Na deze bijzonder nieuwsgierig makende uitleg, begeven we ons naar de speciaal ingerichte home cinema ruimte van Aelivé, Deze beschikt eigenlijk maar over modale afmetingen en een normale akoestiek. Geen bijzondere aanpassingen hier en dus veel raakvlakken met de mensen thuis. Voor optimaal beeld (genieten) zijn de wanden verder wel donker (zwart) van kleur en is er naast het bijzondere en tevens erg exclusieve "rups" bankstel (De Sede), een salontafel en een witte design draaifauteuil, enkel nog een over de gehele breedte aangebracht wit wandmeubel te zien. Maar verder duidt in eerste instantie op de geraffineerde en qua kleur instelbare indirecte verlichting na, helemaal niets op een state of the art home cinema systeem. Zelfs als Martijn vervolgens de meegenomen iPad activeert en met een druk op de knop een mooi Stewart scherm uit het plafond laat zakken, ontwaar ik in eerste instantie eigenlijk geen enkel verschil met de vele andere demoís die ik mij de afgelopen jaren heb laten welgevallen.
Van Buren ACS systeem Home Cinema - Coax Satelliet luidspreker
Zo wordt ook hier na het opwarmen van de hi-res projector, weer dankbaar van de diensten van een Kaleidescape mediaserver gebruik gemaakt. En wordt in haarscherpe kwaliteit een groot aantal tot de verbeelding sprekende film- en muziekconcerttitels op het scherm gepresenteerd. Mede door mijn voorkeur voor muziek kiezen we als eerste voor het zeer bekende concert wat zangeres Adele 22 september 2011 in de majestueuze en wereldberoemde Royal Albert Hall in London heeft gegeven. Ook al is het inmiddels wat rustiger rond deze bijzonder getalenteerde zangeres, dit concert laat haar op de toppen van haar kunnen en voorlopige roem zien. Daarbij is het zonder meer een van haar allerbeste, zo niet zelfs de beste registratie van haar muzikale kwaliteiten. Mede doordat ik dit album inmiddels al verschillende keren in high-end home cinemaís heb mogen ondergaan, ben ik eigenlijk al bij de eerste klanken zowel verrast als verbaasd tegelijk. Want waar veel home cinema opstellingen dit concert met de hun ook tijdens filmmateriaal zo bekende bombastische klanksignatuur weergeven, volgt de Van Buren ACS opzet veel meer de weg van de eerlijkheid.
Hier dus geen zangeres met de afmetingen van de Royal Albert Hall zelf, maar een veel beter gefocusseerd muzikaal gebeuren. Wat slanker en pregnanter qua tonale balans en met een bijzonder hoog gehalte aan low level informatie. Bij het overbekende "Someone like you", zijn gaandeweg het nummer zelfs de vaak subtiele klankcorrecties van de opnametechnici waarneembaar en ontstaat daardoor veel meer het soort interpretatie wat ik doorgaans eigenlijk alleen bij echt goede stereo audiosysteem hoor. Wanneer we na Adele nog even ëblijven hangení bij enkele andere goed geregistreerde concerten, hoor ik niet alleen de weergave als een kameleon per productie mee veranderen, maar blijkt ook de plaatsing en geluidsindruk al lopende door de ruimte inderdaad nagenoeg niet te variÎren. Dit is eigenlijk geheel nieuw voor mij, want normaliter hoor je bij een andere plaats in de ruimte altijd wel een iets andere balans. Niet dus bij het Van Buren ACS systeem waardoor hun claim van fasereinheid en een bijna onzichtbare klankmanipulatie, tot nu toe inderdaad daadwerkelijk blijkt te worden waargemaakt. Zelfs wanneer ik binnen slechts een meter voor het scherm op de rupsbank plaatsneem en door de gegeven informatie op een gegeven moment weet waar zich de luidsprekers bevinden, hoor ik nog steeds die volstrekt evenwichtige balans en de dialogen recht uit het scherm komen. Grote klasse!
