Wanneer ik als volgende opname de eveneens prachtige en met slechts één paar Bruel & Kjaer 4006 microfoons opgenomen Argentijnse tangomuziek van Será Una Noche (MA Recordings - M052A) afspeel, blijkt dat hoewel het complete frequentiebereik van de behandeling van deze tachyonenveldgenerator profiteert, vooral in het hoge midden- en hoogbereik het nodige verandert. In deze gebieden komt nog eens extra inzicht, verfijning en emotieoverdracht. Terwijl alle instrumenten nog meer hun eigen klankkleuren toegewezen krijgen. Uiteindelijk  staan door al deze verbeteringen alle zes de muzikanten dermate tastbaar en realistisch in de luisterruimte, dat het gewoon griezelige vormen aan gaat aannemen. Wauw, wat een verschil! Dus mensen, wat eventuele metingen later ook uitwijzen, deze Maxiimus P16 werkt absoluut echt en is geen hersenspinsel van mijn verbeeldingsvermogen! Als ik het na weken gebruik verder analyseer blijkt het apparaat een bepaald veld op te bouwen, wat in de dagen erna nog hoorbaar beter en stabieler word. Wanneer dit veld eenmaal voldoende is opgebouwd, blijkt het zelfs mogelijk te zijn om het apparaat één of zelfs meerdere dagen los van het lichtnet te koppelen. Na hernieuwde inschakeling blijkt het veld zich vervolgens weer heel snel te herstellen. Bizar maar waar!