Ondanks het klankmatig mee veranderen per concert, valt mij wel op dat er een bepaalde mate aan up-front presentatie bij de dialogen hoorbaar. Met andere woorden lijkt het of een bepaald deel van het middengebied wat extra wordt benadrukt. Wanneer ik dit mijn gastheer vertel, verschijnt er meteen een grote grijns op zijn gezicht. Martijn: "Interessant dat je dit opvalt Werner, maar wat je feitelijk hoort is niet zozeer de balans van ons systeem, als meer de mastering van deze concerten. Het is ons zelf ook al opgevallen dat het bijna een soort gewoonte is geworden om bepaalde frequenties te verhogen en andere weer te verzwakken. En mogelijk komt dit doordat men deze content ook op minder goede systemen nog steeds zo goed mogelijk wil laten klinken". Een plausibele verklaring. Martijn: "Wanneer we zo meteen naar een aantal filmfragmenten gaan kijken, zal je merken dat deze eigenschappen als bij toverslag ineens weer totaal anders worden. In de filmindustrie zijn veel zaken en ook geluid namelijk veel meer gestandaardiseerd. Ons ACS systeem is overigens bij alle soorten software enkel de boodschapper en we hebben ons systeem dan ook zo ingesteld dat er zoveel mogelijk recht aan alle gedraaide software word gedaan. Van Buren streeft daarbij voor zowel stereo als home cinema weergave, niet naar opgeblazen bombast, maar wil vooral de sfeer en kwaliteiten van de productie zelf, zo goed en eerlijk mogelijk tot zijn recht laten komen." Om dit te onderstrepen kiezen we gezamenlijk als eerste film voor de sciencefiction kaskraker uit alweer 2009, in de vorm van de spraakmakende film Avatar van regisseur James Cameron. Voordat we echter van start gaan, trekt Martijn eerst nog even een lade van het wandmeubel open om de werkelijke kracht van het ACS systeem te tonen. Want wat blijkt, de lade is namelijk helemaal niet gevuld met dure "neusje van de zalm" apparatuur, maar enkel met goede maar modaal geprijsde standaard Marantz modellen. Nog betere versterkers kunnen het systeem zeker nog beter laten presteren, maar doordat ACS zoveel kan corrigeren, hoeft het zeker niet perse.
"Proeven met McIntosh, Naim en Linn leidden tot nog betere prestaties, maar we willen met dit systeem aantonen dat top home cinemas waarin Van Buren ACS wordt verwerkt, vanaf de middenprijskaartjes beschikbaar is." De film Avatar bevat naast indrukwekkend fraai geproduceerde computeranimaties en een mooi verhaal, ook een wijd scala aan geluiden. Van heel subtiele sfeerimpressies en ragfijne dialogen, tot werkelijk Amerikaanse bombast met bijna infrasone geluiden en een gigantische impact in bijna alle frequenties. Waar ik het systeem bij muziek al verhelderend en eerlijk vond overkomen, blijkt deze kwaliteit geluidsweergave tot een extra en voor mij eigenlijk onverwacht positieve bijdrage voor deze toch heel bekende film te kunnen zorgen. Dialogen krijgen namelijk dermate veel unieke eigen identiteit mee, dat ik mij veel meer met de hoofdpersonen zelf kan vereenzelvigen. En wanneer de film zijn dramatisch hoogtepunt nadert, zijn zowel de angst, woede en smart, bijna lijfelijk zelf te ervaren. Wanneer bij de uiteindelijke aanval van de mensen tegen de Naíviís, het nodige geweld wordt toegepast, blijkt ook de enkele passieve subwoofer een duchtig deuntje mee te kunnen blazen. Net zo goed geïntegreerd als de rest van het systeem, ontstaat namelijk de ene schokgolf na de andere. Maar ook nu gelukkig nog steeds niet met Amerikaanse tenenkrommende bombast en ongenuanceerdheid, maar sublaag en druk die werkelijk in dienst staan van het verhaal. Perfect is tenslotte ook dat de maximaal haalbare geluidsdruk (105 dB), bewust is beperkt. Bij heel zachte passages en door de bijzonder lage versmering, kleuring en vervorming van het systeem, kan dit in bepaalde gevallen misschien een kort gevoel van "ik wil het nog luider zetten" geven. Maar wanneer zoín film dan tenslotte aanzwelt tot zijn climax, blijkt het volume hoog genoeg ingesteld te staan, om juist echte film "diehards" volledig tevreden te kunnen stellen. Oftewel goed voor de oren en een compliment voor deze gezonde handelswijze.
